Του Βασίλη Πάικου
Σκέφτηκε να πλειοδοτήσει έναντι του Κυριάκου Μητσοτάκη, η Φώφη Γεννηματά. Να κάνει ρελάνς. Σου λέει, εκλογές τον Σεπτέμβριο ζητά ο Κυριάκος; Εκλογές τώρα, θα πω εγώ. Να του δείξω τι πάει να πει δυναμική αντιπολίτευση. Κάπως έτσι την είδε τη φάση η επικεφαλής του Κινήματος Αλλαγής. Και έπραξε αναλόγως…
Πάντως δεν τίθεται θέμα. Για όσους ανησυχούν ότι με τούτα και με κείνα, με τα διαρκή εκλογικά αιτήματα του ενός και της άλλης, διακυβεύεται η πολιτική σταθερότητα της Χώρας, καμία σχέση και κανένα πρόβλημα. Ουδείς ασχολείται. Ούτε εντός ούτε εκτός της Χώρας. Το πιθανότερο είναι πως και οι ίδιοι οι αιτούντες δεν δίνουν καμιά πιθανότητα να εισακουσθούν. Οπότε, παλληκαριές εκ του ασφαλώς ή, κατά το κοινώς λεγόμενο, τζάμπα μαγκιές.
Ως προς την σοβαρότητα των αιτημάτων, εδώ που τα λέμε η πρόταση Μητσοτάκη για εκλογές τον Σεπτέμβριο, μετά την έξοδο από το πρόγραμμα, ακούγεται πιο υπεύθυνη. Θα έχει κλείσει σου λέει ένας κύκλος, οπότε ας στήσουμε κάλπες για τα περαιτέρω. Ενώ της Γεννηματά το αίτημα δεν πατάει πουθενά. Μνημείο ανευθυνότητας. Δηλαδή να διακοπούν τώρα τα πάντα, να παγώσει η τέταρτη αξιολόγηση, να σταματήσει η συζήτηση για την ελάφρυνση του χρέους, να μπει στο συρτάρι το ελληνικό αναπτυξιακό σχέδιο για τη μεταμνημονιακή φάση. Και να πιάσουμε τα προεκλογικά μπαλκόνια. Σε κανά μήνα να στήσουμε κάλπες, και φτου κι απ’ την αρχή. Πράγμα που σημαίνει πως πάει περίπατο η προοπτική εξόδου της Χώρας τον Αύγουστο από τα μνημόνια και από την επιτροπεία.
Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή η Φώφη Γεννηματά θεωρεί ότι ο Τσίπρας δεν έχει την δημοκρατική νομιμοποίηση(!) για να χειριστεί τον οδικό χάρτη της εξόδου. Και μη ρωτάς που το στηρίζει, ξέρει αυτή. Ε λοιπόν αν υπάρχει ένας, έστω ένας έλληνας πολίτης, ακόμη κι ο πιο πιστός οπαδός του νέου φορέα της κεντροαριστεράς, που να εμπνέεται από το περί ου ο λόγος σενάριο, πολύ θα ήθελα να τον γνωρίσω.
Άσε που η ίδια η Πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛΛ. είχε, μόλις προ ολίγων εβδομάδων, προτείνει την έναρξη της αναθεωρητικής του Συντάγματος διαδικασίας από την παρούσα Βουλή. Ενδεχόμενο που ακυρώνεται στην εντέλεια αν πάμε σε εκλογές. Άσε που, μιας και έλαβε εντελώς μόνη και ερήμην των συντρόφων της τη σχετική απόφαση, έχει φέρει τα πάνω – κάτω το Κίνημα. Θέτοντας σε δοκιμασία την ίδια του την υπόσταση…
Και γιατί όλ’ αυτά; Προς τι η πρεμούρα του Μητσοτάκη και, περισσότερο (ως προς το επείγον του πράγματος), της Γεννηματά για εκλογές; Προφανώς πολύ θα επιθυμούσαν αμφότεροι να γίνει κάτι και να φύγει ο Τσίπρας. Θα γλύτωναν έτσι τα κόμματά τους ή μεμονωμένα στελέχη τους από τις κάθε λογής έρευνες για τα ημαρτημένα του παρελθόντος. Τα ήδη ερευνώμενα αλλά και όσα πρόκειται ν’ ακολουθήσουν. Ανάλογο είναι και το ενδιαφέρον διωκόμενων επιχειρηματιών, φερομένων ως πολιτικών φίλων του Μητσοτάκη τουλάχιστον.
Ακόμη μεγαλύτερο είναι, ίσως, το καθαρά πολιτικό και κατ’ επέκταση το εκλογικό κίνητρο. Σου λέει, γιατί να πιστωθεί ο Τσίπρας τον τίτλο του ηγέτη που έβγαλε τη Χώρα από τα μνημόνια; Ή, ίσως, και τον άλλον, τον ανάλογου πολιτικού βάρους τίτλο, εκείνου που έλυσε το Μακεδονικό. Άσε που σχεδιάζει την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την αύξηση του κατώτατου μισθού, και την ίδρυση αναπτυξιακής τράπεζας για τους μικρομεσαίους. Αν μάλιστα γίνει καμιά στραβή και, στη βάση των πολύ καλών επιδόσεων της ελληνικής οικονομίας και μιας και το ΔΝΤ θα βρίσκεται εκτός παιγνίου, καταφέρει να επαναδιαπραγματευτεί τα μέτρα του 2019 και του 2020 για συντάξεις και για αφορολόγητο, τότε θα τρέχουμε. Οπότε, ας ζητάμε εμείς επιμόνως εκλογές, και που ξέρεις καμιά φορά…
