Του Μιχάλη Τζανάκη
Διαβάζουμε ξανά και ξανά έργα Ιστορικών σχετικά με τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχοντας προ πολλού μπει η Ήπειρός μας σε διάφορες περιδινήσεις , αναζητούμε, προβληματιζόμα- στε και ανησυχούμε για το μέλλον της βλέποντας πως πολλές σύγχρονες συνθήκες ομοιάζουν με την περίοδο του Μεσοπολέμου και ως εκ τούτου επιτείνεται η ανησυχία για το «μέλλει γενέσθαι».
Η επίσημη Ιστοριογραφία συμφωνεί στην «ήττα» του Ναζισμού και του Φασισμού και στην επικράτηση της Δημοκρατίας. Αναμφίβολα υπήρξαν Νικητές και Ηττημένοι, αλλά ποιος στ’ αλήθεια πιστεύει πως μαζί με τη Γερμανία ηττήθηκε κι ο Ναζισμός κι ο Φασισμός;
Όλοι οι (-ισμοί) πριν γίνουν πολιτικά και οικονομικά συστήματα διακυβέρνησης έχουν αποτελέσει τρόπο ζωής και βιώματα του μέσου ανθρώπου. Αν κάποιος ενστερνιστεί το φασισμό, αυτό δε φαίνεται ούτε αποτυπώνεται μόνο στα πολιτικά του «πιστεύω», αλλά στις νοοτροπίες, στην ατομική και κοινωνική του συμπεριφορά, στον τρόπο που αντιμετωπίζει το παρόν και ατενίζει το μέλλον, στην ιδιαίτερη σχέση του με τον ορθολογισμό ή το σκοταδισμό και πολλά άλλα.
Ο φασισμός δυστυχώς λανθάνει παντού κι όσο το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα βουτά σε βαθιά κρίση, τόσο θα στρέφεται στην άλλη όψη του, γιατί το κύριο χαρακτηριστικό του φασισμού είναι ότι είναι η μετάβαση από το δημοκρατικό καπιταλισμό στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό.
Αλήθεια ποια απ’ τα γνωρίσματα του φασισμού και του ναζισμού έχουν εκλείψει οριστικά απ’ την υποτιθέμενη «ήττα» του το 1945; Ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, το μίσος, ο φανατισμός, η προπαγάνδα μήπως; Προφανώς –κι ευτυχώς δηλαδή- δεν υπάρχουν οι εκατόμβες νεκρών και η συντριβή ολόκληρων κοινωνιών, αλλά τα σπέρματα του Ναζισμού υπάρχουν, καθώς και οι εκφραστές του –άλλοι απροκάλυπτοι κι άλλοι συγκαλυμμένοι.
