Κάθε μέρα μικρά λουλούδια γεννιούνται.
Κάθε μέρα μικρά λουλούδια πεθαίνουν.
Γεννιούνται με τον ήχο της καρδιάς και πεθαίνουν με τον ήχο φλογοβόλων.
Λουλούδια που δεν προλαβαίνουν να ανθίσουν, να μυρίσουν , να γεμίσουν τον κόσμο με αγάπη. Είναι εκείνα τα λουλούδια που φυτρώνουν λίγο πριν το βαρύ χειμώνα. Δε γνωρίζουν ότι έρχεται κακοκαιρία, δε φταίνε για το χιόνι κι όμως είναι αναγκασμένα να το υποστούν. Κι οι κοφτερές και παγωμένες χιονονιφάδες πέφτουν πάνω τους και τα τσακίζουν, τα καίνε από τη ρίζα δίχως έλεος, δίχως στοργή. Λιβάδια ολόκληρα καταστρέφονται κι η ανθρωπότητα μαζί , χάνει οξυγόνο και γεμίζει με τη σκόνη του πένθους, τη μυρωδιά του πολέμου.
Επιρρώνεται η δύναμη των ισχυρών ανέμων και συνεχίζουν να ξεριζώνουν τα σπαρτά των ανθρώπων, τους ανθρώπους.
Μια φορά κι έναν καιρό…
Κοιμήθηκε ο άνθρωπος στην αγκαλιά του μίσους κι άρχισε να σκοτώνει , να σκέφτεται μονάχα τον εαυτό του και να ξεχνάει την μυρωδιά του νέου, των λουλουδιών. Έγινε ο άνθρωπος που θέλει να κυριεύσει τον κόσμο και ξεχνάει τη δύναμη της φύσης.
Μια φορά κι ένα καιρό μέχρι και σήμερα οι άνθρωποι πονάνε τους ανθρώπους, οι άνθρωποι έγιναν άνεμος θανατηφόρος, ο απρόβλεπτος χειμώνας που αφήνει τα λουλούδια του κόσμου απροστάτευτα.
Τα παιδιά.
Τα παιδιά είναι το μέλλον κι ο δυνατός άνεμος τα καταστρέφει, τα σκοτώνει.
Οι μέρες περνάνε. Ανυπομονούν να ανθίσουν, να ζήσουν.
Κι εσύ…
Εσύ τα σκοτώνεις όπως μπορείς.
Κι αυτό γιατί θες να πλουτίσεις, θες να γίνεις βασιλιάς των νεκρών.
Τι θα κάνουμε για αυτό;
Κάτι πιο δυνατό για να ανθίσουν τα λουλούδια μας, για να γεμίσει ο κήπος του κόσμου μας μυρωδιές αγάπης.
Σε παρακαλώ άνθρωπε, αγάπησε λίγο την αγάπη.
Καλημέρα.
Αναστασία Καλοχριστιανάκη