Κυριακή των Βαΐων 9 Απριλίου 2017. Ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε από την ημέρα που “πάγωσαν” τα Ανώγεια στο άκουσμα της είδησης του άδικου θανάτου του 23 χρόνου κτηνοτρόφου Εμμανουήλ Στρατάκη του Ψιρή.
Έναν χρόνο μετά η οικογένεια του καλεί φίλους, συγγενείς και συγχωριανούς στο ετήσιο μνημόσυνο του αγαπημένου τους Μανόλη, που θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη του Πάσχα 10 Απριλίου στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου στα Ανώγεια.
Η μητέρα του Ειρήνη Στρατάκη, “κατέθεσε” σε ένα χαρτί λόγια ψυχής, για τον αγαπημένο της γιο, μαντινάδες και μοιρολόγια για τον λατρεμένο της Μανόλη τα οποία και το anogi.gr δημοσιεύει αυτούσια:
Εμμανουήλ Βασιλείου Στρατάκης (Ψιρής)
Πέρασε ένας ΜΑΥΡΟΣ χρόνος από τον άδικο χαμό του αγαπημένου μας παιδιού, αδερφού και θείου. Ήταν Κυριακή των Βαΐων 9 Απριλίου 2017. Ημέρα των Παθών του Κυρίου και των δικών μας. Η Μεγάλη Εβδομάδα που προμηνύει κρίση, πίκρα, πόνο, τεράστια θλίψη, οδύνη και σπαραγμό…Που να φανταστούμε πως με το ξεκίνημα της, θα είχε την απόλυτη εναπόθεση όλων των συναισθημάτων αυτών, στις καρδιές όλων μας..
“Έφυγε ο Μανόλης μας στα 23 του”. Ξαφνικό, θλιβερό και αναπάντεχο. Γιατί; Γιατί τέτοια κακή ώρα; Γιατί κόπηκε το νήμα της ζωής του, της νιότης του, των ονείρων του, της συνύπαρξης μας, της ευτυχίας μας, δίχως να είναι Θέλημα Θεού;
Προσπαθούμε να βρούμε δυνάμεις και αντοχές, να αντισταθούμε σε όλο αυτό το ξαφνικό, το θλιβερό, το αναπάντεχο. Μα αφού από μόνο του είναι Αναπάντεχο, πως θα τα καταφέρουμε; Το ίδιο και χειρότερο, δυσβάστακτο, αναπάντεχο, ανοιχτή πληγή που καταντά συρίγγιο, σε όλους μας μετά από ένα χρόνο.. Προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανά τα αισθήματα, τις αξίες και τα ιδανικά του παιδιού μας.
Μανόλη μας, προσπαθούμε να σε κρατήσουμε ζωντανό ανάμεσα μας, με ένα διαφορετικό εξωπραγματικό τρόπο. Σε σκεφτόμαστε κάθε στιγμή παρέα με τους υπόλοιπους Αγγέλους.
Είμαι ένας άνθρωπος που τα βάζω όλα στο μυαλό μου. Πάντα μου έλεγα:Πατέρα δεν εγνώρισα. Μεγάλωσα δίχως τη στοργή του πατέρα. Πέθανε όταν ήμουν 3 ετών. Πάντα με τη θλίψη, πάντα με τη στέρηση και πάντα με τη σκέψη. Έλεγα όμως έχω τη μάνα μου και στήριγμα τον αδερφό μου.
Μεγάλωσα, παντρεύτηκα, μπήκα στην οικογένεια των Στρατάκηδων, έκανα οικογένεια. Ήμουνα και είμαι περήφανη. Παρακαλούσα το Χριστό, τη μητέρα Παναγία, να βλέπει του κόσμου τα παιδιά και τα παιδιά μου. Πάντα μου έλεγα:Αν μου μέλλεται να περάσω Γολγοθά καλύτερα στον άντρα μου ή στο κορμί μου και όχι στα παιδιά μου. Κι όμως το ένστικτο της Μάνας ποτέ δεν πέφτει έξω. Ήθελα πολλά παιδιά γιατί πάντα θαύμαζα την μεγάλη οικογένεια. Έκανα τέσσερα παιδιά με αγάπη, με μεράκι, με στοργή, με οίκτο τα ανάθρεψα με υπερπροστασία και τα καμάρωνα.
Μεγάλωσαν και μπήκαν με αξιοπρέπεια στην Ανωγειανή κοινωνία. Ο Θεός μου έδωσε την ευλογία να δω τη χαρά τους στο γάμο τους, στο πρώτο και στο τέταρτο. Για το τρίτο μου παιδί η μοίρα μου φύλαγε σκληρό , μαρτυρικό, απελπιστικό, εφιαλτικό, βασανιστικό παιχνίδι. Άνοιξη μου έτυχε το Πασχαλινό λαχείο. Μέρα των Βαΐων, μεγάλη γιορτή για την Χριστιανοσύνη.
Στη γειτονιά μαζί με τα παιδιά μου μεγάλωναν και τα υπόλοιπα. Αδέρφια, πρώτα ξαδέρφια, στη γειτονιά επικρατούσε χαρά Θεού! Μαζί στο σπίτι, μαζί στο σχολείο, μαζί στη δουλειά, όλοι μαζί σε μια αυλή περνούσαμε καλά. Μαζί στις χαρές, μαζί στις δύσκολες στιγμές, μαζί στο καλό, μαζί και στο κακό. Ήμασταν αυτοκόλλητοι. Γιατί Θεούλη μου δεν συνεχίσαμε έτσι: Η ζωή άλλαξε ακολούθησε μίσος και έχθρα. Γιατί: Γιατί Χριστούλη μου μπήκε στη μέση η ζηλοφθονία; Τα ζήλεψαν; Τα μίσησαν: Για αυτό συνέβη το χειρότερο που μπορούσα να φανταστώ;Μας καταδίκασαν εις Θάνατον. Μας ρήμαξαν το σπίτι μας, γκρέμισαν τα όνειρα μας.. Μας έκαναν το γέλιο κλάμα, τη χαρά λύπη, την αισιοδοξία απαισιοδοξία. Πήραμε το χειρότερο τίμημα από τους συγγενείς μας.
Έφυγε για τη δουλειά και γύρισε στο σπίτι Χριστέ μου, γαμπρός χωρίς τη νύφη μέσα στο φέρετρο. Τι να πω; Τι να λέω; Τι να σκέφτομαι; Ήμουν στο κρεβάτι χειρουργημένη. Είχα μηδαμινές αντοχές, υποβασταζόμουνα, χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο. Το δέχτηκα Χριστέ μου το δώρο σου:Το Σταυρό του Μαρτυρίου. Το έκλαιγα, το χάιδευα, το φιλούσα.
Οι ώρες πέρασαν, μου το πήραν απ’ το σπίτι για την εκκλησία. Ζούσα στον κόσμο μου, βρισκόμουν σε κενό αέρος. Δεν το πίστευα, δεν το πιστεύω αυτό που μου συμβαίνει. Είναι ψέμματα ειλικρινά ΟΧΙ για τον Μανόλη μου. ΟΧΙ σε μένα, μα και σε καμία μάνα να μην συμβαίνει το τραγικό και μάλιστα από συγγενείς σου. Το παιδί μου ήταν ένας Άγγελος. Παιδί χωρίς ελαττώματα, άψογο, υπερήφανο, αντρόπιαστο, Χαρισματικό, ήταν και είναι εκεί που βρίσκονται οι Άγγελοι και οι Αρχάγγελοι.
Χάθηκε άδικα. Μάταια. Τι κρίμα Χριστέ μου. Είναι πολύ άδικο αυτό που συμβαίνει στην οικογένεια μου. Πικρό ποτήρι να χάνεις παιδί, σκληρό παιχνίδι να παίζεις με τα άλλα σου παιδιά. Μεγάλη αμαρτία να αφαιρείς μια αθώα ψυχή στον ανθό της νιότης του.
Έφυγες απροειδοποίητα παιδί μου
και δε μ’αποχαιρέτησες ψυχή μου.
————————————————
Πέρασε ένας χρόνος ακριβό μου
και λείπεις απ’το σπίτι μας μικρό μου.
———————————————–
Μήνες, μέρες και ώρες καντιφέ μου
περνούν μα δεν περνούνε εγλετζέ μου.
—————————————————-
Αητός ήσουν και πέταξες στους ουρανούς παιδί μου
κι άφησες αποτύπωμα στα αδέρφια σου ψυχή μου.
—————————————————-
Στολίδι μου ψυχή μου αναπνοή μου,
αναπνέω με την ελπίδα γιασεμί μου,
πως κάπου είσαι και θα ‘ρθεις χαρά μου
και ζω και περιμένω μάλαμα μου.
—————————————————–
Ξανοίγω η τη πόρτα μας παιδί μου,
μήπως και το κλειδί γυρίσει γιασεμί μου,
να μπεις αγαπημένο μου χαρά μου,
που μ’αγωνία περιμένω αρχοντιά μου.
—————————————————
Είναι το σπίτι έρημο κι όλοι για μένα ξένοι,
τώρα γλυκέ Μανόλη μου η θλίψη με πεθαίνει.
———————————————————
Γιατί για το Μανόλη μου Χριστέ μου,
λιβάνια, θυμιατά δα καντιφέ μου.
———————————————————–
Μαρτυρικές γιορτές περάσαμε καμάρι μου,
για το χατίρι τ’ακριβό σου παλληκάρι μου.
——————————————————–
Γιορτή, γενέθλια, μνημόσυνα παιδί μου,
τρία γενήκαν σ’ένα γιασεμί μου.
—————————————————-
Τύχη από τσι τύχες κανακάρη μου,
είχες που δεν σου άξιζε βλαστάρι μου.
Όλοι μαζί γιορτάσαμε ψυχή μου,
στον τάφο σου απάνω γιασεμί μου.
———————————————–
Τη τούρτα σου τη κόψαμε χαρά μου
και την εμνημονεύσαμε καρδιά μου.
———————————————–
Ελπίζω κανακάρη μου παιδί μου,
παράπονο μη μου χεις γιασεμί μου.
———————————————-
Γιατί σου έστειλα αγάπη μου χαρά μου,
καινούρια ρούχα Ρόδο μου, αρχοντιά μου.
—————————————————
Να βάλεις στη γιορτή σου καντιφέ μου
κι εκεί να ξεχωρίζεις εγλετζέ μου.
———————————————-
Ψυχούλα μου στολίδι μου χαρά μου,
πως καίγεται η ψυχή μου Αρχοντιά μου..
————————————————
Ξημερώνει και βραδιάζει αητέ μου
μαύρα και σκοτεινά ‘ναι όλα καντιφέ μου.
————————————————
Ευτυχισμένη ζούσαμε ζωή χαρά μου,
μα στάχτη γίναν όλα αρχοντιά μου.
——————————————-
Τίποτα εις τον κόσμο καντιφέ μου,
δε θα βρεθεί να γιάνει το μπαξέ μου.
————————————————-
Ο πόνος είναι αβάσταχτος παιδί μου
και οι πληγές αγιάτρευτες ζωή μου.
———————————————–
Στολίδι μοσχομυρισμένο μου χαρά μου,
Άντρα αισθημαλή μου έρωντα μου.
————————————————–
Το φως των αμαθιών μου ακριβό μου,
ήσουν και παραμένεις όνειρο μου.
—————————————————
Πόση αγάπη και εκτίμηση παιδί μου,
σου είχαμε όλοι μας στολίδι μου ψυχή μου.
——————————————————-
Έφυγες και σ’αναζητώ χαρά μου
κι αυτό που μου ‘χει μείνει αρχοντιά μου,
είναι οι φωτογραφίες σου παιδί μου,
άψυχα υλικά δα γιασεμί μου.
—————————————————-
Έφυγες άδικα παιδί μου
δεν το χωρά ο νους μου γιασεμί μου.
——————————————————-
Η ζήλια τους αγάπη μου το μίσος το ρημάδι,
σ’ έκαναν και γονάτισες ει στα σκαλιά του Άδη.
——————————————————–
Για σένα κλαίμε και θρηνούμε ζωγραφιά μου,
όλοι μαζί στο σπίτι μας χαρά μου.
—————————————————-
Είναι αδιανόητη Μανολιό μου η απώλεια σου ακριβό μου,
ζούμε με ψευδαισθήσεις κανακάρη μου,
μέρα και νύχτα φως μου παλικάρι μου.
———————————————————
Παιδί μου κανακάρη μου φως μου κι απαντοχή μου
πως σ’ ‘εκαμενε ο Χάροντας χωρίς τη θέληση μου.
————————————————————–
Τ’ αγγελικό σου πρόσωπο όταν θα ρθει στη σκέψη
είναι ο ήλιος που ‘ρχεται στη νύχτα να μας φέξει.
————————————————————-
Δεν ήτονε να σεβαστεί τα κάλλη τα δικά σου
την παλικαροσύνη σου και η τη λεβεντιά σου;
————————————————————-
Πόνο μεγάλο στη καρδιά έχω για το χαμό σου
και πως θα αντέξω αγάπη μου τον αποχωρισμό σου.
—————————————————————-
Αν χρειαστείς μια αγκαλιά φώναξε το όνομα μου
κι αν δεν μπορώ να ρθω εγώ θα στείλω την καρδιά μου.
——————————————————————
Στσ’ αγγέλους επαράγγειλα την έγνοια σου να έχουν
μα μου παν πως οι Άγγελοι Αγγέλους δεν προσέχουν.
——————————————————————–
Εγώ σου έδωσα φτερά Άγγελο να σε λέω
μα αυτά γενήκαν αφορμή να φύγεις και να κλαίω.
—————————————————————–
Τώρα που είσαι Άγγελος στη γη των Αθανάτων
κανείς θνητός όταν πετάς δεν θα σε ρίχνει κάτω.
Έφυγε το καμάρι μου και πήγε στους Αγγέλους,
εκεί που ήθελε ο Θιος δίπλα στους Αρχαγγέλους.
Ήθελα να μουνα κερί στο τάφο σου απάνω
όντε βραδιάζει ν’άναβα παρέα να σου κάνω.
Ήσουν για μένα η χαρά, το φως μου, η ζωή μου
ελπίδα και παρηγοριά, ότι θέλε η ψυχή μου.
Είχες την τιμιότητα, την πίστη, την ανδρεία,
είχες μεγάλα ιδανικά και ζούσες με Αξία.
Η μαύρη γη τα σκέπασε τα κάλλη σου παιδί μου,
έχασα γω τα θάρρη μου και την υπομονή μου.
Παιδί μου κι αν σε χάσαμε ποτέ δεν σε ξεχνούμε
Μάνα-Πατέρας-Αδερφοί, όλοι σε συμπονούμε.
Όφου μαντάτο, όφου φωνές, όφου καρδιάς λαχτάρα,
όφου φωθιά που με έκαψε, όφου κορμιού τρομάρα.
Με ποια υπομονή να ζω για να μη βγει η ψυχή μου
και ξάφνου με έτσα θάνατο να χάσω το παιδί μου.
Ο πόνος που χω στη καρδιά πληγή ναι και δε γιαίνει
κι ο χάρος που χει φάρμακο ας έρθει ήντα νημένει;
Παιδί μου που δε μου δώσες λίγη χαρά να νιώσω
μόνο μαχαίρι στη καρδιά χωρίς να ξεματώσω.
Μέρα και νύχτα κρίνε μου μαχαίρια με χτυπούνε
και μου ανοίγουνε πληγές που με αιμορραγούνε.
Ήσουν πουλί και σπάσανε πρόωρα τα φτερά σου,
μ’ένα ανεμοστρόβιλο στο πρώτο πέταγμα σου.
Εσένα σου πρέπε το φως, ο ήλιος και η μέρα
κι όχι του Άδη η σκοτεινιά να σου κρατεί τη χέρα.
Όπου κι αν πάω αγόρι μου όπου κι αν γύρω φως μου.
κλαίω και με τη σκέψη σου φουντώνει ο καημός μου.
Μεγάλη είναι η συμφορά γιε μου στο σπιτικό μας
κι όλοι μας μπαινοβγαίνουμε μα λείπει ο Μανολιός μας.
Ήσουν φτωχός φιλότιμος και τίμια η ζωή σου
για αυτό θα βρει απέραντη γαλήνη η ψυχή σου.
Επέταξες στον ουρανό κι έφυγες για άλλα μέρη
μονάχα ένα όνειρο κοντά μας θα σε φέρει.
Δεν ήσουνε για κόλυβα παιδί μου,
μούδε και για τον Άδη γιασεμί μου,
μα για να ζεις να χαίρεσαι καμάρι μου,
τον κόσμο τον απάνω παλικάρι μου,
να ζεις και να δημιουργείς ψυχή μου,
σπίτι και οικογένεια παιδί μου.
Σαν αετός που ήσουνα κι όλο ψηλά κοιτούσες,
ζήτησες χάρη απ’το Θεό την ώρα που πονούσες;
κάνε τον πόνο μου θεέ δύναμη στους δικούς μου,
να δώσουνε το σώμα μου την ώρα του χαμού μου.
Πέρασε ένας χρόνος παιδί μου,
και το κερί τσ’ Ανάστασης ψυχή μου,
στο τάφο σου θα ανάψουμε καμάρι μου,
Χριστός Ανέστη να σου πούμε κανακάρη μου.
Δεν έχω άλλα δάκρυα Μανόλη να σε κλάψω
θα κάνω μνήμα τη καρδιά και μέσα θα τα θάψω.
Μπορεί σε λάθος εποχή να ναι γραφτό να ζήσω,
μα φτάνουνε οι ρίζες μου χιλιάδες χρόνια πίσω.
Το μόνο που επιθυμώ να ρθεις στο όνειρο μου
να κούσω και να αιστανθώ το σώμα σου μωρό μου.
Κρίνε μου Καβαλαριανέ τ’ Αή Γιαννιού φυντάνι,
ώστε να ζει Ανωγειανός στη μνήμη θα σε βάνει.
Αντί χαρές και γάμους Άγγελε μου,
νεκρώσιμες λαμπάδες και κεριά Χριστέ μου.
Τσ’Ανάστασης θα ανάψουμε ψυχή μου
και μια γουλιά κρασί στη μνήμη σου παιδί μου.
Μανόλη μου επέρασε μαύρος ο ένας χρόνος
και λείπεις που το σπίτι μας κι είναι βαρύς ο πόνος.
Ετούτος είναι ο γάμος σου κλωνάρι μου
τούτος κι ο αρραβώνας παλικάρι μου.
Αντί για λύρα παίζουνε παιδί μου
οι νεκρικές καμπάνες γιασεμί μου.
Αντί χορό τα δάκρυα υγιέ μου
Αντί το γέλιο πόνος καντηφέ μου.
Όντε ποθάνω να κουστεί φτερούγισμα κοντά σου
θα ‘ναι η ψυχή μου που ποθεί να μπει στην αγκαλιά σου.
Είναι το σπίτι έρημο κι όλοι για μένα ξένοι,
τώρα γλυκέ Μανόλη μου η θλίψη με πεθαίνει.
Άδικα όπως του Χριστού σου πήραν τη ψυχή σου
κι άραγε θα ρθει κάποτε και εσέ η Ανάσταση σου;
Αντί κερί τσι Ανάστασης σου άναψα παιδί μου
Λαμπάδα του αποχωρισμού και λιώνει η ψυχή μου.
Η των Βαΐων Ρόδο μου σου πήραν την ψυχή σου
Βάγια να είναι οι δρόμοι σου και η διαδρομή σου.
Έφυγε ο ήλιος που λάμπε στο σπίτι μας Χριστέ μου
κι ο κόσμος εσκοτείνιασε από το χαμό του Θε μου.
Το σπίτι μας σκοτείνιασε ρήμαξε η ψυχή μας
και μεις σε περιμένουμε να αλλάξει η ζωή μας.
Ήλιε μου και φεγγάρι μου αστέρι λαμπερό μου
Αυτά αντιπροσώπευες παιδί μου ακριβό μου.
Καλό ταξίδι Μανολιό αητέ χωρίς ψεγάδι,
μα ‘συ θα είσαι πάλι Αιτός στον ουρανό του Άδη.
Στ’ Άγια των Αγίων παιδί μου
να πάει η ψυχή σου ψυχή μου.
Κι ανθούς και ροδοπέταλα ανθέ μου
να γίνει το χώμα που σε σκέπασε χρυσογιέ μου.
Το δάκρυ της ορφάνιας είναι διπλό στον πόνο
κι αυτοί που έχασαν παιδί αυτοί το νιώθουν μόνο.
-Η οικογένεια του ευχαριστεί θερμά όλο τον κόσμο που συμπάσχει μαζί της.
