Του Ηλία Λυγερού
Χθες οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά και οι υπόλοιποι ενδιαφερόμενοι βρέθηκαν μπροστά σε ένα δίλλημα για το αν θα συμμετάσχουν ή όχι σε ένα διάλογο ο οποίος είχε ως στόχο τη δημιουργία μίας νέας μεταρρύθμισης που θα αφορούσε την οργάνωση και λειτουργία των Αυτοδιοικητικών Οργάνων Α’ και Β’ βαθμού. Το τι επακολούθησε είναι λίγο – πολύ γνωστό σε όλους. Οι αντιδράσεις και οι διαφωνίες που καταγράφηκαν για τις προτεινόμενες αλλαγές, του σχεδίου νόμου (γνωστό ως Κλεισθένης I), είναι πλέον καταγεγραμμένες. Οι γνώμες που διατυπώθηκαν πρέπει να κρατηθούν στην μνήμη μας και στην κρίση σας, διότι αυτά που εκφραζόταν από κάθε πλευρά, ουσιαστικά αποτυπώνουν το μοντέλο της τοπικής αυτοδιοίκησης που ο καθένας έχει σαν όραμα.
Σήμερα, έχουμε φτάσει στο σημείο όπου το νομοσχέδιο του Κλεισθένη, έχει πλέον ψηφιστεί (νόμος 4555/2018) και είναι σε ισχύ. Η μεταρρύθμιση του θεσμικού πλαισίου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης εφαρμόζεται, κάτι το οποίο αφενός πρέπει να ληφθεί υπόψη από τους εκλεγμένους και αφετέρου πρέπει να απασχολήσει και ευρύτερα τους δημότες, καθώς στις επερχόμενες εκλογές καλούνται να επιλέξουν το ποιος θα κληθεί να υλοποιήσει αυτές τις αλλαγές. Μία από τις πλέον βασικές αλλαγές που εμπεριέχει αυτή η μεταρρύθμιση, είναι αυτή του εκλογικού συστήματος, που «αποκαλείται» και ως η εμβάθυνση της Δημοκρατίας στον τίτλο του νόμου.
Χθες οι κραταιές δυνάμεις στην τοπική αυτοδιοίκηση, που με τον παλαιό εκλογικό νόμο από μειοψηφικές μετατρεπόταν σε ισχυρά πλειοψηφικές, «πολέμησαν» με μεγάλο πάθος το θέμα του εκλογικού συστήματος. Δημοσιεύματα που ερχόταν από το πολύ μακρινό παρελθόν, επιχειρήματα αστάθειας, λόγοι μη κυβερνησιμότητας και χάους, επινοήθηκαν για να οδηγήσουν αυτές τις δυνάμεις να μη συμμετέχουν στο διάλογο, με στόχο να εμποδίσουν τις αναγκαίες αλλαγές του θεσμικού πλαισίου της αυτοδιοίκησης. Ο Κλεισθένης I, αφορά κατά κύριο λόγο το εκλογικό σύστημα, με αποτέλεσμα άλλες αναγκαίες αλλαγές να μεταφέρονται χρονικά σε επερχόμενη μεταρρύθμιση (προφανώς Κλεισθένη ΙΙ).
Σήμερα, οι ίδιες δυνάμεις προσπαθούν με νύχια και δόντια να κρατήσουν την εξουσία. Αλλάζουν «κουστούμια», παρουσιάζουν νέα εικόνα, επαναδιατυπώνουν υποσχέσεις, ώστε να πείσουν την κοινή γνώμη, πως μόνο αυτοί μπορούν, αναζητώντας ταυτόχρονα άμεσες ή έμμεσες κομματικές στηρίξεις. Στόχος, μέσω της παραπλάνησης είναι να εγκλωβίσουν την κοινή γνώμη στο σενάριο της υποστήριξης τους εκ νέου. Επανέρχεται λοιπόν ξανά στην επιφάνεια το ερώτημα αν είναι δυνατόν να δημιουργείς το νέο με παλαιά, δοκιμασμένα και αποτυχημένα υλικά.
Ο λόγος στους δημότες
Η απλή αναλογική θέτει άμεσα το ερώτημα για το ποιες δυνάμεις θα κληθούν, από τους δημότες – με την ψήφο τους – να εφαρμόσουν το νέο σύστημα διοίκησης των Δήμων, απαιτώντας για την υλοποίηση του οράματος να υπάρξουν συγκλίσεις και συνεργασίες. Έτσι, ο προγραμματικός λόγος θα πρέπει να εκτιμάει τις δυνατότητες που υπάρχουν, να διερευνά και να υλοποιεί τις πραγματικές ανάγκες των δημοτών με γνώμονα πάντα το συμφέρον της πόλης.
Είναι ζητούμενο για την πλειοψηφία των μέχρι σήμερα διοικούντων, που με συνέπεια, ακόμα υποστηρίζει τις τεχνητές πλειοψηφίες (λόγω νόμων), επιβάλλοντας απόψεις, αναπολώντας τις παλιές μέρες και νόμους (και μάλιστα κάποιοι οραματίζονται πως θα τις επαναφέρουν), αν κληθούν να υλοποιήσουν την απλή αναλογική θα προσπαθήσουν για τη συνεργασία ή θα την υποβαθμίσουν για να δικαιολογήσουν τις απόψεις τους για την μη κυβερνησιμότητα;
Οι νέες διατάξεις θέλουν και το κατάλληλο δυναμικό για την εφαρμογή τους. Η επιλογή είναι – στην κυριολεξία – στο νου και το χέρι των δημοτών .
