Του Κώστα Βαξεβάνη
Το εθνικό συμφέρον είναι εθνικό συμφέρον και η αγκινάρα, αγκινάρα. Δηλαδή αν θεωρείς πως υπάρχει μια πράξη που οφείλεις να κάνεις για να υπηρετήσεις το συμφέρον της χώρας, μένεις σταθερός σε αυτή την άποψη και δεν την φορτώνεις ούτε με υπονοούμενα, ούτε με προαπαιτούμενα.
Πολύ περισσότερο, δεν περιφέρεις την άποψή σου σα να είναι τσίρκο όπου η ασώματος κεφαλή του Γρηγόρη Ψαριανού θα καταφέρει να εκστομίσει συγκροτημένη μια πρόταση μπροστά στο εκστασιασμένο πλήθος.
Για το Ποτάμι φυσικά ο λόγος, που μέσα στη βαλτώδη ξεραϊλα του, κατάφερε πριν από μερικούς μήνες να εκστομίσει πολιτική θέση, η οποία λίγο πολύ έλεγε πως εθνικοί λόγοι επιτάσσουν να ψηφιστεί η Συμφωνία των Πρεσπών για να τελειώνουμε με τις εθνικές περιπέτειες. Εκστασιάστηκαν οι πάντες, μαζί και η κυβέρνηση φυσικά, σαν τον γονιό που ακούει το παιδί του σε προχωρημένη ηλικία να ψελλίζει μερικές λέξεις και αρχίζει να ονειρεύεται πως γέννησε έναν παρεξηγημένο ρήτορα. Ο Σταύρος Θεοδωράκης φαινόταν πως μόλις είχε μιλήσει πολιτικά, έχοντας εγκαταλείψει τα μπουρδουκλωμένα συνονθυλεύματα που τον καθιστούσαν ένα τροφαντό βρέφος με ικανότητα ανάλυσης μεταξύ πολιτικού «αγκού» και «κουπεπέ». Ναι ο Σταύρος ήταν έτοιμος για μια γενναία πολιτική θέση και οι ακροατές του αναρωτιόταν μήπως τον είχαν αδικήσει κάπως.
Μετά δυστυχώς, εμφανίστηκαν όλα τα χαρακτηριστικά της πολιτικής πορείας του Ποταμιού. Θολά νερά, πολιτικοί που νόμιζαν πως είναι καπετάνιοι ανοιχτών θαλασσών αλλά ήταν απλώς του γλυκού νερού και φυσικά οι ασώματες κεφαλές που ήταν σε συνεχή επίδειξη για να εντυπωσιάσουν το αφεντικό του μέλλοντος, Κυριάκο Μητσοτάκη.
Σιγά σιγά άρχισαν να εμφανίζονται οι πληροφορίες πως ο Σταύρος Θεοδωράκης θα έκανε στην ψηφοφορία για τις Πρέσπες το ρεπό του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος ήθελε να ψηφιστεί η συμφωνία για να μην την έχει μπροστά του αλλά δεν μπορούσε να το πει στο Σαμαρά και τον Άδωνη. Όπως και να είχε όμως, το Ποτάμι έδειχνε πως θα τηρήσει τη συμφωνία με τον εαυτό του για τη συμφωνία των Πρεσπών. Για λόγους εθνικού συμφέροντος, έστω και αν αυτό εξυπηρετούσε το Μητσοτάκη, θα ψήφιζε τη συμφωνία.
Ώσπου ήρθε η ώρα της αποχώρησης του Πάνου Καμμένου από την κυβέρνηση. Το Ποτάμι έπρεπε να ανακοινώσει τι θα κάνει στις δύο ψηφοφορίες, δηλαδή αυτή με ζητούμενο την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και αυτή για τη συμφωνία των Πρεσπών. Θα περίμενε κάποιος η εύκολη απόφαση να ήταν αυτή που αφορούσε την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών και η δύσκολη η ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Για τραγική ειρωνεία έγινε το ανάποδο. Εύκολα ο Σταύρος Θεοδωράκης με τους φίλους του που προφασίζονται πως είναι κόμμα, αποφάσισαν να καταψηφίσουν την κυβέρνηση, αλλά κόλλησαν στο τι θα κάνουν για τις Πρέσπες, παρότι είναι πεπεφρασμένη η θέση τους εδώ και καιρό.
Η πολιτική σχιζοφρένεια διέπει και τα δύο σκέλη της πρακτικής. Γιατί αν καταψηφιστεί η κυβέρνηση τότε δεν ψηφίζεται η Συμφωνία των Πρεσπών. Από την άλλη πώς δεν θα ψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών η οποία κατά το Σταύρο αποτελεί εθνική αναγκαιότητα;
Κάπου εκεί εφευρέθηκε το πρόβλημα Δανέλλης. Ο (πρώην) βουλευτής του Ποταμιού έδειχνε πως σκοπεύει να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση γιατί θεωρούσε πως πρέπει να συνεχίσει την πραγμάτωση σοβαρών αλλαγών που έχουν ξεκινήσει. Ο Σταύρος Θεοδωράκης και οι φιλικοί παραπόταμοί του, άρχισαν να κατηγορούν τον Σπύρο Δανέλλη ενώ του απέστειλαν και δημόσιο τελεσίγραφο για την «προδοσία» του.
Η υπευθυνότητα της πολιτικής στάσης για τις Πρέσπες εκφυλίστηκε σε επιχειρηματολογία του τύπου «θα κάνω αυτό αν ο Δανέλλης κάνει το άλλο». Δηλαδή η συμφωνία για τις Πρέσπες από εθνική αναγκαιότητα, μετατράπηκε για το Σταύρο σε θέση με αστερίσκους και προαπαιτούμενα που αφορούν όχι το κόμμα και την εκτίμησή του αλλά τι θα κάνει ένα πρόσωπο.
Δεν πρόκειται για τη γνωστή πολιτική επιπολαιότητα του Θεοδωράκη, η οποία οδήγησε άλλωστε στη διάλυση του κόμματος. Είναι οι πολιτικές του συμπάθειες προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε συνδυασμό με την επίγνωση του πολιτικού του τέλους, που τον κάνουν να προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην αυτοπαθή απαξίωσή του και την προσχηματική διαφωνία ακόμη και με όποια σωστά έχει ο ίδιος διατυπώσει. Είναι προφανές πως το πρόβλημά του δεν είναι οι διαφωνίες του με τον Σπύρο Δανέλλη και τις θέσεις του αλλά το γεγονός ότι ενώ πίστευε πως ο ίδιος ήταν απαραίτητος, για μια ακόμη φορά είναι αχρείαστος.
Πριν διαφωνήσει ο Σπύρος Δανέλλης, άλλοι βουλευτές του Θεοδωράκη , οι Αμυράς και Ψαριανός, διατύπωναν θέσεις Νέας Δημοκρατίας και εμφανώς παζάρευαν μαζί της για τα ψηφοδέλτια. Ο Θεοδωράκης ούτε ενοχλήθηκε, ούτε σχολίασε τις θέσεις των βουλευτών του. Τον πείραξε ο Δανέλλης . Προφανώς γιατί ακυρώνει τους σχεδιασμούς του, να παζαρέψει ο ίδιος ως εκπρόσωπος πολιτικής δύναμης τους όρους προσχώρησης στη ΝΔ και να επιλέξει τους τρόπους που θα αλληλοεξυπηρετηθούν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Υπ αυτή την έννοια ο Δανέλλης είναι τυπικά εμπόδιο στη μεθόδευση για να μην πούμε πως την ακυρώνει. Γιατί ουσιαστικά , όταν μιλάμε για Ποτάμι , μιλάμε πια για το Σταύρο Θεοδωράκη και τον Γιώργο Μαυρωτά. Οι υπόλοιποι βουλευτές είναι ήδη στη ΝΔ. Ψηφοφόροι δεν υπάρχουν.
