Παγκόσμια ημέρα προσφύγων χθες και τα βλέμματα όλων στράφηκαν σε νούμερα και στατιστικές που αποτυπώνουν τις επιπτώσεις της βίας και του πολέμου στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Εκτοπισμένοι, βασανισμένοι, διωκόμενοι από καθεστώτα, κάθε άνθρωπος και μια ιστορία.
Με τις ιστορίες αυτές στις λιγοστές αποσκευές που κουβαλούσαν, διέσχισαν το Αιγαίο αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη. Ανάμεσά τους βρέθηκαν και πολλά μικρά παιδιά, που έβλεπες μέσα από τα μάτια τους την φρικαλεότητα του πολέμου.
Ο 8χρονος σήμερα Χαμούντι είναι ένα από τα παιδιά της Συρίας που πέρασαν και από τη χώρα μας, σε ένα ταξίδι αναζήτησης μιας καλύτερης ζωής που διήρκεσε χρόνια. Ο Χαμούντι, κουρδικής καταγωγής από το Χαλέπι της Συρίας, έφυγε από το σπίτι του εν μέσω βομβαρδισμών. Την ώρα που διάφοροι συγγενείς του έπεφταν νεκροί στα διπλανά στενά, οι γονείς του πήραν αυτόν και την αδερφή του και έτρεξαν να ξεφύγουν. Ακολουθώντας ένα από τα προσφυγικά καραβάνια, μπήκαν σε ένα λεωφορείο που θα τους μετέφερε εκτός της περιοχής των βομβαρδισμών. Για κακή τους τύχη, ενώ κατευθύνονταν προς τα σύνορα με την Τουρκία, έπεσαν σε ανταλλαγή πυρών μεταξύ σύρων ανταρτών και ISIS. Ενώ κατάφεραν να ξεφύγουν από τους βομβαρδισμούς, οι περισσότεροι επιβάτες του λεωφορείου έπεσαν νεκροί από τους πυροβολισμούς. Για την ακρίβεια, μοναδικοί επιζώντες ήταν η οικογένεια του Χαμούντι και άλλη μια γυναίκα. Ο μικρός Χαμούντι, δέχεται μια σφαίρα στο κεφάλι.
Η συνέχεια της ιστορίας, μια περιπέτεια, ένας αέναος αγώνας για τη ζωή. Οι γιατροί στην Τουρκία φρόντισαν το τραύμα προσωρινά, όμως ο μικρός Χαμούντι δεν μπορούσε να χειρουργηθεί πουθενά αλλού εκτός από την Ελβετία. Κι αυτό γιατί κατά τον πυροβολισμό, «έσπασε» κομμάτι από το κρανίο του, αφήνοντας μάλιστα το εσωτερικό εντελώς εκτεθειμένο στο παραμικρό χτύπημα. Μέσα σε δύο χρόνια, η οικογένεια αυτή πέρασε από πολλά προσφυγικά καμπ σε Τουρκία και Ελλάδα. Τον έβλεπες να παίζει σαν όλα τα άλλα παιδιά της ηλικίας του, να είναι ζωηρός, να χαμογελάει, να τρέχει, να πέφτει. Ώρες ώρες όμως όταν κάποιο παιχνίδι τον «έβρισκε» στο κεφάλι, όταν τσακωνόταν με κάποιο άλλο παιδάκι, έβλεπες μια μάνα με μάτια όλο φωτιά να τρέχει προς το μέρος του. Η γυναίκα αυτή, ήξερε ότι ο παραμικρός τραυματισμός θα μπορούσε να αποβεί μοιραίος για το παιδί της. Ωστόσο, με όλη την αγάπη και την αισιοδοξία για τη ζωή που την διακατείχε, αγκάλιαζε τα άλλα παιδιά και τους εξηγούσε πως πρέπει να προσέχουν να μην χτυπήσει ο Χαμούντι στο κεφάλι. Και το παιχνίδι συνεχιζόταν.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2016, στο καμπ της Frakapor στη Θεσσαλονίκη όπου έμεναν τους τελευταίους μήνες μετά την εκκένωση της Ειδομένης, άρχισαν να μαζεύουν γρήγορα – γρήγορα τα πράγματά τους. Είχε έρθει επιτέλους η απάντηση της Ελβετικής πρεσβείας. Την επόμενη κιόλας μέρα, βρέθηκαν στο αεροδρόμιο.
Τον Γενάρη του 2017 η επέμβαση στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και ο μικρός Χαμούντι, αφού τον επισκέφτηκαν φίλοι από διάφορες μεριές του πλανήτη που είχαν ακούσει την ιστορία του, βγήκε από το νοσοκομείο. Κι έτσι, το πάθος για ζωή νίκησε την φρίκη του πολέμου. Αυτά τα παιδιά, αυτές οι μανάδες, όλες αυτές οι ιστορίες των ανθρώπων είναι που πρέπει να κρατάμε ζωντανές στη μνήμη μας. Κι όλες αυτές τις ιστορίες των ανθρώπων που χάθηκαν αναίτια στη διαδρομή. Όχι τις στατιστικές, αλλά τους ανθρώπους.
Γράφει η Συραγώ Λιάτσικου, Κουτί Πανδώρας
