Του Τάσου Παππά
Σε ελάχιστες περιπτώσεις οι ανασχηματισμοί επηρέασαν θεαματικά τις πολιτικές εξελίξεις. Πριν, υπήρχε ακατάσχετη σεναριολογία για τα πρόσωπα (ποιοι μένουν, ποιοι φεύγουν), τις εσωκομματικές ισορροπίες (ποια πτέρυγα θα βγει ενισχυμένη) και τους δελφίνους (ποιος θα πάρει προβάδισμα, ποιος θα δει τις μετοχές του να πέφτουν).
Μετά, έβγαιναν στο προσκήνιο για να γκρινιάξουν οι δυσαρεστημένοι (αυτοί που καρατομήθηκαν) και οι πικραμένοι (αυτοί που περίμεναν υπουργική καρέκλα αλλά δεν την πήραν). Πολύ γρήγορα επέστρεφε η κανονικότητα στην πολιτική ζωή. Μέχρι τον επόμενο ανασχηματισμό, που ξαναβλέπαμε πάνω – κάτω την ίδια παράσταση.
Μεγαλύτερο ενδιαφέρον, ασφαλώς, παρουσίαζε η προσπάθεια των πρωθυπουργών να διεισδύσουν σε ευρύτερα ακροατήρια, χρησιμοποιώντας πρόσωπα που προέρχονταν από διπλανούς πολιτικούς χώρους.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, τη δεκαετία του ‘70, έχοντας ως στόχο την εκλογή του στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν δίστασε να αξιοποιήσει στελέχη της άκρας Δεξιάς και στελέχη που κινούνταν στην περιοχή του Κέντρου. Κατάφερε, έστω με οριακή πλειοψηφία, να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τη λογική διεύρυνσης υπηρέτησαν με συνέπεια ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κώστας Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου.
Για το ισχυρό τότε ΠΑΣΟΚ είχε μεγάλη σημασία η διεύρυνση να είναι αμφίπλευρη (και προς τα δεξιά του και προς τ’ αριστερά του), ώστε να ικανοποιούνται όλες οι τάσεις του Κινήματος. Ο Ανδρέας Παπανδρέου άνοιξε τις πόρτες του κόμματος στον φιλελεύθερο δεξιό Γιάννη Μπούτο, στον επικεφαλής της διαλυμένης Ενωσης Κέντρου, Γεώργιο Μαύρο, στον αρχηγό του Δημοκρατικού Στρατού, Μάρκο Βαφειάδη, στον Μανόλη Γλέζο και στον Αντώνη Μπριλλάκη. Ο Κώστας Σημίτης αξιοποίησε παράγοντες της ανανεωτικής Αριστεράς και της εκσυγχρονιστικής Δεξιάς.
Ο Γιώργος Παπανδρέου συνεργάστηκε με τέσσερις εμβληματικές προσωπικότητες: δύο της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς (Μάνος, Ανδριανόπουλος), δύο της Αριστεράς με κομμουνιστικό παρελθόν (Ανδρουλάκης, Δαμανάκη). Κάτι ανάλογο επιχείρησε να κάνει και ο Αλέξης Τσίπρας με ό,τι ήταν διαθέσιμο στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ και στην Κεντροαριστερά. Τα συγκεκριμένα πρόσωπα που μπήκαν στην κυβέρνηση δεν είναι του ίδιου βεληνεκούς με αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω, ωστόσο η λογική δεν διαφέρει.
Πάντως, ούτε οι ανασχηματισμοί ούτε οι διευρύνσεις αλλάζουν το κλίμα. Η όποια λάμψη τους κρατάει λίγο. Οι πολιτικές, όμως, μπορεί να ανατρέψουν την κατάσταση.
Με φορολογικές ελαφρύνσεις στους εργαζομένους και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με γενναία βοηθήματα στους καθημαγμένους, με την κατάργηση (όχι την αναστολή) του μέτρου για τη μείωση των συντάξεων, με τη βελτίωση της καθημερινότητας των απλών ανθρώπων (συλλογικές συμβάσεις, αύξηση του κατώτατου μισθού, ακύρωση του υπο-κατώτατου μισθού), με πρωτοβουλίες στο θεσμικό πεδίο (συνταγματική αναθεώρηση) και με την εκκαθάριση των ανοιχτών υποθέσεων σκανδάλων, η κυβέρνηση μπορεί να ελπίζει.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
