Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη* andrikakisalekos@gmail.com
Είχα πολλούς λόγους να επιθυμώ, ως δημότης Ηρακλείου, την επιτυχία της δημοτικής αρχής Λαμπρινού. Όχι μόνο στη γενική λογική που οφείλει να κυριαρχεί στην αντίληψη κάθε πολίτη, δηλαδή να εύχεται καθένας που διοικεί να επιτυγχάνει. Αλλά, πρωτίστως, επειδή λίγες ώρες πριν τον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών του 2014, “φώναξα” πολύ δυνατά ότι για να φύγει το σύστημα Κουράκη που έπνιγε την πόλη – εξαιτίας πολλών, όχι απαραίτητα πολιτικών, λόγων, αλλά και λόγω της πολύχρονης παραμονής στη θέση εξουσίας, χρόνος που μετατρέπει ακόμα και τη διάθεση προσφοράς σε ιδιοκτησιακή αντίληψη- θα έπρεπε να ψηφιστεί ο Βασίλης Λαμπρινός. Αυτός ήταν ο αντίπαλός του. Μόνο αν εκείνος εκλεγόταν, δεν θα είχαμε μια ακόμα περίοδο Κουράκη.
Κι αυτό συνέβη. Ίσως επειδή η κοινωνία έχει ένα “αμυντικό ένστικτο”, που ξέρει να λέει, “ως εδώ”.
Αλλά δυστυχώς αποδείχτηκε ότι ο ίδιος ο κ. Λαμπρινός και οι συνεργάτες του δεν περίμεναν ότι θα είχαν την ευκαιρία και την τιμή. Κι έτσι έμειναν μόνο σε ό,τι έκαναν οι πολίτες. Πήραν συγκυριακά τη δημοτική αρχή, επειδή εκείνοι ήταν οι αντίπαλοι του Κουράκη στον δεύτερο γύρο. Αλλά δεν είχαν ούτε πρόγραμμα αλλά ούτε και διάθεση να αλλάξουν την πόλη, από τα πιο μικρά και καθημερινά, μέχρι τα πιο μεγάλα και οραματικά.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, τα πράγματα στην πόλη δεν άλλαξαν. Σε μερικές περιπτώσεις έγιναν και χειρότερα. Η καθημερινότητα των πολιτών έχει και τη μορφή βαρβαρότητας. Από την οδύσσεια στους σπασμένους δρόμους, μέχρι μέχρι την απόγνωση οδηγών και πεζών να κυκλοφορήσουν σε ένα οδικό δίκτυο διαρκώς μπλοκαρισμένο. Από τη βρομιά που αναδύεται από κάθε γωνιά, λόγω σκουπιδιών, μέχρι το ελάχιστο υπάρχον πράσινο που χάνεται.
Ακόμα και ο πολιτισμός, ένα θεωρητικά προνομιακό πεδίο για τη σημερινή δημοτική αρχή έναντι της προηγούμενης, δεν αξιοποιήθηκε. Γιατί πολιτισμός δεν είναι οι καλές εκδηλώσεις, αλλά μόνο για την ελίτ και για τους ψηφοφόρους των δημοτικών παραγόντων.
Η ίδια η πνευματική κληρονομιά αυτής της πόλης, η Βικελαία (αυτή κι αν ήταν προνομιακό πεδίο πολιτικής για τη σημερινή διοίκηση…), αγνοήθηκε επιδεικτικά από τη σημερινή δημοτική αρχή. Αν η διοίκηση Κουράκη, που “διακρίθηκε” για την αντίληψή της περί… μη “κερδοφορίας” της Βιβλιοθήκης και γι αυτό την πολέμησε, κόντεψε να βάλει λουκέτο στη Βικελαία, η διοίκηση Λαμπρινού θα βάλει σίγουρα λουκέτο λόγω της εγκατάλειψής της από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού… Στη Βιβλιοθήκη, για την οποία έχει εκφράσει θαυμασμό ο παγκόσμιος πνευματικός κόσμος και για την οποία αγωνιούσαν μέχρι την έσχατη πνοή τους μορφές όπως ο Νίκος Γιανναδάκης και ο Ανδρέας Σαββάκης, έχουν απομείνει μερικοί μόνο δημοτικοί υπάλληλοι, από εκείνους που την κράτησαν με νύχια και με δόντια στα δύσκολα χρόνια Κουράκη, απογοητευμένοι πλέον από την αντιμετώπιση της σημερινής δημοτικής αρχής, που έταξε πολλά αλλά ουδέν έπραξε, και στην πόρτα της συνταξιοδοτικής εξόδου. Αν η διοίκηση Λαμπρινού μπορούσε να συνεχίσει στο τιμόνι του δήμου, με την ίδια πολιτική (γιατί άραγε θα την άλλαζε σε μια δεύτερη θητεία, όταν στα πρώτα “ενθουσιώδη” χρόνια έδειξε αδιαφορία;) τότε θα φορτωνόταν με ό,τι δεν “κατάφερε” η διοίκηση Κουράκη, δηλαδή στη μετατροπή της περίφημης Βικελαίας σε μια μικρή επαρχιακή βιβλιοθήκη. Ή ακόμα και στην αναστολή της λειτουργίας της, λόγω έλλειψης υπαλλήλων…
Ακόμα, ποιο οραματικό έργο, πέραν της καθημερινότητας έγινε στην πόλη; Ποιο έργο παραδόθηκε που οδηγεί, έστω και σε μικρό βαθμό, στη διαμόρφωση μιας νέας σύγχρονης πόλης, κατά τη διακήρυξη Λαμπρινού το 2014; Αντίθετα, πλήθος είναι τα μισοτελειωμένα έργα που επιτείνουν τη βαρβαρότητα στη ζωή των πολιτών. Από τον (εγκαταλειμμένο) Δερματά μέχρι τα ατελείωτα έργα στη Δικαιοσύνης και αλλού. Για τα οποία ο αρμόδιος αντιδήμαρχος κ. Αναστασάκης αυτάρεσκα (έως αλαζονικά) διακήρυττε ότι δίνουν στο Ηράκλειο ένα… “ευρωπαϊκό άρωμα”, αλλά όταν έφτανε η κρίσιμη φάση και κορυφωνόταν η οργή των πολιτών, ζητούσε συγγνώμη… Μια συγγνώμη, δυο συγγνώμες, τρεις συγγνώμες, ε, άντε στο καλό!
Ακόμα και στο φαραωνικό και σκανδαλώδες Πολιτιστικό – Συνεδριακό Κέντρο, αυτό στο οποίο επικεντρώθηκε εν πολλοίς η προεκλογική συζήτηση του 2014, ακολουθήθηκε ο ίδιος δρόμος, αυτός που οι δημότες καταδίκασαν με την ψήφο τους. Ακόμα και ο υπεύθυνος του έργου (που τοποθετήθηκε από τη δημοτική αρχή Κουράκη), εκείνος που εξέφραζε την πολιτική που εκτόξευσε το έργο από τα 22 εκατ. ευρώ του προϋπολογισμού στα 55-60 εκατ. της πραγματικής δαπάνης, παρέμεινε στη θέση του στη μισή θητεία Λαμπρινού. Κι απομακρύνθηκε όταν έγραψε άρθρο κατά των “εργοδοτών” του στη δημοτική αρχή.
Θα πει κανείς ότι τουλάχιστον αυτή η δημοτική αρχή δεν έδειξε στοιχεία διαπλοκής. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος τί ακριβώς σημαίνει το να αναθέτει ο αρμόδιος (νεοδημοκράτης) αντιδήμαρχος σε ιδιωτική εταιρεία (με πρόεδρο τον νεοδημοκράτη και πρόεδρο τη ΝΟΔΕ) και με ποσό μισό εκατομμύριο ετησίως την εφαρμογή μέρους των κυκλοφοριακών μέτρων (που ακόμα δεν ωρίμασαν, αλλά το χρήμα πέφτει…) ή να αλλάζει όλο το σύστημα της κυκλοφορίας σε μέρος του ιστορικού κέντρου ώστε να οδηγούνται τα οχήματα σε ιδιωτικό χώρο που κατά τύχη ανήκει σε γνωστό νεοδημοκράτη επιχειρηματία του Ηρακλείου…
Οι αναθέσεις δε σταμάτησαν. Κι αυτό είναι υποψία για τί μπορεί να συμβαίνει… Οι προσλήψεις από το παράθυρο (ακόμα και των ανιψιών προέδρων ή αντιπροέδρων δημοτικών οργανισμών), οι αναθέσεις εργολαβιών σε εταιρείες ιδιοκτησίας δημοτικών παραγόντων, δεν ξέρω πόσο νόμιμο και ηθικό είναι…
Όμως ο δήμος έγινε κερδοφόρος, μας λέει περήφανα η σημερινή δημοτική αρχή! Έχει στο θησαυροφυλάκιό του 50 εκατομμύρια ευρώ! Και τί έγινε; Πού επενδύονται αυτά τα χρήματα; Έχεις 50 εκατομμύρια “κέρδος” αλλά έχεις διαλυμένο οδικό δίκτυο ή ανθρώπους που δεν έχουν καθημερινά φαγητό στο τραπέζι τους κι εσύ δηλώνεις υπερήφανος; Έχεις 50 εκατομμύρια και δεν τα κάνεις υποδομές στην πόλη ή κοινωνική πολιτική; Αν ήσουν ιδιωτική επιχείρηση καλώς θα μεγάλωνες το κομπόδεμά σου…
Αλλά δεν είσαι! Είσαι;
Αποδείχτηκε παράλληλα το συγκυριακό της παράταξης (και διοίκησης) Λαμπρινού από το γεγονός ότι λειτούργησε ως τροφοδότης στον “αντίπαλο” του 2014: η μισή εκλεγμένη δημοτική αρχή βρίσκεται σήμερα στον συνδυασμό Κουράκη! Άνθρωποι που υποτίθεται διοίκησαν ώστε να πέσει και να συντριβεί το “σύστημα Κουράκη”.
Φυσικά έβαλε το χεράκι του ο γαλάζιος τοπικός βουλευτής Αυγενάκης, που όμως βρήκε πρόσφορο έδαφος στα κελεύσματά του, αποδεικνύοντας ότι η ομάδα δεν ελεγχόταν μόνο από τον δήμαρχο αλλά και από τον κομματάρχη. Αυτό προφανώς δεν έγινε εν αγνοία του δημάρχου. Κι αν έγινε, αν αιφνιδιάστηκε από την “αυγενακειάδα” μέσα στο ίδιο το γραφείο του, τότε, λυπάμαι, αλλά απέδειξε ότι αυτό που έγραψα από την πρώτη στιγμή, ότι δηλαδή μπορεί (και είναι) ένας ευγενής αστός του Ηρακλείου, φύσει και θέσει υπερασπιστής και καλός εκπρόσωπος των συμφερόντων του νομικού κόσμου, αλλά δεν μπορεί να είναι ο πρώτος στον μεγαλύτερο (και με τα πλέον πολύπλοκα προβλήματα) στην Κρήτη, μάλλον ισχύει.
Αν δεν κατάλαβε ότι είχε μέσα στον κόρφο του έναν φτωχοδιάβολο που έκανε “παράλληλο κουμάντο”, δεν κάνει για το αξίωμα…
Ασφαλώς έγιναν και θετικά αυτή την περίοδο. Ναι, η δημοτική αρχή διακρίθηκε για τη στάση της στο προσφυγικό. Κι αυτό αναγνωρίζεται.
Ασφαλώς επίσης άλλαξε ένα πράγμα, που όμως δεν στοιχειοθετήθηκε ως ικανή συνθήκη αλλαγής. Η έκφραση της Λότζια έγινε περισσότερο ευγενής και δημοκρατική. Δεν μπήκαν στο στόχαστρο (τουλάχιστον δημόσια) όσοι διαφώνησαν, όσοι έκριναν και κατέκριναν.
Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Πολύ περισσότερο που σήμερα ο κ. Κουράκης έχει ξανά την ευκαιρία να διεκδικήσει την επιστροφή του. Κι αυτό είναι “έργο” της διοίκησης Λαμπρινού…
* Ο Αλέκος Α. Ανδρικάκης είναι δημοσιογράφος, υπεύθυνος του Candiadoc.gr και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Ηρακλείου με τους “Ενεργούς Πολίτες” του Ηλία Λυγερού
