Στις 27 Φεβρουαρίου 2019 το τριμελές Εφετείο Πατρών καταδίκασε τελεσίδικα την Αικατερίνη Αρβανίτη – Μαυραγάνη, σύζυγο του τέως υπουργού Οικονομικών Γ. Μαυραγάνη για τον θανάσιμο τραυματισμό του 14χρονου ποδηλάτη Πάνου Τζαβάρα στις 2 Μαίου 2012. ( Ο Πάνος πάλεψε μέχρι της 18 Μαίου, αλλά ο αγώνας ήταν άνισος).
Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα, χρειάστηκαν 6 χρόνια και 10 μήνες για να τελεσιδικήσει μια υπόθεση που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Το Εφετείο, πού ξεκίνησε το …2015, μετά από αλλεπάλληλες αναβολές και διακοπές, ολοκληρώθηκε πια επιβάλλοντας στην δράστη την ίδια ποινή με το πρωτόδικο. Τριάντα μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή, με καταλογισμό της αποκλειστικής ευθύνης στην οδηγό…
Ένα σαφές μήνυμα, όχι μόνο προς την οικογένεια του Πάνου, αλλά προς καθένα πού έχει ή που σκέφτεται να κάνει παιδί για το πόσο αποτιμάται η ζωή αυτού του μοναδικού πλάσματος.
Το δικαστήριο απέρριψε όλους τους ισχυρισμούς της κατηγορουμένης και έκανε δεκτά τα πραγματικά περιστατικά: πως η οδηγός μπήκε στο αντίθετο ρεύμα με υπερβολική ταχύτητα, χτύπησε και εκτίναξε τον μικρό ποδηλάτη Πάνο επάνω σε ένα άλλο αυτοκίνητο τραυματίζοντας τον θανάσιμα. Όλα αυτά μπροστά στο μικρότερο αδερφό του αυτόπτη μάρτυρα του φοβερού συμβάντος.
Μια οικογένεια, η οικογένεια του θύματος, όπως τόσες άλλες χιλιάδες οικογένειες, καταδικασμένη ισόβια και μια οδηγός, όπως τόσες χιλιάδες άλλες οδηγοί καταδικασμένη σε μια ολιγόμηνη ποινή με αναστολή….
Αν και ο εισαγγελέας πρότεινε την αύξηση της ποινής σε σχέση με το πρωτόδικο, στα τρία χρόνια, θεωρώντας πρόκληση το ύφος και το ήθος της δράστιδος, που την στιγμή του συμβάντος φρόντισε να μετακινηθούν θραύσματα του αυτοκινήτου της από το αντίθετο ρεύμα, όπου συνέβη η σύγκρουση, στο δικό της ρεύμα προκειμένου να αλλοιώσει τα πραγματικά στοιχεία της σύγκρουσης, επί της ουσίας έξι μήνες παραπάνω δεν θα σήμαιναν ουσιαστικά τίποτα.
Το κράτος έχει υιοθετήσει την απόφαση πως όλοι οι τροχαίοι φόνοι αποτελούν ανθρωποκτονίες «από αμέλεια». Αρνείται πεισματικά να αλλάξει οποιοδήποτε στοιχείο αυτής της απόφασης. Ακόμα και όταν τα θύματα είναι παιδιά όπου η ανισότητα στο δίκτυο της κυκλοφορίας είναι προφανής καμιά ιδιαίτερη ευθύνη δεν καταλογίζεται στους ενήλικες που τα θανατώνουν. Στις περισσότερες φορές η δικαστική διαδικασία εξαντλείται στο να «ανακαλυφθεί» πιο λάθος έκανε το παιδί και όχι στο πόσο έλλειψη προσοχής έδειξε ο ενήλικας. Στο απώγειο αυτού του παραλογισμού φτάνουμε στους επαγγελματίες που πουλάνε οδική ασφάλεια που θέλουν να μάθουμε στα παιδιά να προσέχουν τα αυτοκίνητα αντί οι οδηγοί να προσέχουν τα παιδιά…
Είναι εντυπωσιακό πόσα παιδιά φέτος έχουν βρεθεί στη θέση του Πάνου.
Κάποιοι θα ισχυριστούν πως αυστηρότερες δικαστικές αποφάσεις δεν θα αποθαρρύνουν τους δράστες. Αναρωτήθηκαν άραγε για το αντίστροφο. Για το μήπως αυτή η αντιμετώπιση τους ενθαρρύνει;
Η μήπως νομίζουν πως κανείς δεν γνωρίζει σ αυτή τη χώρα ότι μπορεί να σκοτώνει όποιον βρει στο δρόμο του χωρίς καμία συνέπεια. Τουλάχιστον έξη εκατομμύρια οδηγοί το γνωρίζουν πολύ καλά. Πολύ καλύτερα τουλάχιστον απ όσο γνωρίζουν τον Κώδικα Οδική Κυκλοφορίας.
Σου σκοτώνουν το παιδί και πρέπει να λες και πάλι καλά που δεν τους αθώωσαν. Μπορούμε άραγε χειρότερα; Γιατί για καλύτερα κάτι δεν φαίνεται.
Στον Ανδρέα, τη Φαίδρα, τον Κώστα, στους παππούδες και τους θείους, σε όλους όσους σημαδεύτηκαν απ αυτό τον παράλογο φόνο, όλοι μας την Αγάπη. Δυστυχώς δεν έχουμε άλλο να προσφέραμε, αποδείχτηκε πως είμαστε πολύ αδύναμοι για να μετακινήσουμε το βουνό και να επιβάλουμε το σεβασμό στα θύματα των τροχαίων.
ΥΓ. Όπως συμβαίνει πάντα από την υπεύθυνη, καταδικασμένη οδηγό δεν αφαιρέθηκε ούτε για ένα λεπτό η άδεια οδήγησης της.
