του Γιώργου Χαλκιαδάκη
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι όλα είναι περίπου όμορφα με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Είναι απόλυτα συμβατά με τη σκέψη και τις προσεγγίσεις της Αριστεράς.
Γιατί, τι άλλο θα περίμενε κανείς από την Αριστερά, από το να σέβεται Ιστορικές Συνθήκες, να διευθετεί εκκρεμότητες, να δουλεύει για τις σχέσεις καλής γειτονίας, το σεβασμό των συνόρων. Να πασχίζει για την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των ανθρώπων σε συνθήκες Ειρήνης και συνεννόησης.
Τέτοια είναι η Συμφωνία των Πρεσπών. Μια συμφωνία που σέβεται τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913, όταν ρυθμίστηκαν εκκρεμότητες σε μια περιοχή με περιπλεγμένο παρελθόν 2000 ετών. Μια Συνθήκη που έδωσε στην Ελλάδα το 51% των ιστορικών μακεδονικών εδαφών, στη Σερβία το 39%, στη Βουλγαρία το 9,5% και την Αλβανία το 0,5%.
Τέτοια είναι η Συμφωνία των Πρεσπών. Μια Συμφωνία που, με το άρθρο 7 της, παλεύει να κατευνάσει διεκδικήσεις και αμφισβητήσεις. Να αδρανοποιήσει τους σύγχρονους εθνικισμούς που έχουν ως νέα αφετηρία τους τις εποχές της βίαιης διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας -κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1990- και τον εξαναγκασμό της Σερβίας να αποσυρθεί από περιοχές φορτισμένες με ιστορικές για αυτήν μνήμες.
Τέτοια θα ήταν η Συμφωνία των Πρεσπών αν η περιοχή αφήνονταν ήσυχη. Αν δεν ταρακουνιόταν από τους νέους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς. Αν η Ελλάδα κρατούσε αποστάσεις ή απείχε από προβλέψεις όπως αυτές που καταγράφονται στο άρθρο 2 της, όπου:
«Το Πρώτο Μέρος (δηλ. η Ελλάδα) συμφωνεί να μην αντιταχθεί στην υποψηφιότητα ή την ένταξη του Δεύτερου Μέρους … σε διεθνείς, πολυμερείς και περιφερειακούς Οργανισμούς και θεσμούς, όπου το Πρώτο Μέρος είναι μέλος
….το Πρώτο Μέρος θα κυρώσει οποιαδήποτε Συμφωνία εισδοχής του Δεύτερου Μέρους σε διεθνείς Οργανισμούς, στους οποίους το Πρώτο Μέρος είναι μέλος.
Ειδικότερα αναφορικά με τις διαδικασίες ενσωμάτωσης του Δεύτερου Μέρους στην ΕΕ και τον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ), τα ακόλουθα θα ισχύσουν:
α) Το Δεύτερο Μέρος θα επιδιώξει ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ …
β) Με τη λήψη της γνωστοποίησης της κύρωσης της παρούσας Συμφωνίας από το Κοινοβούλιο του Δεύτερου Μέρους, το Πρώτο Μέρος χωρίς καθυστέρηση:
(i) θα γνωστοποιήσει στον Πρόεδρο του Συμβουλίου της ΕΕ ότι υποστηρίζει την έναρξη των ενταξιακών στην ΕΕ διαπραγματεύσεων του Δεύτερου Μέρους ….
(ii) θα γνωστοποιήσει στον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ ότι υποστηρίζει να απευθυνθεί από το ΝΑΤΟ προς το Δεύτερο Μέρος πρόσκληση ένταξης…».
Η Συμφωνία των Πρεσπών θα ήταν αξιοπρεπής και πλήρως ικανοποιητική αν έλειπαν όλα ετούτα. Που μας κάνουν να ανησυχούμε. Γιατί καταλαβαίνουμε ότι όλες αυτές οι προβλέψεις της, κουμπώνουν, με τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της λεγόμενης Ευρωατλαντικής Ολοκλήρωσης.
Είναι μια πλευρά της συμφωνίας -ίσως η σημαντικότερη- που ελάχιστοι προσεγγίζουν και αναδεικνύουν. Διαφωνούν, συγκρούονται, αποχωρούν από την Κυβέρνηση, βρίζονται, αναπηδούν ανάμεσα στα κόμματα, μα εδώ σιωπούν! Δε λένε τίποτα για αυτούς τους σχεδιασμούς που σαφώς επιδιώκουν τον Ευρωατλαντικό έλεγχο των Βαλκανίων. Ένα πλάνο με βασικό πυρήνα του μιαν ολοκλήρωση στον στρατιωτικό και οικονομικό τομέα. Μια στόχευση που επιταχύνθηκε και διευκολύνθηκε από τις κοσμοϊστορικές αλλαγές του 1990, την αποσύνθεση του συνασπισμού των λεγόμενων χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και που σήμερα στοχεύει στον περιορισμό της Ρώσικης επιρροής αλλά και στην επόπτευση ευρύτερων περιοχών. Από την Κασπία ως τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.
Οι σχεδιασμοί τώρα πρέπει και μπορούν να τρέξουν. Με τη μέγιστη ταχύτητα. Το επιβάλλουν οι ανακαλύψεις των νέων ενεργειακών πηγών φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Ανακαλύψεις που δημιουργούν την ανάγκη ασφαλών οδών διαμετακόμισης προς την Κεντρική Ευρώπη, των όποιων ενεργειακών πόρων τελικά επιβεβαιωθούν. Νέες λοιπόν συνεργασίες γίνονται πιο αναγκαίες από ποτέ στα Βαλκάνια. Και η περιοχή ως ένα σταυροδρόμι ιστορικών αξόνων όπως του Μοράβα – Αξιού, που ενώνει την Κεντρική Ευρώπη με το Αιγαίο και τη Μ. Ανατολή ή της Εγνατίας, που ενώνει Ανατολή με Δύση, την Μαύρη Θάλασσα με την Ανδριατική, οφείλει να ηρεμήσει!
Η Συμφωνία των Πρεσπών πρόδηλα έρχεται, κυρίως, για να αντιμετωπίσει αυτήν την ανάγκη. Έτσι όμως, αβίαστα, γεννάται το ερώτημα. Αν τούτη η ανάγκη πρέπει να είναι αποδεκτή από την Αριστερά. Αν συνάδει με τις παραδόσεις της. Αν πρέπει να διευκολύνεται από αυτήν.
Όπως και να ‘χουν τα πράγματα… η Ιστορία είναι που θα τα κρίνει όλα!
Ως τότε…
“Παίξτε βιολιά στους κεραυνούς, στις αστραπές και τους θυμούς
το χτες που φεύγει ξεγεννά, τους πόνους που μ’ αλλάζουν…”
… όπως μας ψυχαγωγούσε το τραγουδάκι των Μαρουδή-Χαρούλη…
Καλή Ψήφο Σύντροφοι !
