Του Παναγιώτης Λάμπρου
Το Σάββατο στις 8 Δεκεμβρίου εθνικιστικοί κύκλοι με επικεφαλής τον ευρωβουλευτή και πρόεδρο αρτισύστατου κόμματος Μαριά, από κοινού με την πολιτική κίνηση Άρδην διοργάνωσαν στον μητροπολιτικό ναό της πόλης του Ηρακλείου μνημόσυνο για τον Κ. Κατσίφα.
Η εκκλησιαστική ιεραρχία παραχώρησε το ναό σα να επρόκειτο για μια τελετή ενός απλού ιδιώτη. Θεσμοί, από το Δήμο Ηρακλείου μέχρι το Εργατικό Κέντρο και τα πρωτοβάθμια συνδικάτα, ιδίως εκείνα που αυτάρεσκα αποκαλούνται επιστημονικά, προσποιήθηκαν πως δεν είδαν και δεν άκουσαν. Το κυβερνητικό κόμμα το οποίο πρωτοστατούσε μερικά χρόνια πριν στην ευαισθητοποίηση και κινητοποίηση των τοπικών κοινωνιών ενώπιον της διαρκούς προσπάθειας μόλυνσης από τον εθνικιστικό ιό, προφανώς θεωρεί ότι πλέον δεν υφίσταται λόγος αντίδρασης, δικαιώνοντας όλους εκείνους που χρέωναν στο ΣΥΡΙΖΑ εργαλειοποίηση, μεταξύ των άλλων, και της αντιφασιστικής ιδεολογίας και κινητοποίησης στο δρόμο της, πάση θυσία, κατάληψης της εξουσίας.
Για τα περισσότερα κομμάτια της υπόλοιπης αριστεράς η σιωπή τους εξηγείται είτε από έναν εγγενή ναρκισσισμό απόρροια μιας αφ υψηλού ιδιοκτησιακής αντίληψης για οτιδήποτε αφορά το «λαϊκό κίνημα», είτε από το καλοκαιρινό μούδιασμα του 2015 που πλέον έχει μεταλλαχτεί σε παράλυση, είτε πολύ χειρότερα από τη διολίσθησή τους σε «πατριωτικές»- διάβαζε εθνικιστικές- θέσεις, με το ανιστόρητο επιχείρημα ότι « δεν πρέπει να αφήνουμε το έθνος και την πατρίδα στην ακροδεξιά». Οι εν γένει πνευματικοί άνθρωποι της πόλης εσιώπησαν τηρώντας για άλλη μια φορά την παράδοση – πλησιάζουν εξάλλου τριπλές εκλογές.
Εξαίρεση ελάχιστοι ιστότοποι και δημοσιογράφοι. Είναι αυτοί που τιμούν το λειτούργημά τους, ιδίως τα χρόνια της κρίσης, με υψηλό το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης.
Εξαίρεση επίσης αποτέλεσαν και μερικές δεκάδες, ως επί το πλείστον νέες και νέοι, οι οποίοι έδωσαν το παρόν έξω από το ναό, διαδηλώνοντας την αντίθεσή τους στη διάχυση του εθνικιστικού μίσους. Είναι οι ίδιοι (νέες και νέοι) που με την παρουσία τους έχουν ξεπλύνει την ντροπή της αδράνειας και παθητικότητας του αστικού μας μικρόκοσμου διδάσκοντας το αυτονόητο: ότι η δημοκρατία κινδυνεύει χωρίς το λαό στους δρόμους. Είναι οι ίδιοι που παίζοντας το ρόλο του καταλύτη, οικοδομώντας διαύλους επικοινωνίας με την τοπική κοινωνία στην Αλικαρνασσό, υποχρέωσαν τους νεοναζί στο κλείσιμο των γραφείων τους. Είναι οι ίδιοι που στελεχώνουν, σε μεγάλο βαθμό, το Στέκι των μεταναστών, προσφέροντας, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, όσα το κράτος και η τοπική αυτοδιοίκηση δεν μπορούν και δεν επιθυμούν να προσφέρουν στους σύγχρονους παρίες.
Και ω του θαύματος! Αυτές οι νέες και αυτοί οι νέοι στοχοποιήθηκαν από τη συντριπτική πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης. Τα τελευταία μάλιστα δεν χρειάστηκε, για μια ακόμη φορά, να κοπιάσουν ιδιαίτερα. Τους φόρεσαν την ταμπέλα των αναρχικών και στη συνέχεια άφησαν το στερεότυπο που τόσα χρόνια καλλιεργούν να κάνει τη δουλειά του. Ούτε κουβέντα για τη στάση της σιδερόφρακτης αστυνομίας, η οποία, όχι μόνο ανέχτηκε την παρουσία φασιστών που μπαινόβγαιναν στο Ναό κραδαίνοντας τα κοντάρια τους, αλλά ξέσπασε με λύσσα πάνω στους αντιφασίστες, όταν η φασιστική επίθεση αποκρούστηκε από ομάδα αυτών. Ούτε μια κουβέντα – πριν το 2015 ήταν αντικείμενο καθημερινών συζητήσεων – για την ανάγκη εκδημοκρατισμού του αστυνομικού σώματος. Ούτε κουβέντα για την ανευθυνότητα ενός εξαφανισμένου επί πέντε χρόνια ευρωβουλευτή, ο οποίος προσπαθεί να αλιεύσει ψήφους λίγο πριν το τέλος της θητείας του, σπέρνοντας μίσος και δηλητήριο ακολουθώντας το ρεύμα της πατριδοκαπηλίας. Ούτε κουβέντα, για τη συστηματική προσπάθεια εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας με πρωταγωνιστές ηγετικά στελέχη της δεξιάς παράταξης προερχόμενα από τον ακροδεξιό χώρο ( Γεωργιάδης, Βορίδης) ή από το ακραίο κέντρο (Λοβέρδος, Πάγκαλος). Ούτε κουβέντα τέλος μπροστά στο νέο (ελπίζω και τελευταίο) παροξυσμό των νεοναζί ελληνικής κοπής.
Νομίζω, μόνο περηφάνια πρέπει να νιώθουμε γι αυτά τα παιδιά, εμείς οι κάτοικοι αυτής της πόλης, που διακηρύσσει πως είναι δημοκρατική. Την ίδια περηφάνια που νιώσαμε όταν η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητριών και μαθητών του Ηρακλείου, απέκρουσε το κάλεσμα των νεοναζί και άλλων πατριδοκάπηλων κύκλων για καταλήψεις των σχολείων επιδιώκοντας τη μετατροπή τους σε χώρους παραγωγής μίσους και βίας.
Δείτε επίσης
