της Κωνσταντίνας Ηλιαδάκη
“Να διώξουμε τα λαμόγια, κατέστρεψαν την χώρα, μόνο τη τσέπη τους κοιτάνε, τρώνε από δέκα μπάντες, αυτοί μας χρεοκόπησαν, μόνο τους δικούς τους κοιτάνε να βολέψουν, δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους…”
Τόσο από δεξιά, όσο και από αριστερά αυτά ηχούν στα αυτιά μου, σε διάφορες παραλλαγές, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου (και αυτές οι μνήμες πάνε αρκετές τετραετίες πισω).
Θέλουμε να μην πλουτίζουν οι παρέες του εκάστοτε “άρχοντα”, να γίνονται έργα που θα βελτιώσουν την καθημερινότητά μας, θα ανακουφίσουν τους πιο αδύναμους και θα αλλάζουν την εικόνα του τόπου. Θέλουμε κάποιον χωρίς εξαρτήσεις από συμφέροντα, που να μην είναι μαριονέτα και σίγουρα κάποιον που να έχει δουλέψει πριν μπει στη δημόσια ζωή, ώστε να ξέρει “πόσο δύσκολα βγαίνουν τα λεφτά”.
Εννοούμε όμως αυτά που λέμε ή τα λέμε από συνήθεια για να τα ξεχάσουμε όταν μας βολεύει και ταιριάζει στα συμφέροντα μας; Μας αντιπροσωπεύει ως πολίτες το “έφαγε, σίγουρα, αλλά έκανε έργο”, το “έλα μωρέ, όλοι τρώνε”, θέλουμε να βλέπουμε φωτογραφίες με χειραψίες και χαμόγελα κενές από ουσιαστικό έργο; Είναι πραγματικά αυτα που θελουμε τόσα χρόνια;
Το Ηράκλειο, σαν άλλο “μικρό γαλατικό χωριό” έκανε την επιλογή ενός προσώπου που δεν έχει όλα τα παραπάνω “προσόντα”, αυτό αποδεικνύεται καθημερινά εδώ και 5 χρόνια. Την Κυριακή μπορούμε να αποδείξουμε ότι ξέρουμε πραγματικά τι θέλουμε και δεν αναμασάμε κούφια συνθήματα. Αποφασίζουμε τι Ηρακλείου θέλουμε.
