Συνιστά εναλλακτικές λύσεις που να υποκαθιστούν τη βάση του Ιντσιρλίκ, απόρριψη του αιτήµατος της Τουρκίας για τερµατισµό της στήριξης των Κούρδων της Συρίας, αλλά και σκληρή δηµόσια τοποθέτηση σε πολιτικές επιλογές της Αγκυρας που υπονοµεύουν την πολιτική των ΗΠΑ.
Σύµφωνα µε τον συντάκτη του κειµένου οι ΗΠΑ θα πρέπει να εξακολουθήσουν να συνεργάζονται µε την Αγκυρα όπου είναι δυνατόν, να την παρακάµπτουν όπου είναι αναγκαίο και να δρουν εναντίον της εκεί που πρέπει.
Προφανώς τα παραπάνω υποκρύπτουν την εκτίµηση ότι ο Ερντογάν τείνει να σταθεροποιηθεί στο νέο θεσµικό πλαίσιο της εκτελεστικής προεδρίας καθώς και ότι η σύγκρουση µε την Αγκυρα δεν µπορεί να χρεώνεται µόνο στο σηµερινό καθεστώς έτσι όπως αυτό διαµορφώθηκε από το αποτυχηµένο πραξικόπηµα τον Ιούλιο του 2016 µέχρι και σήµερα.
Πρόκειται για την κορύφωση µιας αντιπαράθεσης που καταγράφεται τα τέσσερα τελευταία χρόνια, όταν σηµειώθηκαν δύο σηµαντικές για τις διµερείς σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας εξελίξεις:
Πρώτον, µετά την επέλαση των τζιχαντιστών σε Συρία και Ιράκ τον Ιούλιο του 2014 οι ΗΠΑ άρχισαν να ενισχύουν την Κουρδική Πολιτοφυλακή YPG στη Βορειοανατολική αλλά και στη Βορειοδυτική Συρία.
Δεύτερον, λίγους µήνες αργότερα τον Απρίλιο του 2015, όταν στις βουλευτικές εκλογές το κυβερνών κόµµα ΑΚΡ έχασε την κοινοβουλευτική αυτοδυναµία λόγω της εισόδου του κουρδικού κόµµατος HDP στη Βουλή, ο Ερντογάν κήρυξε ξανά έπειτα από παρατεταµένη εκεχειρία τον πόλεµο στο ΡΚΚ και διέκοψε τις σχεδόν καθηµερινές συνοµιλίες του επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΜΙΤ), Φιντάν, µε τον έγκλειστο στο Ιµραλί, Οτσαλάν, µε προφανή στόχο την αναζήτηση πολιτικής λύσης.
Την ώρα δηλαδή που οι ΗΠΑ έκαναν στροφή προς το παρακλάδι του ΡΚΚ στη Συρία, ο Ερντογάν συνειδητοποιούσε ότι η απόλυτη εξουσία στην οποία στόχευε ήταν ασύµβατη µε οποιαδήποτε πολιτική λύση στο Κουρδικό εντός συνόρων.
