του Πέτρου Μηλιαράκη*
Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ Αλέξης Τσίπρας μιλώντας προσφάτως στο Συνέδριο του SPD τοποθετήθηκε για την κρίσιμη περίοδο του Ιουλίου 2015, όταν στην κυριολεξία η Ελλάδα βρισκόταν «στην κόψη του ξυραφιού»… Βεβαίως για να είμαστε δίκαιοι, ο ελληνικός λαός με την ψήφο του τον Ιανουάριο του 2015, επέλεξε αντίδραση στο κατεστημένο και στην ελίτ του άξονα Βρυξελών-Βερολίνου-Φραγκφούρτης. Έτσι επέβαλε πολιτική αντιπαράθεσης-επαναδιαπραγμάτευσης, μέχρι όμως εκείνου του σημείου ώστε να μην προκύπτει ρήξη, με συνέπεια την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και το ευρωσύστημα. Συνεπώς: η ορθή ερμηνεία (και) του δημοψηφίσματος αφορούσε ισχυρή μεν διαπραγμάτευση, όχι όμως και αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Ενδεχομένως νομικός τρόπος, με κοινή συναίνεση, θα μπορούσε καταρχήν να θεσπισθεί για έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, χωρίς η εξέλιξη αυτή να συνεπάγεται αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, κατ’ αντιστροφή των προνοιών της Συνθήκης ότι: ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν συνεπάγεται αυτοδίκαιη προσχώρηση στο ευρωσύστημα. Άλλωστε κατ’ άρθρο 139 ΣΛΕΕ υφίστανται κράτη-μέλη με «παρέκκλιση». Ωστόσο οι οικονομολόγοι που πρότειναν τη διαδικασία επιστροφής στο εθνικό νόμισμα αναφερόμενοι στην «υλική διαδικασία μετάβασης» δεν έπειθαν και δεν μπορούν να πείσουν!
Με τούτα τα δεδομένα, εξ αντικειμένου η Κυβέρνηση τον Ιούλιο του 2015 βρέθηκε σ’ ένα οριακό σημείο, οπότε θα έπρεπε να λάβουν χώρα οι κατάλληλες πολιτικές για να μην εκτεθεί η κοινωνία και η οικονομία σε περιδίνηση και ενδεχομένως σε ανθρωπιστική κρίση… Ενόψει των καταστάσεων αυτών ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας τον Ιούλιο του 2015 και αφού ήδη είχε προηγηθεί Συμβούλιο των πολιτικών Αρχηγών του δημοκρατικού τόξου υπό την Προεδρία του ΠτΔ Προκόπη Παυλόπουλου, έλαβε τη σωστή απόφαση, όπως εξ αντικειμένου η ιστορία θα (πρέπει) του αναγνωρίσει.
Έτσι, δεν έχει άδικο ο Αλέξης Τσίπρας όταν στο Συνέδριο του SPD πριν από λίγες ημέρες τοποθετήθηκε με τα εξής:
-
ΜΙΑ ΑΠΟΛΟΓΙΑ-ΟΜΟΛΟΓΙΑ
«Όταν εγώ βρέθηκα μπροστά στο μεγαλύτερο δίλημμα που θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί ένας πρωθυπουργός, τον Ιούλη του 2015, αυτό που με βοήθησε να πάρω δύσκολες αποφάσεις, ήταν όταν με καθαρό μυαλό εκτίμησα τις συνέπειες που θα είχε η όποια πολιτική επιλογή στις κοινωνικές δυνάμεις που η αριστερά οφείλει να εκπροσωπεί και να υπερασπίζεται»… «Και η σύγκριση ήταν τρομακτική. Διότι η Ελλάδα έφθασε στη χρεοκοπία εξαιτίας μιας συστηματικής κλοπής πλούτου και αγαθών από τους πολλούς προς όφελος μιας ελίτ που είχε καταφέρει να βγάλει το πλούτο της σε τράπεζες του εξωτερικού»…«Συνεπώς η επιλογή της εξόδου από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, που σε κάποιους ακούγονταν εξόχως επαναστατική και αριστερή επιλογή, ήταν στη πραγματικότητα η επιλογή της ολικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης, προς όφελος αυτής της ελίτ. Μια βίαιη αναδιανομή πλούτου από κάτω προς τα πάνω. Βιαιότερη από αυτή των μνημονίων της λιτότητας. Προτιμήσαμε λοιπόν ένα δύσκολο συμβιβασμό».
-
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΡΟ
Για να είμαστε ακριβείς και δίκαιοι, η κρίση που κατέλαβε την ελληνική οικονομία ήταν μεν εγγενής, αλλά αφορούσε και στην παγκόσμια οικονομική κρίση η οποία από το έτος 2008 συγκλόνισε το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Η κρίση δηλαδή αυτή αφορούσε το μακροσύστημα και ακουμπούσε τα μεγάλα και ισχυρά νομίσματα –τις μεγάλες και ισχυρές οικονομίες. Αφετηρία της δε ήταν η τραπεζική κρίση που είχε μετασχηματιστεί σε κρίση της ίδιας της παγκοσμιοποίησης.
Ο γράφων κατ’ επανάληψη έχει υποστηρίξει ότι ο τότε Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, Gordon Brown ήταν από τους κύριους «διασώστες» του όλου συστήματος που βρέθηκε σε απόκρημνη κατάσταση. Ο ίδιος ο Gordon Brown σ’ ένα πράγματι ιστορικό σύγγραμμά του (1) αναφέρει τα εξής: «Αν το 1990 είχα πει ότι οι παγκόσμιες ροές χρήματος, οι οποίες έφταναν τότε τα 2 δις δολάρια την ημέρα, θα διπλασιάζονταν με την αύξηση της οικονομίας, ίσως να με είχαν πιστέψει. Εάν όμως, είχα πει ότι οι ροές αυτές θα είχαν αυξηθεί πάνω από 2.000%, ελάχιστοι θα το θεωρούσαν πιθανό. Για την ακρίβεια, συνέβη κάτι πολύ μεγαλύτερο: οι παγκόσμιες οικονομικές ροές αυξήθηκαν κατά 6.000% και έτσι, μέχρι το 2008, η ημερήσια ροή κεφαλαίου έφτανε τα 130 δις δολάρια. Ο χρηματοπιστωτικός κλάδος έγινε παγκόσμιος, ξεπερνώντας κατά πολύ την αύξηση της υπόλοιπης οικονομίας και έγινε η μεγαλύτερη μηχανή παραγωγής χρήματος που έχει γνωρίσει ποτέ ο κόσμος.»
-
ΠΡΟΣΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ GORDON BROWN
Για την εκτίμηση της όλης κατάστασης, ας συνδέσουμε την προαναφερόμενη τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα με θέσεις του Gordon Brown (2) που έχουν ως εξής:
«Κανένα οικονομικό πρόγραμμα στην Ιστορία δεν έχει υπάρξει τόσο τολμηρό όσο αυτό που συμφωνήθηκε ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες κατά τα τελευταία χρόνια του 20ου αιώνα: μια δέσμευση να συνδεθούν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι από δεκαέξι διαφορετικές χώρες σε μία οικονομική πολιτική. Η δημιουργία του ευρώ, οι πρόσφατες οδύνες του, και η πάλη για την επιβίωσή του έχουν γεννήσει εκατομμύρια σελίδες ερευνητικών εγγράφων και έχουν λάβει χιλιάδες ώρες προσοχής από κάθε Ευρωπαίο ηγέτη που γνωρίζω»… «Το ευρώ είναι τόσο μοναδικό και απαιτητικό που, ακόμα και μετά από είκοσι χρόνια διαβούλευσης, είναι ακόμα το κυρίαρχο ζήτημα σε δημόσιες συζητήσεις σε όλη την Ευρώπη. Η επιχειρούμενη διάσωση της Ελλάδας είναι, όπως νομίζω ότι διαπιστώνουν οι περισσότεροι άνθρωποι, απλώς το τελευταίο κεφάλαιο σε μια παρατεταμένη οικονομική κρίση, που πλήττει τη ζώνη του ευρώ. Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ έχει κάνει λόγο ακόμα και για «υπαρξιακή» κρίση του ευρώ.»
Με τούτα τα δεδομένα έχω την πεποίθηση ότι η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα και η «ρυθμιστική» παρέμβαση του ΠτΔ Προκόπη Παυλόπουλου, διέσωσαν την Ελλάδα και ασφαλώς την Ευρώπη από απόκρημνες καταστάσεις…
Υποσημειώσεις
(1) Βλ. Gordon Brown, Beyond The crash,Simon & Schuster UK Ltd, 2010, σελ. 83-86
(2) Βλ. Gordon Brown, οπ.π. σελ. 181 και επ.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
«η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα και η «ρυθμιστική» παρέμβαση του ΠτΔ Προκόπη Παυλόπουλου, διέσωσαν Ελλάδα και Ευρώπη από απόκρημνες καταστάσεις»
——————————————–
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC- EU).
