Του Μιχάλη Τζανάκη
Ποτέ δεν θα φέρουμε τον Κόσμο –με την ευρύτερη ή τη στενότερη έννοια- στα μέτρα μας. Δεν είμαστε ίδιοι και δεν πρέπει να είμαστε ίδιοι. Δεν υφίσταται καν η περίφημη «κοινή λογική», αφού οι οπτικές είναι τόσο πολλές και τόσο διαφορετικές που καθένας μπορεί να κομίζει κάποια ψήγματα της αλήθειας, ή για ν’ ακριβολογούμε της δικής του «αλήθειας».
Άρα; Μήπως ματαιοπονούμε όσοι νομίζουμε αυθαίρετα ότι ο Κόσμος αξίζει να γίνει καλύτερος απ’ αυτόν που έχουμε φτιάξει; Μπορεί ναι, αλλά αξίζει να προσπαθήσουμε. 68,5 εκατομμύρια εκτοπισμένοι πολίτες του κόσμου το 2017. Ένας στους εκατόν δέκα αναγκάζεται να απομακρυνθεί απ’ την εστία του και προσπαθεί να επιβιώσει με κάθε τρόπο. Πόλεμοι, πολιτικές διώξεις, τρομοκρατία, βία, φτώχεια και ανάλογοι παράγοντες ωθούν εκατομμύρια ανθρώπους σε απεγνωσμένες προσπάθειες να μπορέσουν να παρατείνουν τον επαπειλούμενο βίο τους.
Ο σύγχρονος –ή για ν’ ακριβολογούμε και ο σύγχρονος- άνθρωπος ανακαλύπτει πλήθος αιτιών για να διχάζεται και πολύ λιγότερες για να ομονοεί. Η κύρια αιτία για να διχάζεται είναι η πολιτική με τους εκπροσώπους της και ό,τι βρίσκεται πίσω απ’αυτήν (οικονομικά συμφέροντα, αρχομανία, ματαιοδοξία) με μια τεράστια «ουρά» που αυτάρεσκα αποκαλείται «λαός». Ο τελευταίος, παγιδευμένος στη σαγήνη του εύκολου βερμπαλισμού, άγεται και φέρεται θεωρώντας πάντα πως έχει τον πρώτο λόγο, ενώ έχει τον τελευταίο.
Επομένως; Ποιος είναι ο ρόλος, αλλά κυρίως πώς αντιδρούμε στην «είδηση» των 68,5 εκατομμυρίων εκτοπισμένων; Ο ρόλος του «τηλεθεατή» και του «σχολιαστή» και η αντίδρασή μας κάποια σχόλια οίκτου στις αναρτήσεις του διαδικτύου∙ μέχρι να βρεθούμε σε άλλη «θέση», ενδεχομένως εκείνης του «εκτοπισμένου»…
