“Σίγουρα, ευτύς ως μπορέσεις να χορέψεις, η φωτιά γίνεται νερό δροσάτο, μα ώσπου να φτάσεις ως εκεί τι αγώνας, τι αγωνία, Θεέ μου!”
Νίκος Καζαντζάκης
Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη
andrikakisalekos@gmail.com
Μνημόνια τέλος λοιπόν από αύριο. Μετά από 8 χρόνια απάνθρωπων πολιτικών, που εφάρμοσαν οι ακραίες αντιλήψεις των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων της ΕΕ, με τη συνεργασία των δυνάμεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (κι ας εμφανίζονται τώρα “κριτές”, λες και χάσαμε τη μνήμη μας).
Προφανώς η κυβέρνηση της αριστεράς, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν εφάρμοσε μια αριστερή πολιτική, δηλαδή μια πολιτική υπέρ της κοινωνίας, κατά της κοινωνικής αδικίας και της λαμογιάς. Όχι από επιλογή, αλλά, αρχικά, από άγνοια των συνθηκών, από τους εκβιασμούς και τις πιέσεις των συμμαχιών των πιο αντιδραστικών δυνάμεων εκτός και εντός Ελλάδας.
Άλλα είπε και άλλα εφάρμοσε αυτά τα 3,5 χρόνια που είναι στη διακυβέρνηση του τόπου. Όχι επειδή (κιόλας) ενσωματώθηκε στο σύστημα, όχι επειδή “όλοι είναι ίδιοι”, αλλά επειδή δεν μπόρεσε. Κι επειδή στην Ελλάδα πίστευαν οι κυριαρχούντες στην Ευρώπη συντηρητικοί ότι έπρεπε να κάνουν αυτοί κουμάντο μαζί με τους πρώην κυβερνήτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κι όχι ο λαός και οι αριστεροί που επέλεξε να τον βγάλουν από τα μνημόνια. Χαρακτηριστικότερη περίοδος που καταργήθηκε η έννοια της λαϊκής βούλησης, άρα της δημοκρατίας, στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ήταν το καλοκαίρι του 2015, όταν με τους εκβιασμούς, με τα capital controls, με το δάχτυλο των Ευρωπαίων και των menoumeeuropi όχι ακυρώθηκε η απόφαση των Ελλήνων με το δημοψήφισμα.
Με βάση την εκχώρηση της πολιτικής και οικονομικής, της εθνικής δηλαδή, και λαϊκής κυριαρχίας στη Μέρκελ, τον Σόιμπλε και τους παρατρεχάμενούς τους, από τους εσωτερικούς παρατρεχάμενους της ΝΔ και τους ΠΑΣΟΚ, επιχειρήθηκε η διαμόρφωση των δεδομένων. Και όντως υπήρχαν δεδομένα, στα οποία εν πολλοίς ήταν όμηρος και η κυβέρνηση Τσίπρα.
Όχι δεν άλλαξε πολλά η σημερινή κυβέρνηση. Αλλά έδωσε δείγματα μια ειδοποιού διαφοράς, την οποία από αύριο- βήμα το βήμα- θα πρέπει να μετουσιώσει σε μια αριστερή πολιτική.
Για να μην ξεχνούμε, φυσικά δεν εφάρμοσε όλα όσα την υποχρέωναν οι υπογραφές των προηγούμενων.
Θα θυμόμαστε τους εκβιασμούς για το κοινωνικό μέρισμα των δυο τελευταίων Χριστουγέννων.
Θα θυμόμαστε τις αλλαγές στον ΦΠΑ.
Θα θυμόμαστε ότι αντιστάθηκε στις μειώσεις των συντάξεων, στις απολύσεις (όπως κι αν ονομάζονταν) στον δημόσιο τομέα.
Θα θυμόμαστε ότι όταν ο Τσίπρας φώναζε για την άδικη Ευρώπη ήταν τραγικά μόνος και απομονωμένος σε όλη την Ευρώπη. Σήμερα όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Σήμερα οι πολλοί είναι εκείνοι που ζητούν αλλαγές, ουσιαστικές κοινωνικές, δημοκρατικές, αλλαγές στην Ευρώπη.
Ναι, έδειξε διαφορές, αυτή η κυβέρνηση, που αποδεικνύουν ότι δεν είναι όλοι ίδιοι.
Αρκούν όμως αυτά;
Όχι βέβαια, γιατί δεν εκλέχτηκε για να κάνει αυτή τη διαχείριση η κυβέρνηση Τσίπρα.
Εκλέχτηκε για να αλλάξει την Ελλάδα. Όχι για να μειώσει, αλλά να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, όχι για να κρατήσει στο ίδιο σημείο τις συντάξεις, αλλά να τις κάνει στοιχειωδώς ανθρώπινες, για να επιστρέψει τον 13ο και την 14ο μισθό.
Και, κυρίως, μετά την έξοδο από τα μνημόνια, για να βάλει κάθε λαμόγιο στη θέση του. Μια υπόθεση που πραγματικά άνοιξε.
Και τώρα τί κάνουμε;
Λίγες ημέρες μετά την πραξικοπηματική ανατροπή από την Ευρώπη της βούλησης του ελληνικού λαού, μέσω του δημοψηφίσματος, και λίγες ώρες μετά την οδυνηρή ήττα στο Συμβούλιο Κορυφής, όπου ο Έλληνας πρωθυπουργός (έγραφε και δεν διαψεύστηκε ο Guardian) δέχτηκε ακόμα και ψυχολογικά βασανιστήρια (εικονικό πνιγμό…) για να δεχτεί τα αντίθετα από όσα έλεγε και ενόψει των εκλογών του Γενάρη του ’15 αλλά και του δημοψηφίσματος, έγραψα στο (πάλαι ποτέ) Candianews ένα άρθρο με τίτλο: “Όχι δάκρυα για τον Αλέξη”.
Εδώ υπενθυμίζω το τμήμα που αφορά στις υποχρεώσεις της κυβέρνησης της αριστεράς, που παραμένουν:
“Τί έχουμε τώρα μπροστά μας; Ένα δεδομένο βάρβαρο μνημόνιο και σίγουρα τον κίνδυνο να επιβεβαιωθεί η “αριστερή παρένθεση”, αλλά από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Ναι, έχω εμπιστοσύνη ότι εφόσον είναι στη δική του την ευθύνη, ο Τσίπρας θα συνεχίσει τη μάχη για να κάνει αυτό το μνημόνιο μια ευκαιρία να εφαρμόσει μια άλλη πολιτική. Αυτό τελικά δεν είναι η αριστερά; Στις ακραίες και δύσκολες συνθήκες να μπορεί να αποδείξει και να κάνει κάτι άλλο. Αριστερά δεν είναι από θέση ασφαλείας να μιλά κανείς, αλλά από θέση κινδύνου και ευθύνης να διαχειρίζεται και να ανατρέπει. Δεν έχουμε την εμπειρία, δεν μπορούμε ενδεχομένως να το δεχτούμε ή να το συνειδητοποιήσουμε σήμερα.
Κι έχει πολλά να κάνει. Να κάνει τις ανατροπές. Να φέρει τούμπα την Ελλάδα και να την ξαναδημιουργήσει.
Επειδή η ίδια η βαρβαρότητα δεν αναφέρεται ονομαστικά στα βάρη (έτσι γινόταν και πριν, μόνο που εκείνοι οι Σαμαράδες επέλεγαν εύκολα το θύμα τους) μπορεί να κάνει να πληρώσουν εκείνοι που δεν πλήρωσαν ποτέ. Αυτό στο οικονομικό κομμάτι.
Γιατί στο επίπεδο αυτών που ονομάζουμε μεταρρυθμίσεις (πόσο παρεξηγημένος ο όρος, όλοι θεωρούμε ότι “μεταρρύθμιση” είναι να κλείνεις ένα σχολείο ή ένα νοσοκομείο…) αυτά που πρέπει να γίνουν είναι περισσότερα.
-Είναι να διαλύσει αυτό το φαύλο πολιτικό σύστημα, που σήμερα καραδοκεί για την επιστροφή ή προσεγγίζει τον Τσίπρα, επιδιώκοντας να διασωθεί. Ανελέητος να είναι. Να το συντρίψει, χωρίς να λυπηθεί τίποτα.
-Να διαλύσει τις σχέσεις διαπλοκής σε όλα τα επίπεδα. Και πριν από όλα σ’ αυτούς που κατά συμφέρον καθοδηγούν και τρομοκρατούν τη σκέψη των πιο ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού. Των μέσων ενημέρωσης της διαπλοκής. Να τους συντρίψει, όχι φυσικά λογοκρίνοντάς τους, αλλά ταράζοντάς τους στη νομιμότητα και αποκαλύπτοντας τη διαδρομή της διαπλοκής με το φαύλο πολιτικό και οικονομικό σύστημα.
-Να ξαναφτιάξει το δημόσιο, που πρέπει να σταματήσει να είναι το πεδίο εκπλήρωσης των ρουσφετολογικών υποχρεώσεων της φαυλότητας και των πολιτικών της εκπροσώπων.
-Να θυμίσει στη δικαιοσύνη τον κορυφαίο ρόλο της. Και να διασφαλίσει τη λειτουργία της έξω από την ομηρία της με το πολιτικό σύστημα.
-Να δώσει – με απλό ή απλοϊκό λόγο το γράφω- παιδεία και υγεία στο λαό. Να ξαναφτιάξει την παιδεία, από την οποία και μόνο μπορεί να δημιουργηθεί η άλλη Ελλάδα.
-Να αξιοποιήσει έστω αυτά τα αιματοβαμμένα κονδύλια που θα έλθουν για να πέσει χρήμα στην πραγματική οικονομία, να στηριχτούν οι επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι, οι επενδύσεις. Να ανοίξουν δουλειές. Να βρουν δουλειά οι νέοι.
-Να δημιουργήσει μια Ελλάδα της παραγωγής. Να δημιουργήσει ελληνική οικονομία. Η ανάπτυξη είναι ο φόβος της λιτότητας.
-Να συνεχίσει τον μεγάλο αγώνα για μια άλλη Ευρώπη, που ήδη φαίνεται να έχει ρίξει τους πρώτους σπόρους. Πράγματα “ιερά” και αδιανόητα μέχρι τώρα, όπως η αδιαμφισβήτητη λιτότητα, κλονίζονται. Δεν αμφισβητούνται μόνο από την Ελλάδα, αλλά από όλους τους λαούς και ήδη μερικές άλλες κυβερνήσεις.
Μεταρρύθμιση – με την ευρεία έννοια- είναι να αλλάξεις κι εσύ, κι αυτός, κι εγώ, τη νοοτροπία μας. Να σταματήσουμε να είμαστε άτομα, καταναλωτές, ψηφοφόροι (και μάλιστα της συναλλαγής) και να γίνουμε πολίτες. Πρωτίστως αναζητώντας τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες μας και μετά τα δικαιώματά μας. Πρωτίστως ενδιαφερόμενοι για το ευρύ της κοινωνίας και μετά τον εαυτό μας.
Αυτοί οι όροι θα μας βγάλουν από τα μνημόνια. Και να τα σκίσουμε, δε θα απαλλαγούμε από αυτά, αν δεν διαμορφώσουμε την άλλη Ελλάδα, τους “άλλους εαυτούς μας”.
Το λέω ξεκάθαρα: εμπιστεύομαι, συνεχίζω να εμπιστεύομαι, τον Τσίπρα. Συνεχίζω να τον βαρύνω με τη δική μου ελπίδα.
Στενοχωριέμαι που τον αφήσαμε μόνο του να πέσει μέσα στα θηρία.
Θλίβομαι που τόσο πολύ πρόσβαλαν τον πρωθυπουργό μας, τον μόνο άνθρωπο που στάθηκε να μας υπερασπιστεί. Οργίζομαι διαβάζοντας στον Guardian ότι υπέβαλαν έναν άνθρωπο – αφήστε ποιος είναι, αφήστε ότι είναι ο πρωθυπουργός μιας χώρας- στο ψυχολογικό μαρτύριο του εικονικού πνιγμού, για να τον κάνουν να λυγίσει, επειδή, ούτε μπροστά στους εκβιασμούς έσκυψε τη μέση.
Αλλά όχι, δεν έχω δάκρυα για τον Αλέξη, έχω μπόλικη ελπίδα πάνω του.
Ούτε δάκρυα για τους Έλληνες. Ενότητα και πείσμα, ξεκάθαρο βλέμμα, χρειαζόμαστε. Έτσι μας φοβούνται, έτσι θα τα καταφέρουμε!
Γιατί, θυμηθείτε, τον Καζαντζάκη, ο αγώνας είναι ο Γολγοθάς, τα σίδερα που θα σπάμε τα κεφάλια μας, μέχρι λυγίσουν τα σίδερα. Και όχι, δεν επιτρέπεται να φεύγεις από το δρόμο σου, μη δίνεις τη χαρά σ’ όσους το περιμένουν…
Σίγουρα, ευτύς ως μπορέσεις να χορέψεις, η φωτιά γίνεται νερό δροσάτο, μα ώσπου να φτάσεις ως εκεί τι αγώνας, τι αγωνία, Θεέ μου!”
Ιδού ο δρόμος, Αλέξη!
