Της Κατερίνας Μπρέγιαννη
Έχω ένα όνειρο για το αύριο της χώρας. Ένα νέο όραμα, ένα σχέδιο σαφές, ρεαλιστικό, απελευθερωμένο από τον κρατισμό. Η επιχειρηματικότητα, απενοχοποιημένη και απελευθερωμένη από φόρους να υπερβεί τον παρασιτισμό. Το μέλλον να μείνει αμόλυντο από ιδεοληψίες του παρελθόντος και στρεβλώσεις της Μεταπολίτευσης.
Θέλω το νέο PSI του Ευάγγελου να κουρέψει ξανά τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και τα χρήματα των μικροομολογιούχων. Η κοινωνική ασφάλιση να καταρρεύσει και «ελεύθερα» να πάμε στην ιδιωτική.
Θέλω ελεύθερα να επιλέξω το νέο ασφαλιστικό του Πινοσέτ, γιατί αυτός ήξερε ότι τα όμορφα ασφαλιστικά συστήματα αφορούν πάντα τους άλλους. Οι συνταξιούχοι να συνωστίζονται και πάλι στις ουρές των κοινωνικών ιατρείων και των συσσιτίων μέχρι την, εύχομαι, γρήγορη αποδημία τους.
Θέλω τα κανάλια να μην πληρώνουν στο κράτος τίποτα και οι πολίτες ελεύθερα από την τσέπη τους να υποστηρίζουν το λειτούργημα της καθημερινής χειραγώγησής τους. Θέλω τα κόμματα να καταληστεύουν το δημόσιο χρήμα παίρνοντας δάνεια με εγγύηση… μπρελόκ.
Θέλω τα σχολεία χωρίς βιβλία. Οι μαθητές να διαβάζουν από φωτοτυπίες την ένδοξη Ιστορία μας στο «κρυφό σχολειό» που οραματίζονταν η κ. Διαμαντοπούλου. Ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια θα χτιστούν για τους άριστους, ώστε ελεύθερα να αγοράζουν όσα πτυχία θέλουν.
Θέλω να πληρώνω 5 ευρώ στο δημόσιο νοσοκομείο. Οι ανασφάλιστοι δεν χρειάζονται περίθαλψη, μπορούν ελεύθερα να πεθαίνουν στους δρόμους. Δεν θα πληρώνουμε εμείς τους τεμπέληδες, τους άνεργους και τους μετανάστες αυτής της χώρας.
Θέλω νέο Μνημόνιο, γιατί η χώρα αυτή πρέπει να χρωστάει αιώνια, να εξαρτάται αιώνια από τους ξένους που θα επιβάλλουν σκληρούς κανόνες ώστε οι «υπεύθυνοι» της χρεοκοπίας της να μη φέρουν ποτέ την παραμικρή ευθύνη γι’ αυτό.
Άνθιμοι και Αμβρόσιοι να οδηγούν τον όχλο σε εθνικιστικά συλλαλητήρια κραυγάζοντας σε ιλαροτραγωδία με Παναγιές Οδηγήτριες στα χέρια αντί για ρόπαλα και επιδειξίες διαμαρτυρόμενους αγκαλιά με ακροδεξιούς τραμπούκους.
Θέλω φυλακές τύπου Γ, Αμυγδαλέζες και Φαρμακονήσια, τείχη στη στεριά και τείχη στη θάλασσα. Θέλω εχθρούς έξω και μέσα. Θέλω στρατούς, αστυνομίες να διαφυλάσσουν την πολύτιμη «ασφάλεια» Μου.
Θέλω τον νεοφιλελευθερισμό αγκαλιά με την Ακροδεξιά, να μην μπορούν να δραπετεύουν τα όνειρα από πουθενά. Θέλω τη χώρα μου πίσω στην κρίση μόνιμα και ο άριστος εγώ να διαφεντεύω με ίνδαλμά μου τον Βορίδη… αιώνια. Ο κόσμος άλλωστε τότε (που ήμουν μικρός για να θυμάμαι, εξόριστος στην κούνια μου στο Παρίσι) κοιμόταν με τα παράθυρα ανοιχτά. Όταν δεν τον δολοφονούσαν στους δρόμους…
