Του Κωστή Λουλάκη
‘’Για σας θα κάνω μια καλύτερη τιμή
είπε το Τίποτα στο Κάτι
και κείνο το ηλίθιο, το ‘χαψε.’’
Κική Δημουλά
Η μόνη μας υπαρκτή ελπίδα για ένα νέο νόμπελ ποίησης.
Σε κάθε πρόβλημα της ζωής μας, κάθε φορά που καλούμαστε να λύσουμε ένα πρόβλημα δηλαδή, είναι σημαντικό να ξέρουμε συνειδητά από ποια μεριά είμαστε και από πού βλέπουμε τα πράγματα. Από τη μεριά του προβλήματος ή από τη μεριά της λύσης;
Κάποτε είχα ένα προϊστάμενο που όταν του εξέθετα ένα πρόβλημα με ρωτούσε δυσανασχετώντας: ‘’Είσαι με το πρόβλημα ή είσαι με τη λύση;’’ Γιατί ως νέος και άπειρος αφιέρωνα χρόνο στο να του περιγράψω το πρόβλημα όσο καλύτερα μπορούσα, χωρίς να αφιερώνω χρόνο στο να του αναφέρω πιθανές λύσεις, ακόμα και όταν τις είχα στο μυαλό μου. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό της ιδιοσυγκρασίας μας ως λαός. Είναι ένα από τα πολλά μας ελαττώματα. Και μάλιστα μεγάλο. Όλοι ξέρουμε να περιγράψουμε το πρόβλημα μας(ή το παράπονο μας, εδώ και αν είμαστε πρωταθλητές και αν δίνουμε ρεσιτάλ, μια ματιά στα τραγούδια μας αρκεί για να το διαπιστώσουμε). Ελάχιστοι όμως άνθρωποι ξέρουν να περιγράψουν τη λύση. Ή να προτείνουν μία λύση. Ή να βρουν μια λύση στο πρόβλημα. Ή κάποιες εναλλακτικές λύσεις με τα υπέρ και τα κατά της η κάθε μία.
Ως λαός είμαστε με το πρόβλημα και όχι με τη λύση. Έχει δίκιο η μεγάλη μας ποιήτρια. Ανάμεσα στο κάτι και στο τίποτα συχνά προτιμούμε το τίποτα. Είτε από υπερφίαλο συναισθηματισμό και υπέρμετρο θυμικό, είτε από αυτοκτονική διάθεση και υπέρμετρο ηρωισμό, τύπου Κούγκι ή Αρκαδίου. Δεν είναι τυχαίες οι φράσεις που ακούμε συχνά, τα έπαιξα όλα για όλα και όλα ή τίποτα.
Την επόμενη φορά που κάποιος θα θελήσει να σας ανοίξει την καρδιά του και να μοιραστεί μαζί σας το πρόβλημα του, οικονομικό, εργασιακό, αισθηματικό, συζυγικό, εθνικό, ο,τιδήποτε, ρωτήστε τον αν ξέρει και τη λύση στο πρόβλημα του. Αν μπορεί να προτείνει ή να περιγράψει έστω μια λύση. Δύσκολα θα λάβετε απάντηση. Δεν ξέρουμε να λύνουμε προβλήματα. Μας απασχολεί το πρόβλημα και όχι η λύση. Και βεβαία, ξεχνάμε σε όποια λύση σκεφτούμε, αν καταφέρουμε να βρούμε κάποια, ότι και οι άλλοι έχουν δικαιώματα (εκτός από υποχρεώσεις) όπως κι εμείς. Δε φερόμαστε ώριμα και υπεύθυνα αλλά ως κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας.
Αλλά φτάνει με την εθνική μας ψυχανάλυση και ας επικεντρωθούμε στο πρόβλημα που μας ταλανίζει και μας ταλαιπωρεί τόσα χρόνια τώρα, το λεγόμενο Μακεδονικό (που μάλλον θα έπρεπε να το λέμε Σκοπιανό, αφού το Μακεδονικό έχει λυθεί εδώ και χρόνια, τότε που η Μακεδονία μοιράστηκε στα τρία). Αυτό το κράτος που το λέμε εμείς ΠΓΔΜ και όλοι οι άλλοι ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, έχουμε τη μοναδική ευκαιρία σήμερα να το κάνουμε ελληνική αποικία. Να παίρνουν τηλεφωνία κινητή και σταθερή από την Ελλάδα, internet από την Ελλάδα, τρόφιμα και καύσιμα από την Ελλάδα, τράπεζες από την Ελλάδα, να έρχονται για τουρισμό στην Ελλάδα, να γιατρεύονται στα νοσοκομεία της Ελλάδας, να σπουδάζουν στα πανεπιστήμια της Ελλάδας κτλ. Να εξαρτώνται σε όσο πιο πολλά γίνεται από την Ελλάδα. Η συμφωνία ως συμφωνία δε λέει τίποτα. Είναι απλά ένα χαρτί. Αυτά που θα επακολουθήσουν είναι το θέμα. Οι θέσεις εργασίας και η ανάπτυξη της οικονομίας για μας. Ενώ αυτοί θα γίνουν μέλη ευρύτερων σχηματισμών, ΕΕ και ΝΑΤΟ, βγαίνοντας από τη Βαλκανική τους μοναξιά και απομόνωση και ανταλλάσοντας τη φτώχια τους με οικονομική ανάπτυξη, επιδοτήσεις και ευρώ. Διαφορετικά θα είναι στη σφαίρα επιρροής του Πούτιν και του Ερντογάν και υπηρέτες του μουσουλμανικού τόξου και της ιδέας της μεγάλης Αλβανίας. Και ας μην ξεχνάμε ότι το δικό τους θυμικό είναι εντονότερο από το δικό μας…
Η Θεσσαλονίκη μπορεί να παίξει πάλι τον ιστορικό της ρόλο, της πολυπολιτισμικής πρωτεύουσας των Βαλκανίων, κέντρο οικονομίας, πολιτισμού, παιδείας και τόπος συνάντησης των Βαλκανίων. Έχει όλα τα προσόντα. Λιμάνι, αεροδρόμιο, Εγνατία οδό, Πανεπιστήμιο, Νοσοκομεία κτλ. Εξωστρέφεια χρειάζεται. Και γιατί όχι να βάλουμε ένα στόχο. Νέο στόχο. Εθνικό στόχο. Που να είναι όμως εκτός από εθνικός, εφικτός και αληθής. Η Μακεδονία είναι μία, το μεγαλύτερο μέρος της είναι ελληνικό, αλλά ‘’πρωτεύουσα’’ της θα γίνει η Θεσσαλονίκη. Και μετά από αυτό ας την κάνουμε και ‘’πρωτεύουσα’’ των Βαλκανίων. Κάτι σαν τη Σμύρνη ένα αιώνα πριν, ή κάτι σαν την Κωνσταντινούπολη σήμερα, που έχει υπερσκελίσει την Άγκυρα σε όλα. Η Αθήνα σε κάθε περίπτωση πέφτει μακριά και για ‘’πρωτεύουσα’’ της Μακεδονίας αλλά και για ‘’πρωτεύουσα’’ των Βαλκανίων.
Και τέλος αν καταφέρουμε ποτέ να γίνει και η Τουρκία μέλος της ΕΕ, τότε θα έχει δικαιωθεί ο εθνικός μας μύθος, ‘’πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι’’ και θα έχουμε ξεπεράσει όλοι μας κάθε είδους αλυτρωτισμό.
Υ.Γ. Αφιερωμένο στο φίλο μου Σπύρο Δανέλλη, βουλευτή Ηρακλείου με ‘’ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ’’, για τον αγώνα του για την επίτευξη λύσης στο Μακεδονικό, που τον στηρίζω και ας μην τον ψηφίζω
