«Η μεγαλύτερη περιουσία του ανθρώπου είναι η μόρφωσή του». Αυτά τα λόγια –διά στόματος κάποιου εκπαιδευτικού το 1950– στιγμάτισαν την 75χρόνη σήμερα Ευαγγελία Γιαννοπούλου, που στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια εγκατέλειψε τα σχολικά θρανία, χωρίς, όμως, να πάψει ποτέ να τα νοσταλγεί. «Πάντοτε λαχταρούσα να πάω στο γυμνάσιο, ως εργαζόμενη μητέρα, όμως δεν είχα περιθώριο», ομολογεί στην «Κ» η 75χρονη, λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι στο Εσπερινό Γυμνάσιο Αιγάλεω. Τα χρόνια πέρασαν, η κ. Ευαγγελία σπούδασε τα δύο της παιδιά σε Ελλάδα και εξωτερικό – μηχανικό και κτηνίατρο, η ίδια συμπλήρωσε τα συντάξιμα χρόνια της και στο μεταξύ έχασε τον άνδρα της. «Αρχισα τότε να το διερευνώ, αλλά είχα αναστολές». Οι αναστολές της τελικώς κάμφθηκαν, όταν ξεπέρασε μια σοβαρή περιπέτεια υγείας. «Τότε συνειδητοποίησα ότι ο Θεός μού έδινε πίστωση χρόνου, την οποία όφειλα να αξιοποιήσω κάνοντας αυτό που πάντοτε ποθούσα» υπογραμμίζει η ίδια, που βιοπορίστηκε όλη τη ζωή ως μοδίστρα, «μια δουλειά που επέλεξα, επειδή μου αρέσει το δημιουργικό κομμάτι».
Από τον περασμένο Σεπτέμβριο, λοιπόν, κάθε απόγευμα, η κ. Ευαγγελία, η μοναδική μαθήτρια στην οποία οι καθηγητές μιλούν στον πληθυντικό, με τα βιβλία των Αρχαίων και της Βιολογίας υπό μάλης ανεβαίνει στο λεωφορείο με προορισμό το γυμνάσιο. «Ημουν ανέκαθεν ακουστικός τύπος, οπότε προσέχω πολύ στην παράδοση» διευκρινίζει η ίδια, ενώ απλώνει τα βιβλία στο θρανίο της, στη δεύτερη σειρά. «Διαβάζω και κάνω τις ασκήσεις όλα τα πρωινά και τα Σαββατοκύριακα», λέει η μαθήτρια της Β΄ Γυμνασίου, «ως παιδί υπήρξα πολύ καλή στα μαθηματικά, αλλά τώρα διαπιστώνω ότι δυσκολεύομαι». Πρόκληση αποτελούν η πληροφορική και τα αγγλικά, νέα γνωστικά αντικείμενα. «Την εποχή που εγώ ήμουν μαθήτρια, ούτε καν τηλέφωνο δεν είχαμε στο σπίτι», παρατηρεί γελώντας. Η ωριμότητα, από την άλλη, και η εμπειρία ζωής τη βοηθούν σε άλλα πεδία, όπως η ιστορία και η έκθεση. «Μου αρέσει η ιστορία, καθώς έχω μια έμφυτη περιέργεια για ό,τι έχει συμβεί, οπότε τα τελευταία χρόνια διάβασα όλα τα ιστορικά βιβλία από τη δανειστική βιβλιοθήκη της γειτονιάς μου». Ούσα μεθοδική στο διάβασμά της και δίνοντας ανελλιπώς το «παρών», κατάφερε να αποσπάσει έπαινο τελειώνοντας την Α΄ Γυμνασίου. «Εχω συναντήσει πολύ καλούς καθηγητές, που τους νιώθω σαν δικούς μου ανθρώπους», ομολογεί.
«Τους συμμαθητές μου τους βλέπω σαν εγγόνια μου, γι’ αυτό μάλιστα στεναχωριέμαι όταν κάνουν απουσίες», λέει η κ. Ευαγγελία, η μεγαλύτερη ηλικιακά της τάξης (και όλου του σχολείου), που κάνει περισσότερο παρέα με 56χρονη συμμαθήτριά της από το μπροστινό θρανίο. «Εγώ δεν νιώθω μεγάλη, γι’ αυτό δεν με εκφράζουν οι συζητήσεις και οι συνήθειες των συνομηλίκων μου», απαντά αφοπλιστικά, «έχω πολλά σχέδια στο μυαλό μου». Ενα εξ αυτών, «να παρακολουθήσω μαθήματα ζωγραφικής, γιατί έχω καλό χέρι, αποτυπώνω με ακρίβεια στο χαρτί ό,τι βλέπω, οπότε θέλω να το καλλιεργήσω και να το συνδυάσω με το ράψιμο».
«Πιο δυνατή από ποτέ»
Το πάθος της για ζωή και γνώση ίσως και να το έχει κληρονομήσει. «Θυμάμαι τον πατέρα μου αντί να πηγαίνει στο καφενείο, να διαβάζει ό,τι βιβλίο έβρισκε στο σπίτι», καταλήγει, «ενώ στα 52 του έδωσε εξετάσεις για να λάβει επαγγελματικό δίπλωμα». Σε όσους διστάζουν να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στα όνειρά τους, η κ. Ευαγγελία Γιαννοπούλου προτρέπει… να αδράξουν τη μέρα και θα αποζημιωθούν. «Τώρα, νιώθω πιο δυνατή από ποτέ».