“Είναι εξοργιστικό ότι με 1,6 δισ. ευρώ ευρωπαϊκούς πόρους η Ελλάδα δεν παρέχει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στους μετανάστες – πρόσφυγες” είχε πει προ ημερών από τη Σάμο ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και κανείς από όσους έσπευσαν να αναπαράγουν τη βαθυστόχαστη εκτίμηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έκανε τον κόπο να πάρει χαρτί και μολύβι για του λόγου το αληθές. Ε, αφού το είπε το καλύτερο βιογραφικό της χώρας, έτσι θα είναι, σκέφτηκαν οι πρόθυμες ντουντούκες της Πειραιώς, δημιουργώντας μια στρεβλή εντύπωση για το τι ακριβώς συμβαίνει με την οικονομική βοήθεια που διοχετεύεται από την Ε.Ε. προς τη χώρα μας.
Ας δούμε, όμως, τι πραγματικά ισχύει και δεν έχει την παραμικρή σχέση με το πυροτέχνημα του Κ. Μητσοτάκη. Στο πλαίσιο των εθνικών προγραμμάτων της περιόδου 2014-2020, η Ελλάδα δικαιούται 561 εκατ. ευρώ και από αυτά έχουν εκταμιευθεί ώς τον Οκτώβριο του 2018 τα 164 εκατ. ευρώ. Να λοιπόν γιατί κανείς δεν πήρε χαρτί και μολύβι. Να λοιπόν γιατί κανείς δεν ανέτρεξε στα επίσημα στοιχεία της Ε.Ε. μην και χαλάσει το αφήγημα του αρχηγού της Ν.Δ. περί κυβερνητικής ανικανότητας και σκιών στη διαχείριση ενός υπέρογκου ποσού χρημάτων που υποτίθεται πως ρέει ανεξέλεγκτα από τις Βρυξέλες στην Αθήνα.
Ταγμένοι να υπηρετούν τυφλά και άκριτα την όποια αντιπολιτευτική γραμμή κι αν χαράζει η Πειραιώς, αναπαράγουν πρόθυμα κάθε κατασκεύασμα της Ν.Δ. ακόμη κι αν αυτό απέχει 1 δισεκατομμύριο ευρώ και βάλε από την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που, αντί να σπεκουλάρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θα μπορούσε να προσφέρει έστω τα ελάχιστα κι αυτός από τη θέση του, ώστε να βελτιωθεί προς όφελος των προσφύγων και των μεταναστών.
Θα μπορούσε έστω για τα μάτια του κόσμου ο Κυριάκος Μητσοτάκης να απευθύνει ένα ερώτημα προς οργανώσεις και οργανισμούς, που λαμβάνουν και τη μερίδα του λέοντος των οικονομικών ενισχύσεων της Ε.Ε. για το πώς πάνε τα προγράμματα που έχουν αναλάβει να υλοποιήσουν, πιέζοντας έτσι κι αυτός για τη γρηγορότερη επίλυση κάποιων προβλημάτων. Μόνο που κάτι τέτοιο είναι έξω από τη μικροπολιτική λογική της Ν.Δ. που δεν αφορά την επίλυση των όποιων προβλημάτων, αλλά την τυφλή απόδοση ανύπαρκτων ευθυνών στην κυβέρνηση, που φταίει ακόμη και για χρήματα που δεν έχει εισπράξει, που φταίει ακόμη και για χρήματα που διαχειρίζονται άλλοι.