Στο πλαίσιο του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας κατά των Ναρκωτικών (26η Ιούνη) διεξάγεται εσπερίδα με θέμα «Εργαζόμενοι και εξαρτήσεις» από το Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου και το ΚΕΘΕΑ ΑΡΙΑΔΝΗ, τη Δευτέρα 25 Ιουνίου και ώρα 6 μ.μ. στις εγκαταστάσεις του ΕΚΗ (Λ. Δημοκρατίας 10).
Με αφορμή την εσπερίδα, ένα μήνυμα αφύπνισης θέλουν να στείλουν σε κάθε εργαζόμενο και φοιτητή που έχει θέμα εξάρτησης, μέλη της Ανοιχτής Δομής Υποστήριξης του ΚΕΘΕΑ ΑΡΙΑΔΝΗ:
«Θα ήθελα με λίγα λόγια να σας περιγράψω την ιστορία μου με σκοπό να αφυπνίσω κάτι θλιμμένα, απελπισμένα, ντροπιασμένα μυαλά ή ορισμένα αγύριστα κεφάλια.
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την εικόνα του χρήστη ως ένα απεριποίητο, κακοντυμένο, αδύνατο με αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου άνθρωπο. Εγώ θα σας μιλήσω για μια άλλη κατηγορία χρηστών που είναι πλήρως λειτουργικοί και δεν φαίνονται στα μάτια των άπειρων ή αυτών που δεν παρατηρούν ή δε νοιάζονται. Είχα τη δουλειά μου, τη σχέση μου, τον κοινωνικό μου κύκλο, όλα φαίνονταν καλά. Λέω «φαίνονταν» γιατί ούτε τη δουλειά μου γούσταρα, ούτε η σχέση μου με ικανοποιούσε, ούτε με τους φίλους μου είχα επικοινωνία ουσιαστική, ήμουν μόνος ψυχικά.
Μέσα μου υπήρχε ένα βάρος ασήκωτο. Μία μαυρίλα που μεγάλωνε. Ένιωθα ότι δεν έχω διάθεση πια να ζήσω. Όλα μου φαίνονταν μάταια. Παραμελούσα το σπίτι μου. Ο εαυτός μου ήταν ο εχθρός μου. Δεν ήξερα τι φταίει. Φταίω εγώ; Δεν είμαι ικανός; Έχω κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα και χρειάζομαι φάρμακα; Το μόνο συναίσθημα που υπήρχε και εξέφραζα ήταν ο θυμός. Ένας απέραντος και ανεξήγητος θυμός. Όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα είχαν σβήσει.
Τα χρόνια περνούσαν. Αργότερα εμφανίστηκαν τα πρώτα συμπτώματα κατάθλιψης και άγχους. Πήγα σε ψυχολόγους αλλά συνέχισα να σκάβω το λάκκο μου με τη χρήση των ουσιών.
Είχα συνεχή σκαμπανεβάσματα αλλά δεν ήθελα να παραδεχτώ πως γι’ αυτά ίσως και να φταίει η χρήση. Άρχισα να φτάνω στον πάτο. Να ξέρετε πως ο καθένας έχει το δικό του πάτο και πως η στιγμή που κάποιος ζητάει βοήθεια, διαφέρει από άτομο σε άτομο.
Μέχρι τότε είχα κάνει μόνος μου αρκετές προσπάθειες να κόψω τη χρήση αλλά επέστρεφα πάντα στο ίδιο σημείο. Πίστευα πως έπρεπε να κλειστώ σε κάποιο κέντρο αποτοξίνωσης, πράγμα το οποίο δε θεωρούσα εφικτό. Σκεφτόμουν πως δεν είναι δυνατόν να παρατήσω τη δουλειά μου. Θα το μάθαινε όλος ο κόσμος. Θα ντροπιαζόμουν και θα ξεφτιλιζόμουν.
Αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια από ένα θεραπευτικό πλαίσιο, κατάλληλα προσαρμοσμένο στις ανάγκες μου ως εργαζόμενος. Εκεί μέσα από τη θεραπευτική ομάδα αρχικά σκάλισα όλα αυτά που με βάραιναν και με οδήγησαν στην εξάρτηση.
Τελικά, το πιο δύσκολο δεν είναι να κόψεις τα ναρκωτικά αλλά το να παραμείνεις καθαρός. Το δυσκολότερο είναι να αναγνωρίσεις τις αιτίες που σε έκαναν χρήστη, ακόμα και περιστασιακό, της μιας φοράς την εβδομάδα, να τις αντιμετωπίσεις, να τις αποδεχτείς.
Άλλαξα τη ζωή μου, άρχισα να βλέπω ξανά το φως. Να βάζω στόχους και να απολαμβάνω την καθημερινότητα μου. Ν’ αγαπώ τον εαυτό μου με τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά του. Είμαι τρία χρόνια καθαρός, τρία δύσκολα χρόνια που όμως είμαι εγώ οδηγός. Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα, το σημαντικότερο είναι πως μπορώ να πολεμήσω αυτό που συμβαίνει.
Η δυσκολία της εποχής έχει εντείνει το πρόβλημα και η μοναξιά αυξάνεται. Δεν είμαστε φτιαγμένοι να είμαστε μόνοι.
Σ ’έναν κόσμο λοιπόν που η εικόνα και το φαίνεσθαι έχει τόση δύναμη και σημασία, αναρωτηθείτε αν αυτό που βλέπετε γύρω σας και δίπλα σας είναι αληθινό».
