Το κείμενο που δημοσιεύουμε πιο κάτω, ανήκει σε εκπαιδευτικό θεατρολόγο αναπληρώτρια, τοποθετημένη στο Ηράκλειο.
Το ΠΥΣΠΕ δεν ακολούθησε την σειρά των κοινωνικών κριτηρίων και ένα μήνα μετά τις τοποθετήσεις τους τις αλλάζει καταστρέφοντας πλήρως την ψυχολογία μαθητών και εκπαιδευτικών…
Και φυσικά ανατρέπει έτσι και την προσωπική ζωή των εκπαιδευτικών που όντας αναπληρωτές νοικιάζουν σπίτι για να είναι κοντά στα σχολεία τους και κάθε χρόνο αλλάζουν και εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον.
Ναι είναι νόμιμο αλλά όπως και η εκπαιδευτικός γράφει αν αντί για προσλήψεις αναπληρωτών γίνονταν διορισμοί τα περισσότερα από αυτά τα αντιπαιδαγωγικά και απάνθρωπα θα αποφεύγονταν.
Τι λέει η εκπαιδευτικός Νικολέτα Δάφνου στη σελίδα της στο facebook:
“Να εξηγήσω στα παιδιά χωρίς να βάλω τα κλάμματα μπροστά τους – Να εξηγήσω στα παιδιά χωρίς να βάλω τα κλάμματα μπροστά τους”.
Αυτή η φράση τριγύριζε μοτίβο στο κεφάλι μου.
Ένα λάθος της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και μια (δίκαιη) ένσταση συναδέλφου ηθοποιού μας ανάγκασε μετά από ένα μήνα διδασκαλίας να ε π α ν α τ ο π ο θ ε τ η θ ο υ μ ε από την αρχή στα σχολεία του νομού Ηρακλείου. Ποιος φταίει για το λάθος / τι θα μπορούσε να γίνει για να αποφευχθεί η ανακατάταξη / τι δεν έγινε / μπλα μπλα μπλα / συζητήσεις επί συζητήσεων στην Πρωτοβάθμια / κι άλλες συνεδριάσεις / κι άλλες ενστάσεις κι υπομνήματα / κι άλλα έγγραφα, κι εγώ να σκέφτομαι μόνο “Να εξηγήσω στα παιδιά χωρίς να βάλω τα κλάμματα μπροστά τους “.
Στα παιδιά.
Στα παιδιά μου τα Ρομά που επίτηδες διάλεξα δέυτερη χρονιά.
Στα μεγάλα παιδιά μου που έγραψαν ένα υπέροχο σενάριο και τώρα έμεινε στη μέση.
Στα παιδιά που κλαίγανε μέσα στην τάξη, μουτζούρωναν βιαστικά αποχαιρετιστήριες ζωγραφιές και με κοίταζαν σαν κουτάβια.
Στα παιδιά.
Αυτοί που την πληρώνουν στο τέλος
είναι πάντα τα παιδιά.
Και μετά η σπασμωδική αντίδραση των κοριτισών μου, γεμάτη ανορθόγραφη αγάπη: “Κυρία, περνούσαμε τόσο ωραία, την τελευταία στιγμή θα τα χαλάσουμε όλα, τώρα που περνούσαμε τόσο ωραία”…
Μια πληγωμένη επανάληψη, κι εγώ να πρέπει να εξηγήσω σε 615 παιδιά 5 – 10 ετών το λόγο για τον οποίο η κυρία τους δε θα τους ξανακάνει μάθημα.
Όλο αυτό επί 18. Δεκαοκτώ συνάδελφοι Θεατρικής Αγωγής το ζήσαμε αυτό.
Ξέρω πως η λύση για αυτό το χαμό και την ετήσια ξ ε φ τ ί λ α είναι οι μόνιμοι διορισμοί.
Ξέρω πως τα λάθη είναι ανθρώπινα – ποτέ και πουθενά δε φταίει μόνο ο ένας.
Ξέρω πως πληρώνω το τίμημα του να ζω ακόμη και να προσπαθώ σε μια χώρα εχθρική στον πολίτη, εχθρική στο παιδι.
Το ξέρω. Και προσπαθώ. Όμως για τα κλάμματα – δεν το κατάφερα.
Καληνύχτα, κύριοι.
Από τον πρώτο ως τον τελευταίο, φέρνετε τη νύχτα πάνω στα παιδιά – στα παιδιά μας.
Καληνύχτα.
alfavita.gr
