Του Βασίλη Πάικου
Κι άντε τώρα να καταφέρεις να κυβερνήσεις. Με το Συμβούλιο της Επικρατείας να καραδοκεί. Προκειμένου να σου ακυρώσει τις όποιες αποφάσεις. Τις έχουσες προοδευτικό πρόσημο κατά προτίμηση.
Όταν κάποιοι είπαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ κατέχει την κυβέρνηση, όχι όμως και την εξουσία, ήρθαν αντιμέτωποι με χλευαστικά σχόλια. Ακόμη και με ακραία κινδυνολογικές αναλύσεις, σύμφωνα με το πνεύμα των οποίων οι σήμερα κυβερνώντες απεργάζονται την μετατροπή της εξουσίας τους σε «καθεστώς». Εννοώντας, φυσικά, αυταρχικό καθεστώς. Από κείνα που παραμερίζουν βιαίως τα εμπόδια, συνταγματικά, νομικά και άλλα.
Δεν βαριέστε, περί διαπιστώσεως μονάχα επρόκειτο. Απλής διαπιστώσεως. Το κύρος της οποίας επιβεβαιώνεται καθημερινά. Κατά τα λοιπά, η σημερινή Κυβέρνηση δεν έχει, ως τώρα, δείξει την παραμικρή διάθεση «αναθεωρητικής» ανατροπής σε τίποτα και πουθενά. Ούτε καν εκεί που θα μπορούσε, δίχως να θίξει συνταγματικά κατοχυρωμένες δομές. Ούτε ακόμη κι απέναντι σε κατεστημένα συντηρητικά κρατικά «πλαίσια», τέτοια που συστηματικά παρεμποδίζουν την κυβερνητική αποτελεσματικότητα. Και είναι ίσως γι αυτό που θα μπορούσε να δεχτεί κριτική. Αυστηρή κριτική, ακόμη και ψόγο…
Το ΣτΕ λοιπόν, με την τελευταία του απόφασή, έκρινε αντισυνταγματικό το περιεχόμενο διδασκαλίας των Θρησκευτικών στο Λύκειο. Αφού πριν από ένα μήνα, είχε αποφασίσει τα ανάλογα και για το Δημοτικό και για το Γυμνάσιο. Στη βάση της λογικής ότι δεν επιτρέπεται στο μάθημα να δίδεται θρησκειολογικός αλλά μονάχα ομολογιακός – κατηχητικός χαρακτήρας. Ότι μ’ άλλα λόγια, δεν θα πρέπει οι μαθητές (όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης) να διδάσκονται στοιχεία όλων των μεγάλων θρησκευτικών δογμάτων, με έμφαση φυσικά στην «κρατούσα» ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία, όπως προέβλεπε η μεταρρύθμιση Φίλη, αλλά αποκλειστικά σ’ αυτήν. Με λογική κατήχησης, ή και προσηλυτισμού κατά μία έννοια. Μάλιστα, περί αυτού πρόκειται.
«Το πρόγραμμα σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών στα λύκεια έχει ποιοτική και ποσοτική ανεπάρκεια ως προς την διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, προκαλώντας σύγχυση στη συνείδηση των ορθοδόξων χριστιανών μαθητών» αναφέρει επί λέξει το σκεπτικό της απόφασης του ΣτΕ. Και παρακάτω: «…φαλκιδεύεται ο σκοπός της ανάπτυξης της Ορθόδοξης Χριστιανικής συνείδησης, και δεν απευθύνεται αποκλειστικά στους Ορθοδόξους Χριστιανούς μαθητές για την εμπέδωση και συνέχιση της Ορθόδοξης Χριστιανικής συνείδησης». Και παρακάτω: «…Οι άλλες θρησκείες και τα άλλα δόγματα εξετάζονται απλώς από θρησκευτικής σκοπιάς, όχι όμως από Ορθόδοξη Χριστιανική οπτική γωνία». Με ξεχωριστό ενδιαφέρον αυτό το τελευταίο απόσπασμα της απόφασης του ΣτΕ. Καθώς, σύμφωνα με τη λογική της πλειοψηφίας του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, οι άλλες θρησκείες και τα άλλα χριστιανικά δόγματα θα πρέπει να διδάσκονται υπό το πρίσμα της ορθόδοξης οπτικής. Που πάει να πει να αναφέρονται ως θρησκευτικές πλάνες, οι δε πιστοί τους ως άπιστοι ή, έστω, ως αιρετικοί…
Μνημείο μεσαιωνικού σκοταδισμού και αυτή η απόφαση της πλειοψηφίας του ΣτΕ, χωρίς αμφιβολία. Δίχως να είναι η πρώτη και η μόνη. Ε από κει και πέρα τι να πεις; Για την δημοκρατικά εκλεγμένη Κυβέρνηση που συστηματικά παρεμποδίζεται στην αποστολή της, όπως εκείνη την αντιλαμβάνεται; Για το συνταγματικό δεδομένο ότι η ευθύνη του περιεχομένου των μαθημάτων (όλων των μαθημάτων, χωρίς εξαιρέσεις) που διδάσκονται οι ελληνόπαιδες, ανήκει αποκλειστικά στην Πολιτεία; Ή ν’ αναρωτηθείς ως πότε επί τέλους θα έρχεται και θα ξανάρχεται στην επικαιρότητα το ιστορικό πολιτικό ερώτημα «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο»;
