Πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση για τα 20 χρόνια του ΠΑΜΕ χθες 24/4/2010 στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου.
Την εκδήλωση άνοιξε το μέλος του ΔΣ του ΕΚΗ Σοφίου Βαγγέλης. Αμέσως μετά ακολούθησαν βίντεο του ΠΑΜΕ για τα 20 χρόνια, καθώς και βίντεο από τη δράση του ΠΑΜΕ στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Ρόδο.
Στη συνέχεια, την κεντρική ομιλία έκανε ο Γιάννης Γωνιανάκης, μέλος του ΔΣ του ΕΚΗ και πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Ηρακλείου.
Στην ομιλία του αναδείχτηκε η σημασία της ίδρυσης και λειτουργίας του ΠΑΜΕ, ως πόλου ταξικής συσπείρωσης σωματείων, ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων, η συμβολή του ΠΑΜΕ στους μεγάλους αγώνες που δόθηκαν όλα αυτά τα χρόνια καθώς και η συνεισφορά του στις κατακτήσεις των εργαζομένων.
Επίσης τονίστηκε η ανειρήνευτη πάλη των δύο γραμμών στο κίνημα, από τη μία του ταξικού εργατικού κινήματος και από την άλλη του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, η οποία εκφράζεται πολύ έντονα και στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ.
Η εκδήλωση έκλεισε με απαγγελία ποιημάτων όπως το “Επίκαιροι Αμίλητοι” του Μαγιακόφσκι, το “Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας” του Λειβαδίτη και το “Πρωινό άστρο” του Ρίτσου από μικρά παιδιά.
Αναλυτικά, ο κ. Γωνιανάκης ανέφερε:
«Πριν 20 χρόνια ακριβώς, στις 3 Απρίλη του 1999, με τη συμμετοχή εκατοντάδων συνδικαλιστών από δεκάδες σωματεία, ιδρύθηκε ως ανάγκη των καιρών το ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, ανοίγοντας μια νέα σελίδα για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, συνέχεια των πλούσιων παραδόσεων και των αξιών της εργατικής τάξης της χώρας μας.
Ξεκινώντας τότε, γνωρίζαμε τις δυσκολίες που θα είχαμε μπροστά μας, τα εμπόδια που θα συναντούσαμε, τους δυσμενείς συσχετισμούς που θα χρειαζόταν να ξεπεράσουμε. Με βάση αυτή την πραγματικότητα οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι τότε, στην αρχή, ήμασταν διστακτικοί και μετρημένοι, μέχρι που δημοσιοποιήθηκε η πρωτοβουλία και άρχισαν να οργανώνονται οι πρώτες εξορμήσεις στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους. Έτσι δόθηκε η ώθηση, δημιουργήθηκε ενθουσιασμός καθώς τα μηνύματα από τους εργαζόμενους έλεγαν: “Προχωρήστε”, “Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση, κάντε κάτι”!
Το ΠΑΜΕ στα 20 χρόνια ζωής του έχει δώσει σαφή και φανερά δείγματα για το χαρακτήρα του. Ξεπερνώντας απειλές, την τρομοκρατία και βρώμικες επιθέσεις, μπήκε μπροστά στην οργάνωση αγώνων και απεργιών, έδωσε κουράγιο, δύναμη και ενέπνευσε χιλιάδες εργάτες, καθυστέρησε μέτρα, ήταν παρόν σε κάθε εργατική διεκδίκηση. Τόσο στα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης όσο και στα τελευταία δύσκολα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης δεν έβαλε νερό στο κρασί του, δεν μπήκε σε κοινωνικούς διαλόγους, δεν υιοθέτησε απόψεις και ιδεολογήματα του κοινωνικού εταιρισμού που έσκαβαν το λάκκο στους εργαζόμενους. Κανείς και ποτέ ως σήμερα δεν μπόρεσε να το βάλει στο χέρι.
Το ΠΑΜΕ απέδειξε στην πράξη πως δεν είναι άθροισμα παρατάξεων, αλλά μαχητικό – ταξικό μέτωπο σωματείων, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, Επιτροπών Αγώνα, ανένταχτων συνδικαλιστών και εργαζομένων. Δεν αντλεί τη δύναμη και το κύρος του από φανταχτερούς τίτλους και αγώνες της εικόνας, αλλά από την καθημερινή και αταλάντευτη παρουσία του στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στα γραφεία και στα εμπορομάγαζα, στα ξενοδοχεία, στα λιμάνια και σε κάθε εργασιακό χώρο, από την πλούσια δράση και τους αγώνες του.
Γι’ αυτό και σήμερα και από αυτό το βήμα, καλούμε σε συμπόρευση, σε κοινό βηματισμό όλα εκείνα τα σωματεία, που παρά τις επιφυλάξεις τους προσβλέπουν στην ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος και κατανοούν τη σημασία δυνατού ταξικού πόλου. Απλώνουμε το χέρι σε συνδικαλιστές και εργαζόμενους που δεν αντέχουν τη σαπίλα της συνδικαλιστικής μαφίας, προβληματίζονται, ψάχνουν το αποκούμπι τους.
Τα βήματα που έχουν καταγραφεί στη δράση του ΠΑΜΕ από το 1999 ως σήμερα, το ρίζωμά του σε περισσότερους κλάδους και τόπους δουλειάς, η πρωτοπόρα δράση των δυνάμεων που συγκροτούν το ΠΑΜΕ στους εργατικούς – λαϊκούς αγώνες, στις απεργίες, στις μικρές και μεγάλες μάχες που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια χωρίς να γίνει έκπτωση στο σύνθημα “Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη”, αποτελούν το έδαφος για τη συνέχεια, για την αντεπίθεση των εργαζομένων μαζί με όσους πλήττονται από τη δικτατορία των μονοπωλίων.
Το ΠΑΜΕ από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του, έμαθε στα δύσκολα! Δέχτηκε αμέσως την επίθεση από το κεφάλαιο και τους ανθρώπους του. Στην αρχή οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, οι παρατάξεις του ΣΥΝ τότε, σήμερα ΣΥΡΙΖΑ και άλλων μιλούσαν για διασπαστική ενέργεια, μετά άλλαξαν τροπάρι και εμφανίζουν το ΠΑΜΕ ως κομματική παράταξη με σκοπό να υπονομεύσουν το ΠΑΜΕ και το ρόλο του.
Χρειάζεται διαρκής αγώνας να αποστομώνονται συκοφάντες και διαστρεβλωτές. Αυτό που ενοχλούσε και ενοχλεί είναι η γραμμή πάλης, ο προσανατολισμός με τον οποίο συσπειρώνονται εκατοντάδες σωματεία και επιδιώκουν αυτή η γραμμή να κυριαρχήσει στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Προσανατολισμός και γραμμή πάλης ενάντια στις επιδιώξεις των μονοπωλίων, των επιχειρηματικών ομίλων και εταιρειών, των πολιτικών κομμάτων που τους εκπροσωπούν, της ΕΕ που την παρουσιάζουν ως μονόδρομο. Με αιτήματα που διαμορφώνονται από το κριτήριο πώς αξίζει σήμερα να ζουν και να δουλεύουν οι εργαζόμενοι με βάση τις τεράστιες δυνατότητες της επιστήμης, της ανάπτυξης των παραγωγικών μέσων, τον πλούτο που παράγουν και όχι με κριτήριο που έχουν οι εκμεταλλευτές μας, την επιχειρηματικότητα και ανταγωνιστικότητα, το μέγιστο κέρδος. Με κριτήριο την ευημερία των πολλών που δουλεύουν και υποφέρουν και όχι την ευημερία των κερδών των λίγων.
Το νέο που έφερε το ΠΑΜΕ είναι η διακριτή συσπείρωση και δράση των οργανώσεων της εργατικής τάξης που απορρίπτουν την επιζήμια για τα συμφέροντα των εργαζομένων θεωρία του κοινωνικού εταιρισμού, των κοινών δήθεν συμφερόντων εργαζομένων και εργοδοτών που γύρω από ένα τραπέζι θα μοιράζονται δίκαια τον πλούτο που παράγεται, των στημένων κοινωνικών διαλόγων, της παράδοσης άνευ όρων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Στα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης ήταν στην πρώτη γραμμή των αγώνων για αυξήσεις και διεύρυνση των δικαιωμάτων, κόντρα στη λογική της αναμονής και “κοινωνικής ειρήνης”. Πριν το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης πρωτοστάτησε ενάντια στο κλίμα αναμονής και αυταπατών. Η Ελλάδα βρισκόταν στις 10 πρώτες χώρες παγκοσμίως σε ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης. Έγκαιρα κάλεσε τους εργαζόμενους σε “πόλεμο ενάντια στο μαύρο μέτωπο επιχειρηματικών ομίλων – κυβέρνησης – ΓΣΕΕ” που καλλιεργούσε την αναμονή, το “λεφτά υπάρχουν” και την “πράσινη ανάπτυξη”.
Με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης όλες οι κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως πρόσημου, μονοκομματικές ή συνεργασίας, εφάρμοσαν και επέβαλαν βάρβαρα αντεργατικά μέτρα και μνημόνια για να διασφαλίσουν την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Τσάκισαν μισθούς και συντάξεις. Απελευθέρωσαν τις απολύσεις και εκτίναξαν την ανεργία. Προώθησαν τεράστιες ιδιωτικοποιήσεις και επιτέθηκαν στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες
Το ΠΑΜΕ πρωτοστάτησε στον αγώνα ενάντια σε όλα τα μνημόνια και τους αντεργατικούς νόμους. Το σύνθημα “Καμία θυσία, την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία” έδωσε τον τόνο για τους αγώνες και την ιδεολογική διαπάλη κόντρα στη λογική τού “να βάλουμε όλοι πλάτη”, “να μοιραστούμε τα βάρη της κρίσης”. Τα συνθήματά του υιοθετήθηκαν από ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις. Το ΠΑΜΕ ενισχύθηκε με νέα συνδικάτα, κλαδικά και επιχειρησιακά, Εργατικά Κέντρα, δυνάμωσε η επιρροή του, εκατοντάδες νέοι εκλεγμένοι συνδικαλιστές δουλεύουν με τη γραμμή του, παλεύουν να αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων σε όλους τους κλάδους, για την ανασύνταξη του κινήματος.
Έκανε βήματα κοινής δράσης εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών, γυναικείων ριζοσπαστικών οργανώσεων και νεολαίας. Σε συνθήκες οξύτατης αντεργατικής επίθεσης δυνάμωσε την παρέμβασή του.
Συναγωνιστές , συναγωνίστριες
Απέναντι στη δράση του ΠΑΜΕ και των ταξικών συνδικάτων ορθώθηκε μια τεράστια επίθεση από το κεφάλαιο και τους ανθρώπους του. Μέτρα καταστολής, εργοδοτική τρομοκρατία, το νομικό οπλοστάσιο του ταξικού αντιπάλου, αλλά και λάσπη, συκοφαντία.
Η δράση του ΠΑΜΕ δεν αφορούσε μόνο τα μισθολογικά και αμιγώς εργασιακά ζητήματα. Έκανε προσπάθειες και πήρε πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη δράσης των συνδικάτων για όλα τα ζητήματα που αφορούν τον εργαζόμενο και την οικογένειά του.
Στήριξε πρωτοβουλίες για την ερασιτεχνική καλλιτεχνική δημιουργία. Ίδρυσε ομάδες θεάτρου, χορού, χορωδία, που πραγματοποίησαν εκατοντάδες εκδηλώσεις σε χώρους δουλειάς, γειτονιές και θέατρα. Πήρε πρωτοβουλίες για τις ανάγκες και τα προβλήματα της νεολαίας, τη μαθητεία. Ανέπτυξε δράση ενάντια στα ναρκωτικά. Πήρε πρωτοβουλίες για την εργαζόμενη γυναίκα, την προστασία της μητρότητας. Οργάνωσε Τράπεζα Αίματος και πήρε δεκάδες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης για τα θύματα καταστροφών στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο.
Πιστό στις αρχές της προλεταριακής αλληλεγγύης, είχε σταθερό μέτωπο στην ξενοφοβία, στο ρατσισμό και το φασισμό. Από την πρώτη στιγμή οργάνωσε την αλληλεγγύη και τον αγώνα για τα δικαιώματα των προσφύγων, των ξεριζωμένων από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις. Ήταν σταθερά στην πρώτη γραμμή για την οργάνωση των μεταναστών στα συνδικάτα και της κοινής πάλης Ελλήνων και μεταναστών εργατών ενάντια στο κεφάλαιο, γι’ αυτό και βρίσκεται μόνιμα στο στόχαστρο της εργοδοσίας και των μαντρόσκυλών της, των χρυσαυγιτών.
Βασική παρακαταθήκη της δράσης του ΠΑΜΕ είναι η ανάδειξη των δύο γραμμών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η ανάδειξη της ανάγκης για συνδικάτα αγωνιστικά, μαζικά, εργατικά. Συνδικάτα που θα αγωνίζονται για τα δικαιώματα των εργαζομένων ενάντια στην εργοδοσία και τους μηχανισμούς της μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Συνδικάτα που θα αγωνίζονται για να ζουν οι λαοί χωρίς φτώχεια, ανεργία και πολέμους.
Για τις δυνάμεις που δρουν με ζωντάνια μέσα στους χώρους δουλειάς, που διεκδικούν αγωνιστικά, βάζοντας τις λαϊκές ανάγκες μπροστά, είναι λυμένο πως ο δρόμος της σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική και τη στρατηγική των επιχειρηματικών ομίλων περνάει μέσα από την ασίγαστη πάλη με το πολιτικό και συνδικαλιστικό προσωπικό τους.
Γι’ αυτό η σύγκρουση που διεξάγεται και κορυφώνεται αυτήν την περίοδο με τη συνδικαλιστική μαφία είναι όρος για την ανασύνταξη του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος!
Η γραμμή που ακολουθεί η συνδικαλιστική μαφία της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ –ΕΚΗ είναι εχθρική απέναντι στα συμφέροντα, τις ανάγκες και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.
Η μάχη απέναντι σε αυτή τη γραμμή, που είναι η γραμμή του ΣΕΒ, των κυβερνήσεων, της ΕΕ, διεξάγεται εδώ και πολλά χρόνια.
Είναι σημαντικό, για να κατανοηθεί ο ρόλος της ΓΣΕΕ, να ξαναθυμίσουμε ορισμένα κεντρικά ζητήματα, ιδιαίτερα στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, που φωτίζουν και αποκαλύπτουν ολόπλευρα το ρόλο που διαδραματίζει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και ακλουθούσε η ηγετική ομάδα του ΕΚΗ με βάση το καταμερισμό που έχει στα πλαίσια της στήριξης του κεφαλαίου.
- Από το ξεκίνημα της καπιταλιστικής κρίσης η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ – Ομάδας Βασιλόπουλου, στήριξαν επί της ουσίας τόσο τα μνημόνια, όσο και το σύνολο των αντεργατικών μέτρων. Ανεξάρτητα, από τις διακηρύξεις, τις καταγγελίες για βάρβαρα μέτρα και όλα τα συναφή, με έντεχνο τρόπο έδιναν στήριξη. Η στήριξη αυτή ξεκινούσε από την αποδοχή και την προώθηση μέσα στο εργατικό κίνημα της λογικής «της ανταγωνιστικότητας», «του υγιούς περιβάλλοντος για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας», που σε αυτά τα πλαίσια θα μπορούν να ωφεληθούν και οι εργαζόμενοι.
Σε αυτή τη βάση, και πάντα στα πλαίσια των αντοχών της οικονομίας και των επιχειρήσεων, διακήρυτταν ότι οι απεργίες σε περίοδο κρίσης, τα αιτήματα για αυξήσεις σε μισθούς ήταν λίγο – πολύ «τρέλα».
Με αυτό τον τρόπο, ενοχοποιούσαν τους εργαζόμενους στην κατεύθυνση «έχουμε όλοι ευθύνες για την κρίση», έτσι ώστε να αθωώσουν τη βασική αιτία, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής που νομοτελειακά γεννάει κρίσεις, συνθλίβοντας τις ζωές των εργαζομένων και ταυτόχρονα, επιδιώκουν να επιδράσουν πάνω στα ίδια τα αιτήματα των συνδικάτων μειώνοντας τον πήχη των απαιτήσεων, στους αγώνες των εργαζομένων επιχειρώντας, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν «την εκλογίκευση των αιτημάτων», επιτιθέμενοι με σφοδρότητα απέναντι στα «μαξιμαλιστικά» αιτήματα που έθετε το ταξικό εργατικό κίνημα για κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς κ.ά.
- Μπορεί στα λόγια να κατήγγελλαν τα αντεργατικά μέτρα, αλλά φρόντιζαν πάντα να καταθέτουν προτάσεις για «ισοδύναμα» ή για «αντισταθμίσματα», αποδεχόμενοι στην ουσία, εξαρχής, την υλοποίηση των μέτρων και αποδυναμώνοντας, εμποδίζοντας το δρόμο ανάπτυξης μαζικών αγώνων με επίκεντρο τα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζομένων.
Γι΄ αυτούς, στην πραγματικότητα ήταν πάντα μπροστά οι ανάγκες του ΣΕΒ. Σε αυτή τη βάση, προωθήθηκαν προτάσεις με επίκεντρο τον κάλπικο διαχωρισμό μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους, για να συμπιεστεί σε όλα τα επίπεδα το μεροκάματο, ο μισθός, οι εργασιακές καταχτήσεις.
- Στο όνομα της δήθεν διατήρησης των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας έδωσαν στήριξη και την υπογραφή τους στη μείωση των μισθών με την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου, το 2012, με αποτέλεσμα να μειωθεί ο κατώτερος μισθός στα 586 € και στα 511 € για τους νέους, κάτω των 25 χρόνων.
Η μεγάλη υποκρισία της στάσης τους αποκαλύπτεται τα επόμενα χρόνια, όταν απέναντι στα 535 συνδικάτα, που κατέθεσαν σχέδιο νόμου επαναφοράς των συμβάσεων και του κατώτερου μισθού στα 751 €, να τι είπαν οι κύριοι της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ:
Ότι τα 751 € θα σοκάρουν την οικονομία, δεν είναι εφικτά, εξυπηρετώντας έτσι το ΣΕΒ και τις μεγάλες επιχειρήσεις, που την ίδια ώρα καλούσαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίσει τις διαρθρωτικές αλλαγές, και τελευταία, προειδοποιούσαν πως τα ψίχουλα, που δόθηκαν ως «αυξήσεις» στον κατώτερο μισθό, δεν πρέπει να δημιουργήσουν προσδοκίες για κάτι περισσότερο.
Όλα αυτά, την ίδια ώρα που το νομοθετικό οπλοστάσιο, οι εκατοντάδες νόμοι που ψήφισαν οι κυβερνήσεις και η σημερινή του ΣΥΡΙΖΑ με τα τρία μνημόνια, διευκολύνουν τους μεγαλοεργοδότες να πληρώνουν μισθούς πολύ κάτω από τον κατώτερο, χτυπώντας τη σταθερή εργασία και το σταθερό ωράριο, αξιοποιώντας την εργασία – λάστιχο, που διαχρονικά η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αποδέχεται ως αναγκαία προσαρμογή στις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας της οικονομίας.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι για τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, τα 4ωρα, την εκ περιτροπής εργασία, δε ζητάει την κατάργησή τους, αλλά να μπει ένα πλαφόν – όριο στο 10% των εργαζομένων που απασχολούνται σε μία επιχείρηση. Το πλαφόν που διεκδικεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έγινε μέσο για να έχουμε σαρωτικές αλλαγές στο σύνολο των εργαζομένων και το γνωστό να απολύεται εργαζόμενος με σταθερό ωράριο για να προσληφθούν στη θέση του υποαπασχολούμενοι. Η ΓΣΕΕ συνεχίζει και τώρα να μιλάει για πλαφόν …
- Χαρακτηριστική, του ρόλου που διαδραματίζει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ήταν η στάση της στο δημοψήφισμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, το καλοκαίρι του 2015. Εκεί έδωσε τα ρέστα της στη στήριξη της ΕΕ, του ΔΝΤ και των μνημονίων. Συγχρονίστηκε και ευθυγραμμίστηκε ακριβώς με την επιχειρηματολογία του ΣΕΒ.
- Νωρίτερα, στα χρόνια που κέρδιζε έδαφος το κάλπικο δίπολο «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» και το «κινημάτων αγανακτισμένων», η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ φρόντιζε να συσκοτίζει την πραγματική διαχωριστική γραμμή μέσα στην κοινωνία μεταξύ κεφαλαίου – εργασίας, να καλλιεργεί αυταπάτες ότι θα ξεμπερδέψουν οι εργαζόμενοι από τα μνημόνια και τη βαρβαρότητα των μονοπωλίων στα πλαίσια μιας άλλης διακυβέρνησης.
Γι΄ αυτό το λόγο και έδωσε στήριξη στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζοντας θετικά μέτρα και υποσχέσεις που θα βοηθούσαν σε μια καλύτερη διαπραγμάτευση με την ΕΕ, το ΔΝΤ και όλους τους άλλους μηχανισμούς του κεφαλαίου.
Το πιο χαρακτηριστικό όμως είναι ότι στην περίπτωση του «κινήματος των αγανακτισμένων» τροφοδότησε με τη στάση της το σύνθημα «Έξω τα συνδικάτα», «Έξω η πολιτική», πάλεψε για την ενίσχυση της «ακηδεμόνευτης λαϊκής αυτενέργειας», κάνοντας πολεμική στο ΠΑΜΕ και τις ταξικές δυνάμεις, που αναδείκνυαν τα πραγματικά αίτια της κρίσης, τον χαρακτήρα των αντεργατικών μέτρων, το ρόλο των κυβερνήσεων και των άλλων δυνάμεων του κεφαλαίου, που σε καμία περίπτωση δεν ήθελαν η λαϊκή αγανάκτηση να στραφεί ενάντια στον πραγματικό ένοχο, το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Το αποκορύφωμα όμως της στάσης τους απέναντι στους αγώνες των εργαζομένων, τις απεργίες, είναι το πώς τοποθετήθηκαν στο χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος. Δεν έβγαλαν «κιχ», δεν έκαναν το παραμικρό, διευκολύνοντας τα κυβερνητικά σχέδια και τις απαιτήσεις του ΣΕΒ και της μεγαλοεργοδοσίας.
Αν κάποιος έχει αμφιβολία, ότι δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα, ότι «τα παιδιά δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν» ή «αιφνιδιάστηκαν», φτάνουν ακόμη δύο στοιχεία που δείχνουν ότι η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ είναι «άνθρωποι της εργοδοσίας»:
- Σε μια συνεδρίαση της ΓΣΕΕ, συνοψίζοντας τα συμπεράσματα από την περίοδο της κρίσης, ο διορισμένος Πρόεδρος Παναγόπουλος, είπε «αυτοκριτικά»,ότι κακώς γίναν απεργίες μέσα στην κρίση, ότι οι απεργίες δυσκόλεψαν την έξοδο από τα μνημόνια, ότι έπρεπε να κάνουμε ότι και στην Πορτογαλία, τα συνδικάτα να δείξουν μεγαλύτερη υπευθυνότητα και ωριμότητα.
- Επίσης, τον περασμένο Νοέμβρη, όταν αρνήθηκαν να κηρύξουν Πανεργατική Απεργία ενάντια στη θέληση και τις αποφάσεις δεκάδων συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Ποιόν ευνοεί αυτή η ταχτική;
Με ποιών τα επιχειρήματα ταυτίζεται η επιχειρηματολογία της ΓΣΕΕ;
Την κυβέρνηση και την υλοποίηση της αντεργατικής πολιτικής ευνοεί, σε βάρος των αναγκών και των συμφερόντων των εργαζομένων.
Την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης, των βιομηχάνων και των άλλων αρπαχτικών αναπαράγουν.
Συνάδελφοι , ισσες
Με την ευκαιρία της σημερινής εκδήλωσης θέλουμε να απευθύνουμε πλατύ κάλεσμα ώστε να συμβάλλουμε όλοι στην ενημέρωση, τη διαφώτιση, την κινητοποίηση δυνάμεων. Μέσα στη δράση θέλουμε να ενισχυθεί η γραμμή πάλης που προωθούν Συνδικάτα, Ομοσπονδίες και Επιτροπές αγώνα , που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.
Να γίνουμε περισσότεροι στον αγώνα με σύνθημα: «Μπροστά οι δικές μας ανάγκες».
Να οργανώσουμε, φτάνοντας από τώρα σε κάθε χώρο δουλειάς, τη φετινή Πρωτομαγιά. Να οργανώσουμε καμπάνια ανάδειξης του πραγματικού περιεχομένου και των αγώνων που δόθηκαν στα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ.
Το περιεχόμενο του γιορτασμού της Πρωτομαγιάς δεν μπορεί να είναι άλλο από τον αγώνα ώστε να μπουν μπροστά οι δικές μας ανάγκες και όχι τα κέρδη των λίγων, για συνδικάτα εργατών μακριά από την παρέμβαση εργοδοτών και κυβερνήσεων.
Εμείς πρέπει να απευθύνουμε πλατύ κάλεσμα σε συνδικάτα και εργαζόμενους να πάρουν μέρος στην απεργία της 1ης Μάη και την απεργιακή συγκέντρωση στην Πλ. Ελευθερίας 10 το πρωί .
Με αγώνα για νέες διεκδικήσεις, για κάλυψη των απωλειών, για μια αξιοπρεπή ζωή, σε συνδυασμό με την πάλη για άλλο δρόμο ανάπτυξης, με αποδέσμευση από τις ενώσεις των ιμπεριαλιστών ΕΕ και ΝΑΤΟ, με την εργατική τάξη και το λαό στο τιμόνι της εξουσίας.
Εμείς εμπνεόμαστε από αγωνιστές που όχι μόνο πάλευαν ενάντια στην εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της, αλλά έδωσαν και το αίμα τους στον αγώνα για εργατικό κίνημα απαλλαγμένο από τσιράκια και εργοδότες.
Αγωνιστές που τους δολοφόνησε το αστικό κράτος που αυτοί προσκυνάνε νύχτα – μέρα.
Όπως οι δολοφονημένοι εργάτες του Πασαλιμανιού.
Οι δολοφονημένοι λιμενεργάτες της Καλαμάτας.
Οι δολοφονημένοι σταφιδεργατες του Ηρακλείου
Οι δολοφονημένοι του Μάη της Θεσσαλονίκης.
Οι ήρωες αγωνιστές της εργατικής τάξης όπως ο Μήτσος Παπαρήγας, ο Στρατής Περγαλίδης, ο Ναπολέων Σουκατζιδης, οι αδελφούς Χατζηγιωργιου και τόσους άλλους.
Αυτόν το δρόμο περπάτησαν και αυτόν το δρόμο θα τον περπατήσουμε και εμείς με ευθύνη και συνέπεια, ως το τέλος.
20 χρόνια μετά την ίδρυση του ΠΑΜΕ δεσμευόμαστε πως θα συνεχίσουμε αταλάντευτα, ταξικά. Δεν επιτρέπεται βήμα πίσω.
Ανοίγουμε το δρόμο στην επόμενη μέρα, στο αύριο της εργατικής τάξης.
Συνεχίζουμε!
Για το δίκιο της τάξης μας, γιατί χωρίς εμάς γρανάζι δε γυρνά!
Ζήτω τα 20 χρόνια του ΠΑΜΕ».
Επόμενος μεγάλος σταθμός των ταξικών συνδικάτων, των εργαζομένων συνολικά αποτελεί η μεγάλη πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση στις 10πμ στην Πλατεία Ελευθερίας !
