Του Σπύρου Ραπανάκη
Ανήκω στην άτυχη γενιά των τριαντάρηδων που τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής μας συνέπεσαν με την κρίση, οι προσδοκίες μας ματαιώθηκαν, οι ελπίδες και τα λόγια που ακούγαμε μεγαλώνοντας, χωρίς να πολυκαταλαβαίνουμε, διαψεύστηκαν μέσα στα μούτρα μας.
Τα όνειρα και οι φαντασιώσεις που έπλασε το lifestyle, τα μεγάλα λόγια για την ισχυρή Ελλάδα, το ξεβλάχεμα, τον εύκολο πλουτισμό και το αστείο αφήγημα, ότι οι Έλληνες έρχονται για να τα σαρώσουν όλα πάνω στο σύννεφο του εκσυγχρονισμού.
Για αυτό τον λόγο, για την μεγάλη πλειοψηφία των συνομήλικών μου- εκτός από εκείνους που καμώνονται τους εκσυγχρονιστές και τους «λογικούς» πίσω από το συμπλήρωμα του Μητσοτάκη, την Γεννηματά και τον Λοβέρδο- το όνομα Σημίτης προκαλεί θυμό.
Όταν μάλιστα επιλέγει μετά από τόσα χρόνια, για το κομματικό καλό να μιλήσει επί μια ώρα και να κουνήσει το δάχτυλο αποδεικνύοντας τον προκλητικό κυνισμό του πολιτικού συστήματος, των νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας.
Ξέχασε το τοτέμ να αναφερθεί στην εκτόξευση του δημοσίου χρέους στον Θεό. Ξέχασε για άλλη μια φορά την διαπλοκή που ξεκινούσε από την κορυφή της κυβέρνησης του και έφτανε στις μικροδιαπλοκές που καθιερώθηκαν σε όλο το δημόσιο σύστημα. Ξέχασε να μας πει πως μπήκε η Ελλάδα στο ευρώ με μαιμουδιες. Ξέχασε το αδιανόητο πάρτυ των Ολυμπιακών αγώνων, τα υποβρύχια, τις μίζες, το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, τον ανεξέλεγκτο δανεισμό που έβαλε θηλιά στους αδαείς που πίστευαν τους Κωστόπουλους και τους λοιπούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης.
Ξέχασε να μας πει για την δημιουργία της κάστας των «εθνικών κατασκευαστών» που έπαιρναν έργα σε όλη την Ελλάδα, πολλά έμεναν λειψά, και τιμολογημένα πέντε και έξι φορές πάνω απο τον μέσο ευρωπαικό όρο. Ξέχασε να μας εξηγήσει γιατί έφτιαξε το θεσμικό πλαίσιο προστασίας των υπουργών, με τον περιβόητο νόμο. Ξέχασε να μας πει ότι μοίραζε αέρα στους ψαρωμένους ελληναράδες που μοχθούσαν να γίνουν μεσάια τάξη, κάνοντας ισχυρότερη και πλουσιότερη την ελίτ.
Έχει το θράσος να μιλάει για πρόοδο ο άνθρωπος που μαζί με άλλους ευρωπαίους, όπως ο Μπλέρ μετέτρεψαν την σοσιαλδημοκρατία σε συμπλήρωμα της νεοφιλελέυθερης δεξιάς ξεριζώνοντας τις ρίζες, τόσο της εγχώριας, όσο και της ευρωπαικής ιδεολογικής και πολιτικής παράδοσης του χώρου. Μάλιστα στην Ελλάδα, η διακυβέρνηση του ίδιου υπήρξε η πιο συγκροτημένη νεοφιλελεύθερη πολιτική που είχε εφαρμοστεί εως τότε στην χώρα.
Όχι κύριε Σημίτη. Δεν θα μας κουνάτε το δάχτυλο. Δεν είστε τοτέμ που κανείς δεν μπορεί να αγγίξει. Όχι χωρίς να έχετε κάνει την αυτοκριτική σας και χωρίς να έχετε ζητήσει μια συγγνωμη από μια ολόκληρη γενιά που η πολιτική σας, την οποία διαχειρίστηκαν ή και ακολουθησαν οι επόμενοι, καταδίκασε.
Ήταν όλα τα στελέχη της διακυβέρνησης, του κόμματος και τα μέλη στην ίδια κατηγορία; όχι φυσικά. Ούτε είχαν όλοι τις ίδιες ευθύνες. Ο αρχηγός όμως και πρωθυπουργός επί δυο τετραετίες δεν μπορεί να μην γνώριζε τίποτα. Διότι αν δεν γνώριζε κρίνεται αποτυχημένος, επικίνδυνος και ανίκανος. Μάλλον όμως μόνο ανικανότητα και χαζομάρα δεν μπορεί κανείς να του καταλογίσει.
