Του Βασίλη Πάικου
Τι να μας πει κι ο Σεμπάστιαν Κουρτς; Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαρακτήριζε ξεπερασμένες αριστερές ιδεοληψίες το οκτάωρο, τη σταθερή δουλειά, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, εκείνος ούτε που τα είχε υποψιαστεί όλ’ αυτά. Κι έρχεται τώρα, δεύτερος και καταϊδρωμένος, να μιλήσει για δωδεκάωρα ή και για δεκαπεντάωρα άμα λάχει. Οπότε τι να μας πει σήμερα ο Σεμπάστιαν; Πρωτοπόρος ο Κυριάκος, σημαιοφόρος του γνήσιου νεοφιλελευθερισμού, του αυθεντικού. Τη σκόνη του δικού μας τρώει ο Αυστριακός…
«Όσο δεξιότερα τόσο καλύτερα» είχε πει το 1961 ο τότε αρχηγός ΓΕΣ στρατηγός Βασίλειος Καρδαμάκης. Απολογούμενος για τον σχεδιασμό αλλά και την ενεργό συμμετοχή του στο επιτελικό «Σχέδιο Περικλής», στη βάση του οποίου διενεργήθηκαν τότε οι εκλογές βίας και νοθείας. «Όσο δεξιότερα τόσο καλύτερα». Το ιστορικό δόγμα, από το οποίο φαίνεται πως, 57 χρόνια μετά, εμπνέεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ξέρετε, ο φιλελεύθερος, ο κεντροδεξιός σημερινός πρόεδρος της Ν.Δ.!
«Όσο δεξιότερα τόσο καλύτερα». Επί παντός δε, εφ’ όλης της ύλης. Ακραία νεοφιλελεύθερος στο οικονομικό πεδίο, αντιφιλελεύθερος έως ακροδεξιός στο πολιτικό, αντιδραστικός στο κοινωνικό, με σημαία ευκαιρίας τη νέου τύπου εθνικοφροσύνη. Και με καπέλο τον αφόρητο λαϊκισμό στο ως άνω εκρηκτικό μείγμα. Διά της κολακείας των χαμηλότερων ενστίκτων μερίδας του ακροατηρίου του. Κι ενώ επιτρέπει στα στελέχη του να πριμοδοτούν εκδηλώσεις βίας, με την υιοθέτηση του «Κινήματος της σφυρίχτρας». Κι αυτό αντιγραφή από την «οργάνωση Καρφίτσα» των παρακρατικών της δεκαετίας του ’60, με τις δολοφονικές αντισυγκεντρώσεις των δήθεν «αγανακτισμένων» της εποχής.
Πρόκειται ακριβώς για την εικόνα της σημερινής Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Εικόνα όχι μονάχα νεοφιλελεύθερη, όχι μονάχα ακροδεξιά, αλλά και αντιαισθητικά παλιομοδίτικη. Καθώς έχει αυτοδικαίως (και αυτοβούλως βεβαίως) ενταχθεί στη δεξιότερη πτέρυγα του ΕΛΚ, της ευρωπαϊκής Δεξιάς. Με πολιτικά πρότυπα, πλην του Αυστριακού Σεμπάστιαν Κουρτς, τον Ούγγρο Βίκτορ Όρμπαν, τον Ιταλό Ματέο Σαλβίνι, τον βαυαρό Χορστ Ζέχοφερ. Όλα τα καλά παιδιά της Ευρώπης, που, εκτός όλων των άλλων, μη δουν μετανάστη στα μάτια τους. Κάτι παθαίνουν οι άνθρωποι…
Οι «δύο κόσμοι» είναι εδώ…
«Όσο δεξιότερα τόσο καλύτερα» εφ’ όλης της ύλης η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και το δείχνει, και το φωνάζει, και το καμαρώνει, και το προβάλλει υπερηφάνως. Ε, από ‘κεί και πέρα, τα διλήμματα του επόμενου διαστήματος είναι καθαρά και ξάστερα. Και τα εκλογικά διλήμματα επίσης. Η αναμέτρηση των δύο κόσμων είναι εδώ. Και προκαλεί σε συγκρίσεις. Καθώς δεν υπήρξε περίοδος στη νεότερη πολιτική ιστορία της χώρας με τόσο σαφώς διακριτές, με κυριολεκτικά χαώδεις τις διαφορές των προτάσεων των δύο κεντρικών πολιτικών αντιπάλων. Η Αριστερά και η Δεξιά, στην καθαρότερη μορφή τους και οι δύο, δίχως μάσκες, δίχως ψιμύθια. Ε, από ‘κεί και πέρα όποιος θέλει να δει βλέπει, όποιος θέλει να καταλάβει καταλαβαίνει.
Θα αναρωτηθεί κανείς προς τι οι τέτοιες επιλογές του Μητσοτάκη. Πέρα βέβαια από τον αναγκαστικό (;) εγκλωβισμό του κάπου μεταξύ της ΠΟΛ.ΑΝ. και του ΛΑΟΣ. Ίσως θεωρεί ότι αυτή είναι η μόδα στην Ευρώπη σήμερα. Μιας και κάποιοι από τους ακροδεξιότερους εκπροσώπους της έχουν πράγματι καταγάγει προσφάτως εκλογικές επιτυχίες. Δίχως πάντως -κι αυτό όφειλε να το γνωρίζει ο πρόεδρος της Ν.Δ.- να υπάρχουν πρόσφορες πολιτικές και κοινωνικές αναλογίες στην Ελλάδα.
Δεν αποκλείεται, από την άλλη, να εκτιμά πως μ’ αυτό τον τρόπο κλείνει τον δρόμο στο ενδεχόμενο συγκρότησης νέου αξιόπιστου σχήματος στα δεξιά της Ν.Δ. Ενώ είναι βέβαιο, και απολύτως ιστορικά επιβεβαιωμένο, πως με τέτοιες πρακτικές απλώς παίζεις σε λάθος γήπεδο. Όπου σ’ αυτές τις περιπτώσεις κερδισμένος είναι πάντα ο γηπεδούχος. Άσε που έτσι χάνει από χέρι η Ν.Δ. το κεντρογενές ακροατήριό της.
Το μόνο βέβαιο εν προκειμένω είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας θα το παίξει το παιχνίδι μέχρι τέλους. Και θα το παίξει χοντρά. Το παιχνίδι των δύο διακριτών πολιτικών προτάσεων, των δύο κόσμων. Και είναι γι’ αυτό (και γι’ αυτό) που αμέσως μετά την έξοδο του Αυγούστου θα ενισχύσει και θα εμβαθύνει την ταξική μεροληψία της κυβέρνησής του. Με την όσο περνάει από το χέρι του πιο απλόχερη αναδιανομή του δημόσιου πλούτου. Διά της περαιτέρω ανακούφισης των πιο αδικημένων λαϊκών στρωμάτων. Υπερτονίζοντας έτσι το αριστερό πρόσημο του κόμματός του. Είπαμε, οι «δύο κόσμοι» είναι εδώ. Ανάγκη πλέον να καταστεί η εικόνα όσο καθαρότερη γίνεται. Από ‘κεί και πέρα η επιλογή στα χέρια των πολιτών. Το ίδιο και η ευθύνη…
