Σήκωσε στις πλάτες του την Ελλάδα στις πιο δύσκολες στιγμές, όταν όλη η συντηρητική Ευρώπη της λιτότητας τον είχε στον τοίχο, όταν όλη η πολιτική, μιντιακή και οικονομική διαπλοκή της Ελλάδας τον υπονόμευε. Δεν έκανε την “επανάσταση” που περίμεναν μερικοί μέσα σε λίγα 24ωρα. Προφανώς είπε πολλά – που τα πίστευε- αλλά δεν μπόρεσε να τα κάνει. Παραδέχτηκε λάθη και αναγνώρισε οδυνηρούς αλλά αναπόφευκτους συμβιβασμούς.
Πολλοί τον έστησαν στον τοίχο, άμεσοι συνεργάτες του, μετά το όχι στο δημοψήφισμα, το οποίο ακολούθησε ο πλέον οδυνηρός συμβιβασμός ενός ακόμα μνημονίου. Εάν ο Αλέξης Τσίπρας έδινε τότε τη “λύση” που αξίωναν εκείνοι, δηλαδή της άμεσης αποχώρησης από την ευρωζώνη, του Grexit όπως είχαμε μάθει να μας απειλούν, θα γινόταν ο ήρωας για μια ημέρα και στη συνέχεια παντοτινός προδότης.
Πέρασαν σχεδόν 4 χρόνια από τότε. Ο Αλέξης Τσίπρας μόνος του πήρε την Ελλάδα στις πλάτες του. Απέναντι στις απειλές, τις υπονομεύσεις, των κάθε λογής Σόιμπλε και των κάθε λογής σαμαροβενιζελοκούληδων, κατάφερε να διαχειριστεί δίκαια τη φτώχεια και τη λιτότητα και να κάνει τη δική του επανάσταση – εκείνες τις δύσκολες ώρες- βάζοντας φρένο στα πιο άδικα και ανοίγοντας τα θέματα της διαπλοκής.
Σήμερα, 4 σχεδόν χρόνια μετά, ο Αλέξης Τσίπρας αλλάζει την Ελλάδα, βήμα το βήμα. Αρχίζοντας από την υπεράσπιση των πιο αδύνατων, θωρακίζοντας τις ζωές τους, και προχωρώντας σε μια σειρά αλλαγές και τομές.
Ψήφισε, κατά τις προβλέψεις της οδυνηρής συνθηκολόγησης, τη μείωση των συντάξεων. Αλλά δεν την εφάρμοσε όταν τα κατάφερε.
Ψήφισε, κατά την ίδια οδυνηρή περίοδο, τις μειώσεις στο αφορολόγητο, φορολογικές επιβαρύνσεις και άλλα σκληρά μέτρα που ήθελε η ΕΕ της λιτότητας, με τη σύμφωνη γνώμη της εσωτερικής τρόικα. Αλλά κι αυτά, τώρα που ήρθε η ώρα, δεν τα εφάρμοσε. Κι ας διαμαρτύρονταν στους Σόιμπλέ τους Μητσοτάκηδες και άλλοι.
Έλυσε σειρά δύσκολων προβλημάτων, που οι “παραδοσιακοί ιδιοκτήτες” του τόπου, δεν άγγιζαν, αφήνοντας να μεγεθύνονται, αφού και δεν μπορούσαν να λύσουν και τους βόλευε να είναι σε εκκρεμότητα. Όπως το Μακεδονικό.
Άνοιξε μεγάλες πληγές που πονούσαν το σώμα της Ελλάδας, όπως αυτό της διαπλοκής και της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος.
Άλλαξε το πολιτικό τοπίο. Αντιλήφθηκε πολύ έγκαιρα ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν έγινε ΣΥΡΙΖΑ. Και απέναντι στον κίνδυνο της παλινόρθωσης ενός διεφθαρμένου καθεστώτος, αλλά και του κινδύνου μιας ακροδεξιάς παρουσίας, συγκρότησε το προοδευτικό μέτωπο. Με δυνάμεις και ανθρώπους που δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει απόλυτη συμφωνία σε όλα.
Ο Αλέξης Τσίπρας, στην τελική πορεία για την κρίσιμη μάχη της νέας εντολής, κι απέναντι σε όλο το μιντιακό σύστημα της διαπλοκής στο οποίο έβαλε χέρι, παίρνει και πάλι στους ώμους του τη νέα προσπάθεια.
Η περιοδεία του στην Κρήτη τις προηγούμενες μέρες, αυτή η περιοδεία που πανικόβαλε τους κάθε λογής πρωταγωνιστές τους παλιού και διεφθαρμένου καθεστώτος, αυγενάκηδες, κεγκέρογλου και άλλους, έδειξε ότι αυτοί μπορεί να έχουν μαζί τους τις δημοσκοπήσεις των μαρινάκηδων, αλλά ο Αλέξης με το καθάριο βλέμμα του έχει μαζί του τον απλό κόσμο.
Εκείνος μπορεί να μην είναι γόνος γαλαζοαίματων προγόνων – και ευτυχώς δηλαδή- αλλά είναι άνθρωπος με καθαρό βλέμμα, γνήσιο χαμόγελο, αληθινή επαφή με τον κόσμο. Εκείνον τον κόσμο που ξέρει ότι ακόμα κι αν δεν μπόρεσε στο παρελθόν, ο Τσίπρας έδωσε μάχη για να τον υπερασπιστεί. Κι όταν μπόρεσε, έδωσε επιδόματα – εκείνα που οι φιλελέδες ξορκίζουν- έδωσε ανάσες, έδωσε πρόσβαση στα νοσοκομεία και στις κοινωνικές υποδομές, δεν έκοψε συντάξεις (εκείνες που εκείνοι διέλυσαν), άνοιξες δουλειές (εκείνες που εκείνοι έκλειναν). Έδειξε με ποιους είναι. Με την κοινωνία, τον λαό που έχει ανάγκη να εκφραστεί από έναν δικό του άνθρωπο με καθαρό βλέμμα.
Candiot
