Οι Ισπανοί άρχισαν σήμερα να ψηφίζουν στις βουλευτικές εκλογές που αναμένεται ότι θα σηματοδοτηθούν από μια επιστροφή της άκρας δεξιάς περισσότερο από 40 χρόνια μετά τον θάνατο του δικτάτορα Φρανθίσκο Φράνκο.
Ο απερχόμενος σοσιαλιστής πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ είναι το φαβορί στις δημοσκοπήσεις, χωρίς όμως να συγκεντρώνει την απόλυτη πλειοψηφία, κάτι που θα υποχρεώσει όλα τα κόμματα να επιδιώξουν τον σχηματισμό συνασπισμών, σε ένα κοινοβούλιο που αναμένεται ότι θα είναι περισσότερο κατακερματισμένο παρά ποτέ και στο οποίο επικρατεί η πόλωση εξαιτίας της απόπειρας απόσχισης της Καταλονίας το 2017.
Η ψηφοφορία άρχισε στις 9 π.μ. (τοπική ώρα, 10:00 ώρα Ελλάδας) και θα τελειώσει στις 8 μ.μ. (21:00 ώρα Ελλάδας).
Περίπου 36,5 εκατομμύρια ψηφοφόροι θα απαντήσουν σήμερα σε ένα πραγματικό δημοψήφισμα για την προοδευτική και δημοκρατική έξοδο της Ισπανίας από την κρίση ή την επιστροφή στις μαύρες μέρες της νεοφιλελεύθερης λιτότητας, της διαφθοράς, της καταστολής και του οργανωμένου παρακράτους, όχι πια από το δεξιό Λαϊκό Κόμμα, αλλά από ένα ακροδεξιό τσουνάμι που έφθασε να συμπεριλαμβάνει και το φασιστικό Vox, τους απογόνους του Φράνκο.
Η δημοκρατική και προοδευτική Ισπανία, με πρώτη την Αριστερά, αναμένεται ότι θα βγει με το κεφάλι ψηλά και ο Σοσιαλιστής πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ θα συνεχίσει το έργο μιας κυβέρνησης που προσπάθησε, χάρις στην Αριστερά, να δώσει αξιοπρέπεια και να στηρίξει την κοινωνική συνοχή μιας ταλανισμένης από την κρίση κοινωνίας, στέλνοντας παράλληλα το μήνυμα στην Ευρώπη ενόψει των ευρωεκλογών του Μαΐου.
Η Αριστερά πρωταγωνιστής της εξόδου από την κρίση
Οι δυνάμεις της Αριστεράς με το ενωτικό ψηφοδέλτιο του Unidas Podemos, που άλλαξε όνομα μετά τις απαιτήσεις των φεμινιστριών και των γυναικών κυρίως του Podemos, δίνουν σήμερα μια μεγάλη μάχη για να διατηρήσουν τις απαραίτητες δυνάμεις που θα επιτρέψουν στην Αριστερά να παραμείνει ρυθμιστής των ισορροπιών και πρωταγωνιστής για την ανάκαμψη της Ισπανίας από την κρίση.
Το Unidas Podemos, το Podemos, η Ενωμένη Αριστερά, το οικολογικό Equo και το ενωτικό ψηφοδέλτιο της Καταλωνίας και της Χώρας των Βάσκων προσπαθούν να ανακτήσουν τη συναίνεση ενός μεγάλου τμήματος της κινηματικής Αριστεράς που απομακρύνθηκε από την πολιτική κυρίως εξαιτίας των άσκοπων διαφωνιών και του ναρκισσισμού, καθώς και του κατακερματισμού των δυνάμεων της Αριστεράς.
Η εποχή που η Αριστερά έδινε τη μάχη για να ξεπεράσει τους Σοσιαλιστές σε ψήφους και έδρες είναι μακριά. Την ίδια στιγμή όμως η δυναμική ισπανική Αριστερά των χιλίων αποχρώσεων αποτελεί τον πολιτικό σχηματισμό που αναγνωρίζει η μεγάλη πλειοψηφία των νέων ψηφοφόρων αποτελώντας την πραγματική ελπίδα της αλλαγής στην Ισπανία.
Στις αίθουσες των ισπανικών δικαστηρίων αποκαλύφθηκε και άλλη μια ωμή πραγματικότητα. Το ισπανικό κράτος και παρακράτος της Δεξιάς, οι «νόμιμοι ιδιοκτήτες» της χώρας από την εποχή των μαζικών εκτελέσεων του Φράνκο και της μετατροπής της Ισπανίας σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης είχαν μετατρέψει την πολιτική αστυνομία και το υπουργείο Εσωτερικών -με την επίβλεψη του διεφθαρμένου Μαριάνο Ραχόι- σε μηχανισμούς κατασκευής πλαστών στοιχείων για δήθεν χρηματοδότηση του Πάμπλο Ιγκλέσιας και του Podemos από τη Βενεζουέλα.
Στόχος των «νόμιμων ιδιοκτητών» της Ισπανίας ήταν -και προφανώς είναι- να μην μπορεί να κυβερνήσει η Αριστερά. Η κατασκευασμένη «χρηματοδότηση» του Πάμπλο Ιγκλέσιας από τη Βενεζουέλα, που τροφοδοτήθηκε από το σύνολο των ισπανικών, και όχι μόνο, μέσων ενημέρωσης, είχε αποκλειστικό στόχο όχι μόνο να κόψει ποσοστιαίες μονάδες από το Podemos και την Αριστερά, αλλά και να αποκλείσει κάθε είδους… νομιμοποίηση για να κυβερνήσει σε συνεργασία με τους Σοσιαλιστές και τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις.
Για τον Ραχόι και το Λαϊκό Κόμμα ο Ιγκλέσιας δεν μπορούσε να κυβερνήσει γιατί ήταν “πράκτορας” του Νικολάς Μαδούρο και γιατί οι Καταλανοί εθνικιστές θέλουν τη διάλυση της Ισπανίας. Ο μόνος εφικτός δρόμος λοιπόν που απέμενε θα ήταν ο σχηματισμός κυβερνήσεων «μεγάλων συμμαχιών», με το Σοσιαλιστικό Κόμμα παθητικό συνεργό (όπως με την αποχή για τον σχηματισμό της κυβέρνησης Ραχόι), αφού το διεφθαρμένο και συντηρητικό τμήμα των Σοσιαλιστών δεν κατάφερε να επιβάλει την άμεση ψήφο υπέρ του Ραχόι ή τον σχηματισμό κυβέρνησης “πλατιών συνεργασιών” νεοφιλελεύθερης λιτότητας.
Αυτά τα σενάρια, που προωθούσαν οι πρώην Σοσιαλιστές πρωθυπουργοί Φελίπε Γκονθάλεθ και Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο και η πρώην πρόεδρος της τοπικής κυβέρνησης της Ανδαλουσίας Σουσάνα Ντίαθ ανέτρεψε η Αριστερά.
Την ίδια στιγμή η Αριστερά αποτέλεσε τη μόνη πολιτική δύναμη που έδωσε τη μάχη για την παραμονή της Καταλωνίας σε μια νέα δημοκρατική και ομοσπονδιακή Ισπανία κάνοντας έναν διμέτωπο αγώνα εναντίον του αντιδραστικού και πολλές φορές φασιστοειδούς ισπανικού εθνικισμού, που εκφράζεται τόσο από το Λαϊκό Κόμμα και τους Πολίτες, ασφαλώς και από το φασιστικό Vox, αλλά μερικές φορές ακόμη και από τμήμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Αλλά και εναντίον του καταλανικού αποσχιστικού εθνικισμού, που οδήγησε την Καταλωνία και την Ισπανία σε ένα θεσμικό αδιέξοδο, τροφοδοτώντας ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα στο εσωτερικό της Καταλωνίας.
Η ίδια Αριστερά όμως, τόσο στην Καταλωνία όσο και στην υπόλοιπη Ισπανία, αποτέλεσε προπύργιο της δημοκρατίας υπερασπιζόμενη σε όλες τις γωνιές της χώρας και στην Ευρώπη το δίκαιο των λαών της Ισπανίας, συμπεριλαμβανομένου και του καταλανικού, για να αποφασίσουν τις τύχες τους χωρίς τις απειλές της καταστολής, των μαζικών διώξεων και κυρίως της άσκησης απάνθρωπης βίας εναντίον των ειρηνικών πολιτών.
Η ισπανική Αριστερά, όπως και η ελληνική, αποτελεί ίσως το καλύτερο παράδειγμα για την αντιμετώπιση των εθνικισμών και της κοινωνικής συνοχής στο εσωτερικό μιας ευρωπαϊκής χώρας που παραμένει πιστή στο όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης των λαών και των εργαζομένων της.
Πέδρο Σάντσεθ: από αποδιοπομπαίος τράγος, πρωθυπουργός της αλλαγής
Ο Πέδρο Σάντσεθ και το Σοσιαλιστικό Κόμμα θα κερδίσουν σήμερα τις βουλευτικές εκλογές, με τις δημοσκοπήσεις να συμφωνούν ότι το PSOE θα είναι το πρώτο κόμμα, χωρίς όμως να έχει την απόλυτη πλειοψηφία για να κυβερνήσει.
Ο Σάντσεθ στοχεύει σε μια νέα μονοκομματική κυβέρνηση με την εξωτερική στήριξη της Αριστεράς και όχι των δεξιών λαϊκιστών Πολιτών, καθώς και την ανοχή των προοδευτικών και μετριοπαθών κομμάτων της Καταλωνίας και της Χώρας των Βάσκων. Δεν θέλει την άμεση συμμετοχή της Αριστεράς στην κυβέρνηση, ακολουθώντας το γειτονικό “πορτογαλικό μοντέλο”, όπου το Μπλόκο της Αριστεράς και το Πορτογαλικό Κ.Κ. στηρίζουν την κυβέρνηση του Σοσιαλιστή Αντόνιο Κόστα στη Βουλή.
Ο Σάντσεθ πάντως απέδειξε τις ηγετικές του ικανότητες όταν εκδιώχθηκε από τη θέση του γραμματέα του κόμματος και παραιτήθηκε από βουλευτής γιατί δεν συμφώνησε με την επιλογή της αποχής των Σοσιαλιστών στη Βουλή, που επέτρεψε το σχηματισμό της καταστροφικής για την Ισπανία τελευταίας διεφθαρμένης δεξιάς κυβέρνησης του Ραχόι. Ο Γκονθάλεθ, η Ντίαθ και ο “προοδευτικός” και “φιλο-σοσιαλιστικός” όμιλος της «El Pais» διέπραξαν ένα τεράστιο λάθος που θεώρησαν τον Σάντσεθ ξοφλημένο.
Ο Σάντσεθ έδωσε μια τεράστια μάχη στο εσωτερικό του Σοσιαλιστικού Κόμματος, κινητοποιώντας τα αριστερά και προοδευτικά αντανακλαστικά των στελεχών, των οπαδών και ψηφοφόρων του για να κερδίσει μεγαλοπρεπώς το συνέδριο και να επιστρέψει στη θέση του γραμματέα του κόμματος, χωρίς να έχει τον έλεγχο της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας.
Με τις σημερινές εκλογές κλείνει ολοκληρωτικά ένας οδυνηρός κύκλος για το Σοσιαλιστικό Κόμμα, γιατί ο Σάντσεθ είχε το θάρρος να περάσει τον Ρουβίκωνα του νεοφιλελευθερισμού και να οδηγήσει τους Σοσιαλιστές να συναντήσουν για πρώτη φορά την Αριστερά σε εθνικό επίπεδο και να διαμορφώσουν ένα κοινό πλαίσιο για την έξοδο της χώρας από την καταστροφική λιτότητα.
Σήμερα οι ψηφοφόροι του Σάντσεθ θα του δώσουν και μια συμπαγή Κοινοβουλευτική Ομάδα για να συνεχίσει αυτή την πολιτική. Ο Σάντσεθ, αλλά και ο Πάμπλο Ιγκλέσιας του Podemos και ο Αλμπέρτο Γκαρθόν της Ενωμένης Αριστεράς έμειναν ήδη στην ισπανική ιστορία ως οι ηγέτες που έκαναν τη μεγαλύτερη αύξηση του κατώτατου μισθού στη δημοκρατική ιστορία της και ως οι ηγέτες που ψήφισαν την καλύτερη κοινωνική νομοθεσία στην ιστορία της.
Εμφύλιος για τα ηνία της… Δεξιάς
Οι σημερινές εκλογές αναμένεται ότι θα αποτελέσουν την εκατόμβη της παραδοσιακής ισπανικής Δεξιάς, που εκφράστηκε μεταδικτατορικά αρχικά με τη Λαϊκή Συμμαχία και αργότερα με το Λαϊκό Κόμμα. Ο Πάμπλο Κασάδο, που διαδέχθηκε τον πρώην πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόι στην ηγεσία του κόμματος, προχώρησε σε μια ακροδεξιά και άκρως νεοφιλελεύθερη στροφή, που αντί να συσπειρώσει τα πιο συντηρητικά στρώματα του κόμματος άνοιξε τις πόρτες σε μεγάλες φυγόκεντρες τάσεις προς το φασιστικό Vox και τους λαϊκιστές Πολίτες.
Ο Αλμπέρτ Ριβέρα, ο ηγέτης των Πολιτών, δίνει σήμερα μια πραγματική μάχη για να πάρει στα χέρια του τα ηνία της ηγεσίας του δεξιού χώρου από τον Κασάδο και το Λαϊκό Κόμμα και να μπορέσει να εμφανιστεί ως ο ηγέτης μιας Δεξιάς που θα μπορεί να κυβερνήσει τόσο με το Λαϊκό Κόμμα και εξωτερική ίσως στήριξη του Vox, όσο και με τους Σοσιαλιστές.
Οι Πολίτες με την ακραία εθνικιστική τους πολιτική για το καταλανικό προχώρησαν και στην αφαίμαξη των λίγων ψήφων του Λαϊκού Κόμματος στην Καταλωνία, με αποτέλεσμα το κόμμα του Κασάδο να έχει πλέον έναν καθαρά διακοσμητικό ρόλο τόσο στην Καταλωνία όσο και στη Χώρα των Βάσκων.
Το φασιστικό Vox θα αποτελέσει τη μεγάλη έκπληξη των σημερινών εκλογών περνώντας από το 0,2% της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης του 2016 στο 8% με 11%, που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις, για να εκλέξει φασίστες βουλευτές για πρώτη φορά στη μεταδικτατορική ιστορία της χώρας. Το Vox πάντως κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας φαίνεται ότι έχασε τμήμα της δυναμικής του γιατί κανένα από τα άλλα κόμματα, και κυρίως αυτά του δημοκρατικού τόξου, δεν έκαναν το λάθος να αναδείξουν το θέμα της εκταφής της σορού του Φράνκο από το “Μαυσωλείο της Κοιλάδας των Πεσόντων” και της ταφής της σε ένα κοινό νεκροταφείο.
Πηγή: ΑΥΓΗ, ΑΠΕ-ΜΠΕ, EURONEWS
