Του Κώστα Βαξεβάνη
Η Μαρία Σπυράκη ως υπολοχαγός του Κυριάκου, ρόλο που κάποτε είχε ο στρατηγός Γρυλλάκης, θα μπορούσε να είναι ένα ανέκδοτο της εποχής, αν η υπόθεση δεν είχε στοιχεία επικίνδυνου πολιτικού αμοραλισμού και την αποκάλυψη ότι για τον Μητσοτάκη η έννοια του εθνικού συμφέροντος υποτάσσεται στους κοντόφθαλμους προσωπικούς σχεδιασμούς.
Αναμφίβολα η άσκηση διπλωματίας, κρυφής ή φανερής, είναι πολύ σοβαρό ζήτημα για να το αναθέσει κάποιος στη Μ. Σπυράκη και αυτό το αποδεικνύει η ίδια η επιχειρηματολογία της εκπροσώπου της ΝΔ. Οι συναντήσεις με τον πρωθυπουργό της πΓΔΜ Ζόραν Ζάεφ την κρίσιμη περίοδο πριν από τις διαπραγματεύσεις δεν μπορούν να εμφανίζονται ούτε ως τυχαία επαφή ούτε ως χαριτωμένη συνεύρεση στο «Καφέ της Χαράς».
Τα πρακτικά των συζητήσεων μεταξύ Σπυράκη και Ζάεφ, όπως δημοσιεύτηκαν από τη γερμανική εφημερίδα «FAZ», εμφανίζουν μια συνομιλία που γίνεται στο πλαίσιο μιας κρυφής αποστολής με συγκεκριμένο περιεχόμενο. Οταν λοιπόν η εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ πιάνεται με τη γίδα στην πλάτη αλλά επιμένει πως είναι απλώς φρέντο καπουτσίνο, αναμφίβολα μπαίνει θέμα για τη σοβαρότητα και της ίδιας αλλά και του αρχηγού του κόμματος που τη διατηρεί στη θέση της.
Αυτό όμως αναμφίβολα είναι δευτερεύον, αφού το βασικό δεν είναι η αναξιοπιστία των πρωταγωνιστών και κατ’ επέκταση της ΝΔ αλλά το ανοιχτό σαμποτάρισμα της εθνικής πολιτικής.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης επέλεξε ένα εθνικό θέμα για να ασκήσει μυστική διπλωματία χτυπήματος του πολιτικού αντιπάλου αντί για προώθηση –έστω με αυτού του τύπου τη διπλωματία– των εθνικών θέσεων. Είναι η πρώτη φορά που αποκαλύπτεται ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης χρησιμοποίησε εθνικό θέμα σε συνεννόηση μάλιστα με τον ξένο παράγοντα για να πλησιάσει την εξουσία ζημιώνοντας τη χώρα.
Απ’ ό,τι φαίνεται ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει και στο παρελθόν προσπαθήσει να πείσει ξένους, κυρίως τους δανειστές, να μην υιοθετήσουν θετικά μέτρα για τη χώρα προκειμένου να δικαιώσουν την πολιτική του καταστροφολογία, αλλά η χρήση εθνικού θέματος αλλάζει ποιοτικά το ζήτημα και αναμφίβολα το μέγεθος του κυνισμού.
Η Μ. Σπυράκη, η οποία μέχρι στιγμής φαίνεται να έχει κάνει πολιτική καριέρα με ένα μαξιλάρι (στο οποίο έκρυβε ειδήσεις) και έναν καφέ, δεν ακολούθησε την πορεία έστω του Γρυλλάκη ο οποίος προσπαθούσε να ικανοποιήσει μέσω μυστικής διπλωματίας έναν εθνικό στόχο, όπως εν πάση περιπτώσει τον κατανοούσε. Η Μ. Σπυράκη επιχείρησε να εμποδίσει τον στόχο επίλυσης του μακεδονικού, ομολογώντας στον «εθνικό αντίπαλο» Ζάεφ ότι σκοπός ήταν να προκαλέσει ζημιά την οποία στη συνέχεια το κόμμα της θα επιχειρούσε να προσάψει στον Αλέξη Τσίπρα και στην κυβέρνησή του.
Η Σπυράκη όμως εκφράζοντας τον Μητσοτάκη (αν όχι, τότε έπρεπε ήδη να την έχει απομακρύνει για χρησιμοποίηση του ονόματός του) διαβεβαίωσε πως η λύση θα δινόταν αφού κατάφερναν να πάρουν την εξουσία και αφού θα είχαν προκαλέσει κόστος στον Τσίπρα, ο οποίος λόγω της εκφρασμένης θέσεώς του θα ψήφιζε τελικώς τη συμφωνία που οι ίδιοι εμπόδισαν.
Στην επικίνδυνη εθνικά ιδιοτέλεια οι ψηφοφόροι της ΝΔ μπορούν να προσθέσουν ακόμη ένα στοιχείο, αυτό της υποκρισίας. Δηλαδή ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν έχει πρόβλημα με τη συμφωνία, απλώς χρησιμοποιεί τους ψηφοφόρους του, τους φανατίζει υπέρ θέσεων που δεν πιστεύει, τους εκμεταλλεύεται μέσα από τον πατριωτισμό και τον συναισθηματισμό τους για να καταλάβει την εξουσία. Σε αυτό τον σχεδιασμό του χάνουν όλοι εκτός από τον ίδιο. Την ώρα που ο Βορίδης ακονίζει το τσεκούρι του και ο Αδωνης τη σάρισα, η Σπυράκη πίνει καφέ με τον Ζάεφ για να κλείσει άλλη, βρόμικη συμφωνία. Φρέντο καπουτσίνο σε ποτήρι με το αστέρι της Βεργίνας φαντάζομαι. Αλίμονο.
documentonews.gr
