Του Βασίλη Πάικου
Είναι οι πολιτικοί αρχηγοί που, συνήθως, έχουν τον ρόλο της ατμομηχανής για λογαριασμό των κομμάτων τους. Εκείνοι εμπνέουν, εκείνοι αποτελούν την κινητήρια δύναμη, εκείνοι σύρουν τα κόμματά τους προς τα εμπρός.
Έτσι συνέβαινε με τον Καραμανλή, έτσι με τον Παπανδρέου, έτσι με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, έτσι με τον άλλον Καραμανλή, έτσι με τον Σημίτη, έτσι με τον άλλον Παπανδρέου. Έτσι συμβαίνει σήμερα με τον Τσίπρα.
Ποιος αποτελεί την εξαίρεση στον σχεδόν σταθερό και αλάθητο κανόνα; Ναι, καλά μαντέψατε. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης…
Με τρόμο περιμένουν εκεί στην Πειραιώς την ώρα του προεκλογικού τηλεοπτικού ντιμπέιτ ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τότε που δεν θα μπορεί να το αποφύγει ο πρόεδρος της Ν.Δ., όπως κάνει μήνες τώρα που τον προκαλεί ο πρωθυπουργός. Το αποτέλεσμα ο καθένας μπορεί να το φανταστεί. Θα είναι ακριβώς το ίδιο, με όλες τις μεταξύ τους κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις. Τις θεαματικά αρνητικές για τον Μητσοτάκη. Πολύ περισσότερο που εκεί, στο ντιμπέιτ, δεν θα μπορέσει ν’ αποφύγει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που σταθερά τού θέτει ο Τσίπρας, και τα οποία παραμένουν μονίμως αναπάντητα.
Αλλά, πέρα από το προδήλως ανισοβαρές «δίδυμο», και στις «σόλο» τηλεοπτικές εμφανίσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα αποτελέσματα είναι αποκαρδιωτικά για τον ίδιον και για το κόμμα του. Στο ένα προς πέντε μετράται η θεαματικότητα ανάμεσα στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις των δύο (1.076.081 τηλεθεατές για τον Τσίπρα στον AΝΤ1, 262.905 για τον Μητσοτάκη στο Open). Ενώ συχνά βουλιάζουν ακόμη και σε σχέση με τη συνήθη αποδοχή τους τα δελτία στα οποία εμφανίζεται εκείνος (19,9% τηλεθέαση στο δελτίο του Alpha, έναντι του συνήθους 24,4%).
Δεν πρόκειται βεβαίως μονάχα για την έτσι κι αλλιώς ελλειμματική πολιτική «χαρισματικότητα» του προέδρου της Ν.Δ. Αλλά για την όλη του πολιτεία, για την όλη του στάση, για τις όλες του επιλογές. Πρόκειται, εντέλει, για το ίδιο το πολιτικό του βάρος…
Θα φανεί στο χειροκρότημα
Είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης που μετέτρεψε τη Ν.Δ. από κλασικό συντηρητικό κόμμα σε ακροδεξιό, εθνικιστικό, νεοφιλελεύθερο μόρφωμα. Ή, για να ‘μαστε περισσότερο ακριβείς και δίκαιοι απέναντί του, είναι εκείνος που -πέραν πάσης προσδοκίας πάντως- συντήρησε αλλά και ενίσχυσε την πολιτική «φυσιολογία» που της είχε προσδώσει ο Αντώνης Σαμαράς.
Εκχωρώντας, επί της ουσίας και της πράξης, τα ηγετικά του δικαιώματα αλλά και τα αντίστοιχα καθήκοντα σε μια δράκα εκ μετεγγραφής στελεχών, με άκρως βεβαρημένο πολιτικό παρελθόν. Και τούτο παρ’ όλο που εξελέγη στην ηγεσία για τον ακριβώς αντίθετο ρόλο. Γιατί εδώ που τα λέμε, από το όλο αποκρουστικό μείγμα Ακροδεξιάς – εθνικισμού – νεοφιλελευθερισμού, μονάχα το τρίτο σκέλος, εκείνο του νεοφιλελευθερισμού, είναι δικό του, κατάδικό του.
Τα άλλα δύο του επεβλήθησαν, δηλαδή επέτρεψε να του επιβληθούν. Σπαταλώντας εντέλει και γκριζάροντας το προφίλ του φιλελεύθερου κεντροδεξιού, το οποίο για χρόνια είχε, με επιμονή, φιλοτεχνήσει. Και είναι γι’ αυτό, ή και γι’ αυτό, που ακόμη και οι Ευρωπαίοι ομόφρονές του τον κοιτάζουν με μισό μάτι…
Κατά τα λοιπά, είναι ίσως, ιστορικά, ο μόνος αρχηγός κόμματος εξουσίας που ολοφάνερα και προκλητικά «επιδεικνύει» τις -διόλου αθώες ασφαλώς- σχέσεις του με ισχυρούς παράγοντες της «παραεξουσίας». Παράγοντες με ιδιαιτέρως σοβαρές μάλιστα εκκρεμότητες με τη Δικαιοσύνη. Μεγαλοεπιχειρηματίες με εμφανή τα στοιχεία του «Μπερλουσκονισμού» ως προς τις επιδιώξεις τους.
Από ‘κεί και πέρα, θα πήγαινε μάλλον πολύ να μιλήσει κανείς για τις παροιμιώδεις πολιτικές του γκάφες. Προκειμένου να καταδείξει πόσο «λίγος» είναι για τον ρόλο τον οποίον φέρει. Πολύ περισσότερο για τον ρόλο στον οποίον προσβλέπει.
Όπως θα πήγαινε πολύ να μιλήσει κανείς για τις πρώτου μεγέθους πολιτικές απρέπειες στις οποίες επιτρέπει στους συνεργάτες του να καταφεύγουν, είτε πρόκειται για τον άστεγο της «Σχεδίας» είτε για τους ντελιβεράδες, είτε για τους καλλιτέχνες δημιουργούς.
Ή να διαψεύδεται παταγωδώς σε όλες του, χωρίς εξαίρεση, τις εκτιμήσεις για τη εξέλιξη των πραγμάτων. Ή να εξαγγέλλει μέτρα κυβερνητικής πολιτικής ήδη νομοθετημένα ή και υλοποιούμενα. Ή ακόμη και να του ξεφεύγουν κάθε τόσο κεφάλαια της «κρυφής του ατζέντας», τέτοια που επί της ουσίας συνιστούν απειλή για την κοινωνία. Για να τρέχουν στη συνέχεια οι δικοί του να τα μαζέψουν…
Τι τα θέλετε, όχι μονάχα «ατμομηχανή» για το κόμμα του δεν μπορεί να θεωρηθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Πρόκειται για πολιτικό βαρίδι, το οποίο μένει να δούμε αν, εντέλει, μπορεί να διαχειριστεί, να σηκώσει και να αντέξει η Ν.Δ…
