Έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος Κρητικός συνθέτης και μουσικολόγος Χριστόδουλος Χάλαρης.
Παιδί κρητικής οικογένειας παραδοσιακών μουσικών που πρώτη και παντοτινή αγάπη του ήταν η βυζαντινή μουσική. Αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι ένας από τους πρώτους συνθέτες της χώρας μας που σπούδασε μαθηματικά -αλλά και μουσική φυσικά- στο Παρίσι.
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα επένδυσε και τις επιστημονικές γνώσεις του στη δημιουργία της βασισμένης στη δημοτική και, πολύ περισσότερο, στη βυζαντινή παράδοση δικής του μουσικής, της οποίας αποκορύφωμα κατά γενική ομολογία θεωρείται ο εμβληματικός δίσκος «Δροσουλίτες».
Ο Χριστόδουλος Χάλαρης είχε συνεργαστεί με τον Νίκο Ξυλούρη
για τον «Τροπικό της Παρθένου», ο οποίος κυκλοφόρησε προς το τέλος του 1973, πάνω σε στίχους του Γιάννη Κακουλίδη, ενώ συμμετείχαν ακόμη η Δάφνη Ζούνη και ο ίδιος ο Χάλαρης.
Ο Νίκος Ξυλούρης ηχογράφησε έξι τραγούδια σε τούτο το δίσκο, από τα οποία ακούστηκε περισσότερο το «Κόρης φιλίν εζήτησα», το οποίο θυμίζει έντονα κρητική μαντινάδα. Τα υπόλοιπα, είναι τα «Ανάθεμα π’ αγάπησα το χώμα σου», «Νανά-νανά το γιούδι μου», «Κύριε σώσον το λαό σου», «Βουνό μου» (μαζί με τη Ζούνη) και «Στον τόπο που φιλιούμαστε».
Παράλληλα όμως με τη δημιουργία του ο Χριστόδουλος Χάλαρης υπήρξε επί δεκαετίες και ένας εναργέστατος ερευνητής μουσικολόγος με σχεδόν αποκλειστικό αντικείμενο τη βυζαντινή μουσική.
Καρπός αυτής της μακράς και επίπονης έρευνάς του είναι το τρίτομο σύγγραμμα «Η ιστορία της αρχαίας ελληνικής και της βυζαντινής μουσικής».
«Έργο ζωής» είχε χαρακτηρίσει ο συνθέτης την έκδοση, στην οποία εγκιβωτίζονται ο μόχθος, αλλά και η αγάπη τα οποία επένδυσε στην έρευνα και στη συνέχεια στη συγγραφή του μνημειώδους έργου.
Ξεκινώντας από την κλασική αρχαιότητα και καταλήγοντας στο ύστερο Βυζάντιο, αναλύει πληρέστατα και εις βάθος τη βυζαντινή μουσική και τεκμηριώνει τη σχέση της με την αρχαία ελληνική.
Το 1974 ο Χριστόδουλος Χάλαρης ξαφνιάζει το μουσικό κοινό της Ελλάδας βγάζοντας έναν δίσκο με παιδικά τραγούδια εντελώς διαφορετικό και πρωτοπόρο για την εποχή.