Την ιστορία του Δημήτρη Καλεμάκη, του ανθυποπλοίαρχου από τον Ζαρό που χάθηκε σε ναυάγιο στις Αζόρες και παραμένει αγνοούμενος από τότε, φέρνει στο φως σήμερα η σελίδα Δια-SOS-τε τη Μεσαρά.
Ο Δημήτρης ήταν ένας άγγελος. Το όνειρό του ήταν να γίνει κάποτε καπετάνιος .Και είχε φτάσει τόσο κοντά…
Ήταν έξυπνος και ήξερε τι ήθελε, γι’αυτό και γράφτηκε σε σχολή εμπορικού ναυτικού. Πίστευε ότι έτσι θα πραγματοποιούσε το όνειρο του. Κάποια στιγμή σκέφτηκε να τα παρατήσει και να φύγει. Ωστόσο με τη παρέμβαση και τις συμβουλές του μεγαλύτερου αδελφού κατάφερε να τελειώσει τη σχολή και να πάρει το πτυχίο του ανθυποπλοίαρχου.
Εκπληρώνοντας και τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, ο Δημήτρης θεώρησε ότι ήρθε η ώρα για να μπαρκάρει, για να κάνει ένα «καλό ταξίδι», όπως έλεγε, υπονοώντας ότι θα έβγαζε αρκετά χρήματα.
Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια που θυμάται ο μεγάλος του αδελφός, ενώ όταν εξέφραζε τις επιφυλάξεις του για αυτό το μπάρκο, ο Δημήτρης τον διαβεβαίωνε: «Μη φοβάσαι όλα θα πάνε καλά , μην ανησυχείτε».
Σαράντα χρόνια πέρασαν από τότε που το καράβι σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή της εταιρείας, έπεσε σε τυφώνα στις Αζόρες και χάθηκε για πάντα.
Κανείς δεν μπορούσε να το πιστέψει, κανείς δεν μπορούσε να το φανταστεί…
Οι γονείς και τα αδέλφια του βέβαια είχαν πάντα μέσα τους την ελπίδα, δεν μπορούσαν να δεχτούν με τίποτα ότι η θάλασσα έγινε ο υγρός τάφος του αγαπημένου τους γιού και αδελφού.
Η εταιρεία του Δαλακούρα (βουλευτή τότε) τους ειδοποίησε ότι το καράβι χάθηκε στις Αζόρες λόγω σφοδρής θαλασσοταραχής, ενώ το υπουργείο «τα μάσαγε» αφήνοντας να διαρρεύσει ότι άλλαξε όνομα εν πλω και από «Μύρινα» έγινε «Γεώργιος». Αυτό το τελευταίο αν και ύποπτο 100% , κράτησε άσβηστη τη φλόγα της ελπίδας ότι ο Δημήτρης δεν πέθανε αλλά ήταν κάπου στη φυλακή και ότι μια μέρα θα επέστρεφε στο χωριό…
«Βέβαια με τον καιρό αρχίσαμε να το παίρνουμε απόφαση , αν και κανείς μας δεν δέχτηκε ποτέ να γίνει κάποιο μνημόσυνο. Η μητέρα μου μπορεί να έκανε δεήσεις και να προσευχόταν γι αυτόν,της είπαμε όμως να μην τολμήσει να κάνει μνημόσυνο γιατί δεν θα ξαναπατούσαμε στο σπίτι. Δεν μπορούσαμε ποτέ να αποδεχτούμε το μοιραίο…», δήλωσε ο μεγαλύτερος αδελφός Μιχάλης Καλεμάκης που τώρα ζει στις Μοίρες. «Οι γονείς μου βέβαια από τότε κατέρρευσαν και πιστεύω ότι η μάνα μου πέθανε μ΄ αυτό το καημό… Eγώ δεν σου κρύβω ότι πιστεύω ακόμα πως μπορεί να ζει… από τη στιγμή που θα χάσεις ένα άνθρωπο σου και δεν τον δεις, δεν πιστεύεις ότι έχει πεθάνει, δεν μπορείς να το αποδεχθείς…»
Κι όταν πιστεύεις πολύ λένε ότι γίνονται θαύματα. Γιατί λοιπόν να μην γίνει ακόμα ένα , ειδικά τώρα που με το διαδίκτυο τα νέα μαθαίνονται πολύ γρήγορα σε όλο το κόσμο;», ανέφερε στην σελίδα ο κ. Καλεμάκης.
