Με βαθιά συγκίνηση και θλίψη οι εθελοντές της φιλοζωικής οργάνωσης «Save a Greek Stray» ανακοίνωσαν ότι η βασίλισσα της καρδιάς τους, η Πέτρα, ταξίδεψε στη γειτονιά των αγγέλων μετά από 3 χρόνια σκληρού αγώνα που έδωσε για να ξεπεράσει τα σοβαρά προβλήματα υγείας, αλλά και τις φοβίες της που απέκτησε στους δρόμους του Ωρωπού Αττικής όπου ζούσε σαν σκιά, ακροβατώντας ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο.
«Πώς έζησε τόσα χρόνια; Πόσες φορές να γέννησε χωρίς καμία βοήθεια; Πόσες φορές ν’ αντίκρισε την έκφραση της αηδίας και της αποστροφής στα βλέμματα των περαστικών; Πόσοι την είδαν και πόσοι πραγματικά νοιάστηκαν;» είχαν αναρωτηθεί οι εθελοντές όταν την βρήκαν τον Απρίλιο του 2015 να περιφέρεται εξαθλιωμένη, βαριά άρρωστη και αποξενωμένη από ζώα και ανθρώπους.
Κόντρα στον χρόνο και στα προγνωστικά των κτηνιάτρων, η Πέτρα με την αγάπη των εθελοντών κατάφερε να μεταμορφωθεί σ΄ ένα υπέροχο πλάσμα. Στάθηκε ξανά στα πόδια της, εμπιστεύτηκε τους ανθρώπους και άρχισε να απολαμβάνει τη ζωή της μέσα στο καταφύγιο της φιλοζωικής οργάνωσης «Save a Greek Stray» όπου έζησε εκεί για δύο χρόνια και τρεις μήνες.
Τον Αύγουστο του 2017, η Laura Luttmer Nanz από το Αμβούργο της Γερμανίας υιοθέτησε την Πέτρα με πλήρη επίγνωση των σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε (νεφρική ανεπάρκεια εξαιτίας της λεϊσμανίωσης). «Έκλεβε τη φέτα από το πιάτο μου, χόρευε γύρω από το σπίτι μας όταν ήταν ενθουσιασμένη, ροχάλιζε σαν μεθυσμένος ναύτης στον ύπνο της, μισούσε να έχει βρεγμένα πόδια και πάντα κατάφερνε ως εκ θαύματος να παραμένει καθαρή στους περιπάτους μας στην Γερμανία που σχεδόν πάντα βρέχει. Ήταν ένα εξαιρετικό και σπάνιο πλάσμα. Αισθάνομαι τυχερή που η μοίρα μας έφερε μαζί έστω και για 227 μέρες. Μου λείπει τρομερά» αναφέρει η μαμά της Πέτρας Laura Luttmer Nanz.
Οι εθελοντές της φιλοζωικής οργάνωσης «Save a Greek Stray» αποχαιρετούν την Πέτρα τους που αγάπησαν τόσο πολύ, που έκλαψαν και γέλασαν μαζί της, που πήραν λίγη δύναμη από τη δύναμή της: «Σ’ ένα μήνα από σήμερα θα έκλειναν 3 χρόνια από τότε που αντικρύσαμε το πέτρινο σώμα της από μακριά. Τη σκιά, που κάποιοι έβλεπαν τις νύχτες να περνά σαν φάντασμα, αναζητώντας ό,τι υπολείμματα φαγητού είχαν περισσέψει από τις επιδρομές της μέρας.
Τρία χρόνια από τότε που περάσαμε εκείνη τη θηλιά στον σκισμένο της λαιμό, μη μπορώντας να πιστέψουμε πως αυτό το πλάσμα ήταν κάποτε σκύλος. Ένα κουφάρι που ζούσε ακόμα και με κάποιο ανεξήγητο τρόπο επιβίωνε. Η ύπαρξη της είχε πάρει τις διαστάσεις αστικού θρύλου, αφού κάποιοι την έβλεπαν, κάποιοι νόμιζαν πως την έβλεπαν και κάποιοι δεν πίστευαν σ’ αυτό που έβλεπαν. Εκείνη τη μέρα, η Πέτρα ήρθε στο καταφύγιο και στη ζωή μας, για να αλλάξει ολόκληρη τη θεωρία μας. Η πορεία της ανάκαμψης της ήταν μεγάλη και δύσκολη.
Σε όλα τα σκαμπανεβάσματα, πέφταμε και ξανασηκωνόμασταν μαζί της, κλέβοντας λίγη απ’ τη δύναμη της. Μια δύναμη χωρίς προηγούμενο. Ένας οργανισμός χωρίς ενδείξεις ζωτικότητας, έδειχνε να παλεύει με τέρατα. Κλάψαμε από χαρά όταν είδαμε τα πρώτα της μαλλιά και μείναμε μια ολόκληρη νύχτα δίπλα της όταν σταμάτησε να τρώει.
Από εκείνη τη μέρα, η Πέτρα δεν σταμάτησε να τρώει, μέχρι τα φετινά Χριστούγεννα. Ξέραμε ότι δεν ήταν πια νέα, ότι είχε πολλά προβλήματα υγείας, αλλά η κοντή κουνιστή ουρά της και τα χαμογελαστά της μάτια μας έκαναν να ελπίζουμε πως θα ζει για πάντα.
Η Πέτρα έφυγε πριν λίγες μέρες. Κι αν κάτι καταφέραμε, ήταν να φύγει ευτυχισμένη και περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που την αγάπησαν για τη δύναμη της. Να νοιώσει, έστω και για τόσο λίγο, την αξία του να ανήκεις. Laura, σ’ ευχαριστούμε που έκανες το όνειρο πραγματικότητα και για εκείνη και για εμάς.
Αντίο αγαπημένη..».
