Όταν τα μικρά παιδιά δημιουργούν για να μιλήσουν για τις αλήθειες του κόσμου!
Μια εμπειρία από τη συμμετοχή ενός τμήματος νηπιαγωγείου στη δράση της ΕΕΔΥΕ
ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΚΟΚΚΙΝΗ ΧΑΝΙ ΤΜΗΜΑ 1
2017-2018
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΕΔΥΕ
Μια εικόνα τρία ερωτήματα: Γιατί γίνονται οι πόλεμοι; Γιατί ξεριζώνονται εκατομμύρια άνθρωποι από τις εστίες τους; Γιτί σκοτώνονται οι λαοί για τ’ αφέντη το φαϊ;
Νηπιαγωγείο Κοκκίνη Χάνι. Στο τμήμα 1 φέτος φοιτούν 22 μαθητές. Όταν η ΕΕΔΥΕ μου έστειλε την αφίσα της με το παιδί του πολέμου κοντά στον Οκτώβρη τη φύλαξα σε ένα ντουλάπι μέχρι να σκεφτώ πώς θα δουλέψω το θέμα του πολέμου με τους μικρούς μου μαθητές. Κάπου στα μέσα της Άνοιξης αποφάσισα να ξεκινήσω με μικρά αγαπημένα μου παραμυθάκια για τον πόλεμο και την ειρήνη για να τους εξηγήσω τις έννοιες αυτές. Μια μέρα έβγαλα την αφίσα από το ντουλάπι και την έβαλα στο ταμπλό της παρεούλας με τη σκέψη να δημιουργήσουμε με τα παιδιά ένα χώρο παρουσίασης των έργων που θα φτιάχναμε για τη φετινή δράση της ΕΕΔΥΕ. Και τότε ξεκίνησαν όλα… Η εικόνα μίλησε μέσα από τα μάτια και την ψυχή των μικρών μου μαθητών. Για άλλη μια φορά συνειδητοποίησα πόσο καλά γνωρίζουν τα παιδιά την αλήθεια του κόσμου!
«Κυρία, μια αφίσα βρίσκεται σήμερα στον πίνακα της τάξης μας. Ένα παιδί κάτι δείχνει, κάτι λέει, κάτι έχει πάθει…»
Καθώς οι μαθητές μου παρατηρούν την αφίσα τους βάζω να ακούσουν το τραγούδι του Καμπανέλλη σε μουσική του Μ. Θεοδωράκη «Άμα τελειώσει πόλεμος».
«Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
Κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
Άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις…»
Τους ζητώ να μου πουν μια λέξη για αυτή την εικόνα. Κι εκείνα είπαν: πόλεμος, φόβος, βροχή, παιδί, κλάμα, λύπη, πληγές… Τα καταγράφω.
Έπειτα τους ζητώ να μου πουν μια φράση για την εικόνα. Κι εκείνα χωρίς πολύ σκέψη, χωρίς δισταγμό, τα είπαν όλα… κι εγώ τα κατέγραψα.
«Τώρα θα σας διαβάσω τι είπατε», τους λέω. Και ξεκινώ:
Ένα παιδί που φωνάζει βοήθεια.
Ένα παιδί που κλαίει, που θρηνεί, που λυπάται.
Ένα παιδί λερωμένο, που έχασε τη φωνή του,
Μέσα στους ιστούς, μέσα στο χώμα.
Ένα παιδί φτωχό, μονάχο, χωρίς γονείς, χωρίς σπίτι.
Ένα παιδί στον ΠΟΛΕΜΟ!
Αυτό το παιδί θέλει βοήθεια.
Θέλει ΑΓΑΠΗ! Θέλει μια οικογένεια.
Θέλει τα παιχνίδια του.
Θέλει ένα ζεστό σπίτι.
Θέλει φαγητό.
Αυτό το παιδί θέλει ΕΙΡΗΝΗ!
Εμείς μπορούμε να φροντίσουμε το παιδί.
Να του δώσουμε αγάπη.
Να του δώσουμε καθαρά ρούχα.
Να του δώσουμε να πιεί νερό.
Να του δώσουμε φαγητό.
Να το φέρουμε στο σχολείο.
Να το φέρουμε στη χώρα μας σε ένα σπίτι μας.
Να σταματήσουμε τον πόλεμο στη χώρα του
Να πολεμήσουμε για την ΕΙΡΗΝΗ!
Να πολεμήσουμε αυτούς που θέλουν τον πόλεμο
για να έχει ΕΙΡΗΝΗ όλη η Γη!
«Μα αυτό είναι ένα ποίημα!», τους είπα με ενθουσιασμό.
Ένα αληθινό ποίημα! Που γράφτηκε με αυτόν τον μοναδικό τρόπο. Μέσα σε αυτό το ποίημα κάθε παιδί έχει τη δική του θέση, είπε τη δική του αλήθεια.
Έπειτα τα παιδιά ρωτούν: «Κυρία γιατί γίνονται οι πόλεμοι; Γιατί σκοτώνονται οι άνθρωποι; Γιατί μένουν τόσα παιδιά χωρίς γονείς, χωρίς σπίτι, χωρίς φαγητό; Κυρία γιατί έρχονται εδώ τόσοι άνθρωποι; Δεν έχουν δικό τους σπίτι;»
Τι να απαντήσω; Πώς να εξηγήσω; Τους ρωτώ: «Εσείς τι πιστεύετε;»
Κι εκείνα μου είπαν και ζωγράφισαν…
«Επειδή φοβούνται ότι θα χάσουν τη ζωή τους και θέλουν να γλυτώσουν, επειδή χάνουν την ειρήνη, επειδή βομβαρδίζονται τα σπίτια τους και θέλουν να βρουν καινούρια σπίτια, επειδή χάνουν την οικογένειά τους και μένουν μόνοι τους, επειδή χάνουν την πατρίδα και θέλουν μια καινούρια πατρίδα, επειδή χάνουν τη δουλειά τους και τα λεφτά τους και θέλουν να βρουν δουλειά για να μην είναι φτωχοί, για να έχουν φαγητό και νερό, επειδή χάνουν την ελευθερία τους…»
Έπρεπε τώρα κι εγώ κάτι να πώ! Να απαντήσω σε αυτό το ΓΙΑΤΙ…
Έτσι γεννήθηκε το παραμύθι: «Οι άνθρωποι και οι πόλεμοι». Μέσα στην τάξη, καθισμένοι γύρω γύρω στην παρεούλα, με κοιτούν με τα έξυπνα μάτια τους και περιμένουν να ακούσουν. Κι εγώ ξεκινώ: «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος…»
Το παραμύθι μας έγινε βιβλίο που τα παιδιά εικονογράφησαν και δραματοποίησαν για να παρουσιαστεί στην εκδήλωση της ΕΕΔΥΕ που έγινε στις 2 Ιούνη, όπου τραγούδησαν για την ΕΙΡΗΝΗ με τη συνοδεία λύρας που έπαιζε ένας από τους πολλούς γονείς που στήριξαν αυτή τη δράση.
Η Νηπιαγωγός
Τζένη Μπιτσάκη
