«Αισθάνονται κάποιοι πως κάποια θεμέλια, όπως το εννοούν αυτοί, που έχουν φονταμενταλιστικό χαρακτήρα, μετακινούνται» τονίζει σε συνέντευξή του στον ραδιοφωνικό σταθμό «Αθήνα 9,84» ο Προέδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης.
Για την έξαρση αναθεωρητισμού σε ό,τι αφορά τη μνήμη της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου:
Είναι απόρροια της εποχής και γι’ αυτό σωστό θα ήταν να εντάξουμε τις συζητήσεις για την απόδοση τιμής στην Εξέγερση του Νοέμβρη στον αγώνα εναντίον του νεοφασισμού, της άκρας δεξιάς και του αναθεωρητισμού που θέλει ακόμα και ναζί στην Ευρώπη να τους ξεπλύνει και να τους φέρει στην επιφάνεια.
Δηλαδή, αυτό που γίνεται εδώ είναι μικρογραφία μιας γενικότερης τάσης που εξελίσσεται. Και με αυτή την έννοια είμαστε στην πρωτοπορία των χωρών που κάνουν τέτοιους εορτασμούς, που έχουν ακόμα κινητοποιήσεις, που έχουν ημέρες δημοκρατίας στα σχολεία και τα συζητούν. Διότι μην ξεχνάμε ότι στη χώρα μας έχουμε και ένα πάνθεο εξεγέρσεων, διδακτοριών, συγκρούσεων και εμφυλίων.
Πρέπει να βρισκόμαστε σε εγρήγορση. Είναι δυστύχημα το ότι η Αριστερά στην Ιταλία βρίσκεται σε αυτή τη φάση. Η Ιταλία που είχε το μεγάλο αντιφασιστικό κίνημα, ήταν ο προπομπός, ο εμβρυουλκός, ο πρωταγωνιστής στο πεδίο της θεωρίας και των ιδεών. Είναι μεγάλο δυστύχημα αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία, δεν έχει γίνει κατανοητό ακόμη.
Αυτές οι εξελίξεις έχουν μεγάλη σημασία και ενόψει των ευρωεκλογών. Όλο αυτό το κίνημα είναι μια ζωντανή, οργανική, ζώσα αντιπαράθεση στο πλαίσιο Αριστεράς–Δεξιάς σε κλίμακα Ευρώπης. Γι’ αυτό και έχει μεγάλη αξία να γίνει σαφής η σημασία αυτών των ευρωεκλογών και στο πεδίο των αντιφασιστικών μετώπων, με σύγχρονο περιεχόμενο. Διότι βρίσκεται στη βάση των σύγχρονων προβλημάτων: μεταναστευτικό, προσφυγικό, οικονομική κρίση, αρχιτεκτονική της Ευρώπης.
Για τις εξελίξεις που αφορούν τη σχέση κράτους–εκκλησίας:
Τίποτα δεν είναι άκαιρο όταν έχει ωριμάσει, τόσο στη συνείδηση του κόσμου όσο και με όρους ιστορικούς. Όλοι γνώριζαν ότι καθώς θα πηγαίναμε στη συνταγματική αναθεώρηση θα έμπαινε ένα ζήτημα το οποίο αφορά τις σχέσεις κράτους–εκκλησίας, διακριτών ρόλων κλπ.
Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης είχε πει ότι αυτά τα θέματα δεν είναι ανάγκη να τα θίξει η πρόταση των πενήντα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στη δομή του Συντάγματος, άρα να μην υπάρξει καμία συζήτηση για το άρθρο 3, δηλαδή να μείνουν όλα ως έχουν, καθώς είναι θέματα νομοθεσίας που μπορεί να τα προσεγγίσει και να τα λύσει η πολιτεία. Τώρα λένε ότι ναι, με νομοθέτηση, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας της Ιεράς Συνόδου.
Η συζήτηση είναι ενδιαφέρουσα διότι αποκαλύπτει και αντιλήψεις οι οποίες είναι στα όρια του θεοκρατικού, ακραίων κύκλων μέσα στην εκκλησία. Αυτά τα γνωρίζουμε πολύ καλά, θυμηθείτε τι είχε γίνει με εμένα όταν προ διετίας είπα πως θα έπρεπε να δούμε με σύγχρονο τρόπο το πώς η χώρα θα βγει από τα μνημόνια και ότι δεν μπορεί να είναι μια χώρα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», λόγω της φοβίας που δημιούργησε η ίδια η κρίση και λόγω της πίεσης που υπήρξε στην κοινωνία.
Σε ό,τι αφορά το μισθολογικό των κληρικών, μπορεί να οξύνει τα πράγματα. Ταυτόχρονα όμως θα τα διευκρινίσει, θα τα ξεκαθαρίσει και παράλληλα θα βοηθήσει και την ιεραρχία της εκκλησίας να αντιληφθεί τα πραγματικά διακριτά όρια μέσα στα οποία, με την επικουρία και τη βοήθεια της πολιτείας, θα μπορεί να διαδραματίσει το ρόλο της χωρίς οχλήσεις. Θα πρέπει να αντιληφθούν αυτό που και ο Μακαριότατος έχει τονίσει, ότι δηλαδή ο καθένας στα του οίκου του κι από εκεί και πέρα να υπάρχει βοήθεια, αλληλεγγύη στην πράγματι έντονη κοινωνική δραστηριότητα και συνεισφορά που έχει η εκκλησία.
Άλλωστε και για το μισθολογικό, για όσο διάστημα χρειαστεί για να ξεκαθαρίσουν τα θέματα των απολαβών που μπορούν να υπάρχουν από την κοινή αξιοποίηση της περιουσίας, υπάρχει δέσμευση από την κυβέρνηση και την πολιτεία γενικότερα ότι στο πλαίσιο της συμφωνίας θα υπάρχει κάλυψη όλου του ποσού.
Αυτό που εκδηλώνεται από κάποιους δεν είναι δυσπιστία, είναι υπόγειες, υπόκωφες αντιλήψεις ταύτισης και εναγκαλισμού πολιτείας–εκκλησίας. Αισθάνονται κάποιοι πως κάποια θεμέλια, όπως το εννοούν αυτοί, που έχουν φονταμενταλιστικό χαρακτήρα, μετακινούνται.
Για τη μη περικοπή των συνάξεων:
Σε ό,τι αφορά τη μη περικοπή των συντάξεων, στο δεύτερο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου, 17-21/12, θα γίνει η συζήτηση και η ψήφιση του προϋπολογισμού. Αυτό που θα χρειαστεί, προφανώς, είναι με επιπλέον νομοθετική πρωτοβουλία να ακυρωθεί -αν και δεν είναι δόκιμη η έκφραση διότι οι νόμοι δεν ακυρώνονται αλλά γίνεται άλλη νομοθεσία πάνω στον υπάρχοντα νόμο- η προνομοθέτηση.
Έχουμε μπει σε μια άλλη εποχή. Κανείς δεν μιλάει πια για 4ο μνημόνιο ούτε για «δραματική κατάσταση» και όσοι μιλούν το κάνουν πολύ χαμηλότονα και γνωρίζοντας ότι δεν έχει καμία βάση, διότι η μη μείωση των συντάξεων αποτελεί τομή. Ήταν κάτι πάρα πολύ σημαντικό χωρίς καμία αμφιβολία, ενώ καθώς θα δοθεί για τρίτη χρονιά και μέρισμα -το οποίο κατά μεγάλο ποσοστό πηγαίνει ακριβώς στους ίδιους ανθρώπους που είχαν υποστεί στο παρελθόν μειώσεις- αυτό θα ανακουφίσει για μια ακόμη φορά. Επιπλέον θα δημιουργήσει κι ένα πρόκριμα για τα επόμενα χρόνια, εφόσον η χώρα θα συνεχίζει με ικανή ανάπτυξη και χωρίς προβλήματα, να υπάρξουν και πιο θεσμικές παρεμβάσεις. Υπονοώ για 13η σύνταξη κ.λπ. πιο μόνιμων καταστάσεων. Το κοινωνικό μέρισμα που θα βγαίνει κάθε Νοέμβρη, θα μπορούσε ενδεχομένως -και η προσδοκία είναι να το πραγματοποιήσει η κυβέρνηση- να μετατραπεί σε κάτι θεσπισμένο. Να μετατραπεί δηλαδή σε ένα δικαίωμα και όχι σε μια κυβερνητική διάθεση σε ετήσια βάση.
