Του Γιώργου Χαλκιαδάκη
Ένα κακόμορφο ματς και μια δυσάρεστη αντιπαράθεση παρακολουθήσαμε τις τελευταίες ημέρες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ Ηρακλείου. Αιτία ήταν η προσπάθεια της τοπικής του ηγεσίας να αναδιατάξει δυνάμεις. Να μεταβάλει την ως τα σήμερα ισορροπία. Να αποσύρει την εμπιστοσύνη της προς τον επικεφαλής, τα πρόσωπα και γενικότερα την αυτοδιοικητική δομή των Ενεργών Πολιτών στο Δήμο Ηρακλείου. Αντί να εκπέμψει σεβασμό. Και εκτίμηση. Να πει ευχαριστώ. Σε όσους έκαναν αισθητή την παρουσία της Αριστεράς, τα προηγούμενα χρόνια, στο Δήμο Ηρακλείου
Ίσως θα μπορούσε κάποιος να κατανοήσει αυτές τις ενέργειες. Αν η τοπική κομματική ηγεσία έμπαινε στον κόπο να εξηγήσει τους λόγους. Αν έμπαινε στον κόπο να ορίσει τις νέες ανάγκες. Τις κοινωνικές και πολιτικές πραγματικότητες που επιβάλλουν νέους προσανατολισμούς. Να εξηγήσει γιατί η πολιτική συγκυρία απαιτεί την αναδιάταξη. Γιατί ένα επιτυχημένο σχήμα πρέπει να ακυρωθεί. Να αποσαφηνίσει γιατί σθεναρά αντιτίθεται σε κεντρικές εκτιμήσεις και προτροπές. Να περιγράψει τέλος, το γόνιμο έδαφος που θα παράξει η νέα της οπτική.
Αυτά δυστυχώς δεν υπάρχουν. Η επιχειρηματολογία μπάζει. Μια ιδιαίτερη επιθετικότητα καταγράφεται. Η απαξίωση για ότι έχει παραχθεί, είναι αισθητή. Η ασάφεια και οι απλουστεύσεις κυριαρχούν. Χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς επιδιώκεται από πλευράς των τοπικών κομματικών παραγόντων.
Είδαμε το φανατισμό. Και την αποδοκιμασία. Για όσους δούλεψαν για την παραγωγή και εδραίωση του εναλλακτικού αυτοδιοικητικού λόγου. Του νέου οράματος για την Πόλη του Ηρακλείου. Είδαμε μια επικίνδυνη έλλειψη πίστης στους ανθρώπους, τα μέλη και τους φίλους του κόμματος, που μέσα από το σχήμα “Ηράκλειο- Ενεργοί Πολίτες”, έφεραν σε πέρας, επιτυχώς, σημαντική δουλειά. Μια έλλειψη εμπιστοσύνης για το τι μπορούν να πετύχουν.
Τούτος ο ανταγωνισμός και οι όψιμες καταδίκες θα ήταν πιθανά εξηγήσιμες. Δικαιολογημένες ή και αποδεκτές. Αν ολόκληρη την αυτοδιοικητική περίοδο, οι σύντροφοι της Νομαρχιακής Επιτροπής, ήταν μέρος της προσπάθειας. Αν είχαν καταγράψει, αν είχαν εντοπίσει τις όποιες αδυναμίες. Αν έκαναν προσπάθεια να τις διορθώσουν. Αν βρήκαν απέναντί τους άρνηση και στεγανά. Αν αντί της απλής περιοδικής εμφάνισης τους, είχαν ουσιαστική συμμετοχή στα δρώμενα. Αν διαρκώς ανάλωναν χρόνο και φαιά ουσία για τα τοπικά επίδικα. Τις πολιτικές στοχεύσεις. Τη λαϊκή κινητοποίηση στην Πόλη. Αν έπαιρναν μέρος της ευθύνης. Αν αδιάκοπα δοκίμαζαν την άποψη, τις προτάσεις και τις αντοχές, των ίδιων αλλά και του Δημοτικού σχήματος, στην κοινωνία.
Μα τούτα δεν έγιναν. Έτσι που τώρα, δεν μπορούν να εγγυηθούν. Ότι αυτό που νεοαναγείρουν, θα είναι επιτυχημένο. Και στέρεο. Το νεογέννητο, δυστυχώς, αντί οπτιμισμού, δημιουργεί απογοητευτικές ομαδοποιήσεις και τεμαχισμούς. Έτσι που οι σύντροφοι να καλούνται να εξηγήσουν. Πώς εξυπηρετούν και πώς υπηρετούν τον εξαγγελθέντα πολιτικό στόχο της συγκρότησης του μεγάλου δημοκρατικού προοδευτικού μετώπου. Της πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας. Πώς τον υπηρετούν όταν αναλαμβάνουν εντεταλμένους ρόλους σύνθεσης ή αποσύνθεσης αυτοδιοικητικών σχημάτων. Προκαλώντας διχασμούς. Πολύ περισσότερο όταν πάγια θέση της Αριστεράς -και όχι μόνο- είναι ότι η Αυτοδιοίκηση, η πιο κοντινή στον πολίτη εξουσία, και τα σχήματα της, ανήκουν στη σφαίρα της κοινωνικής αυτοοργάνωσης.
Είναι σαφές. Οι τοπικοί κομματικοί μας καπεταναίοι υποτιμούν τις πολιτικές αξίες που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Εχθρεύονται και τραυματίζουν την κινηματική λογική. Διδάσκουν την οπισθοδρόμηση. Εγκαταλείπουν την αντίληψη του ξεκινάμε ενωτικά από τα κάτω για να φτάσουμε ψηλά!
Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ γεννήθηκε στο πεδίο των κινημάτων. Δημιουργήθηκε από την ανάγκη να συναρθρωθούν τα λαϊκά αιτήματα και οι απαιτήσεις σε ένα πολιτικό πρόγραμμα που να επιδιώκει την οικοδόμηση του κράτους σε νέα βάση. Έδινε για αυτό αξία στις αμεσοδημοκρατικές κοινωνικές “κατασκευές”. Αντλούσε από τις ιδέες και την επινοητικότητα της κοινωνικής δραστηριοποίησης.
Η Αριστερά ανέκαθεν είχε στραμμένο το βλέμμα στην Αυτοδιοίκηση. Τη θεωρούσε βασικό πυλώνα της Δημοκρατικής προοπτικής. Μιλούσε για το Κίνημα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Σεβόταν την Αυτονομία της. Είναι λοιπόν σοβαρή πολιτική ασυνέπεια, για κάθε αριστερό που προσπαθεί να πατρονάρει την οποιαδήποτε κοινωνική αυτοδιοικητική διεργασία με κομματικές αποφάσεις. Η κοινωνία και τα κινήματα οφείλουν να ανοίγουν το δικό τους δημοκρατικό δρόμο. Οι πολιτικοί φορείς οφείλουν να περιορίζονται στη διαμόρφωση και εφαρμογή της εναλλακτικής λύσης στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι λαβωμένος. Από τη μη εκπλήρωση πολλών λαϊκών αιτημάτων. Επικρίνεται. Πολλές φορές δικαιολογημένα. Παρά ταύτα πολλοί είναι εκείνοι που αποδέχονται ότι η αριστερή του λαϊκότητα δεν ξεδιπλώνεται,γιατί εμποδίζεται. Από τους δυσμενείς διεθνείς συσχετισμούς. Οι εκλογές για την Αυτοδιοίκηση είναι λοιπόν μια ευκαιρία. Να σώσει την εικόνα του λαϊκού δημοκρατικού κόμματος. Να ανακτήσει δυνάμεις και εμπιστοσύνη. Μόνο που αυτό θα το πετύχει αν στηριχθεί στη βιωμένη εμπειρία και την κινηματική δράση των ανθρώπων του. Αν δεν λειτουργήσει ως αξιολογητής κυβερνωμένων. Ούτε ως καθοδηγητής ή εισαγγελέας. Αλλά ως καταλύτης. Για να ανθίσει το γόνιμο έδαφος των λαϊκών κινημάτων. Της πραγματικής Δημοκρατίας!
