Του Κωστή Λουλάκη
‘’Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο
κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει.’’
Ελένη
στίχοι Μπάμπης Τσικληρόπουλος
μουσική Θάνος Μικρούτσικος
φωνή Χάρις Αλεξίου
Παρακολουθούμε εδώ και μέρες τα δρώμενα σχετικά με τη σύλληψη και προφυλάκιση των δύο ελλήνων στρατιωτικών στις φυλακές της Αδριανούπολης στην Τουρκία. Αυτό στάθηκε αφορμή για να βάλω στο χαρτί μερικές σκέψεις που είναι σκόρπιες στο μυαλό μου εδώ και χρόνια. Μπας και καταφέρω κι εγώ να τις ξεκαθαρίσω.
Βλέπουμε να γίνονται προσπάθειες αποφυλάκισης τους και επιστροφής τους στη χώρα μας από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας. Και όλοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι πράττουν το καλύτερο δυνατό γι’ αυτό. Και μας λένε να μην μετατρέπουμε ένα μεμονωμένο μεθοριακό επεισόδιο σε μείζον πολιτικό ή διπλωματικό θέμα. Και να είμαστε ήσυχοι ότι γίνεται το καλύτερο δυνατόν για την αποφυλάκιση τους. Αλλά πώς να είμαστε ήσυχοι ότι γίνεται το καλύτερο δυνατόν για τους δύο ένστολους έλληνες πολίτες, όταν οι καλούμενοι ιθύνοντες να διαχειριστούν την υπόθεση βρίσκονται σε κατάσταση ‘’τρικυμίας εν κρανίω’’, αφού βασιλεύει η λογική του ‘’ράβδος εν γωνία άρα βρέχει’’ και ‘’ο αστυνόμος είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα και ο αστυνόμος είναι μπουζούκι’’; Την κατάσταση διαχειρίζεται ένας υπουργός που μπερδεύει τους υδρογονάνθρακες με τους υδατάνθρακες(σε αυτές τις θέσεις ευθύνης δεν επιτρέπονται καν λεκτικά λάθη), ένας άλλος υπουργός που κάνει ‘’good diplomacy’’ με γραβάτες και είναι υπεραιωνόβιος, αν πιστέψουμε πρόσφατη απόφαση δικαστηρίου της χώρας μας που τον δικαίωσε δικαστικά και όρισε και αποζημίωση υπέρ του. Και για να σοβαρευτούμε λίγο, την κατάσταση καλούνται να διαχειριστούν υπηρεσίες που δεν κατάλαβαν την εδώ και καιρό(όχι απλά εμφανή, αλλά φανερή, ολοφάνερη) αλλαγή του δόγματος της Τουρκίας, που έχει αρχίσει την διπλωματία των ομήρων. Με Αμερικανούς και Γερμανούς πολίτες να συλλαμβάνονται με αστείες δικαιολογίες, να κρατούνται όμηροι και να απελευθερώνονται έπειτα από πολύμηνες φυλακίσεις και έπειτα από παρεμβάσεις των κυβερνώντων των χωρών τους, αφού πρώτα έδωσαν σχετικά ανταλλάγματα στους γείτονες. Εντάξει οι μυστικές υπηρεσίες δε δουλεύουν, αλλά ούτε εφημερίδες διαβάζουν; Ούτε τηλεοπτικά κανάλια παρακολουθούν; Το να μην έχουν ιδέα από το παρασκήνιο(το οποίο είναι η βασική τους δουλειά) είναι σχετικά αποδεκτό(έστω!), αλλά ούτε από το προσκήνιο; Γιατί η υπόθεση της ομηρίας και της διπλωματίας των ομήρων έχει παιχτεί εμφατικά αρκετές φορές από τη γείτονα χώρα και μάλιστα πρόσφατα. Αλλά μάλλον τα δικά μας σαΐνια θα νόμιζαν ότι αφορά μόνο Γερμανούς, Αμερικανούς και άλλους ευρωπαίους πολίτες και όχι τους συμπαθείς κουμπαρογείτονες καρντάσηδες του «εγώ Χριστό κι εσύ Αλλάχ αλλά κι οι δυο μας αχ και βαχ». Εκτός και αν αυτές οι υπηρεσίες ενημέρωσαν καταλλήλως, αλλά οι αρμόδιοι δεν έδωσαν την πρέπουσα σημασία και δεν προέβησαν στις κατάλληλες αλλαγές και ενημερώσεις του στρατεύματος. Η αφασία, η ανικανότητα, η ακινησία, ο ωχαδερφισμός και ο σταρχιδισμός, είναι διαχρονικά χαρακτηριστικά της Ελλάδας και όχι μόνο της σημερινής πραγματικότητας. Εδώ αρνούμαστε πεισματικά να καταλάβουμε και να αντιμετωπίσουμε το μεγαλύτερο γεγονός της μεταπολίτευσης, τη χρεωκοπία της χώρας μας, την αλλαγή πολιτικής της Τουρκίας και τη διπλωματία των ομήρων θα αντιλαμβανόμασταν έγκαιρα;
Όσο για την απάντηση στο ερώτημα της μητέρας του ενός από τους δύο στρατιωτικούς προς τον αναπληρωτή υπουργό, για το τι θα έκανε αν αιχμάλωτο ήταν το δικό του παιδί και όχι το δικό της, θέλω να απαντήσω στην εν λόγω μητέρα(με απόλυτο σεβασμό στον πόνο και στην αγωνία για το παιδί της), ότι δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο, καθώς η θέση-ειδικότητα του καντηλανάφτη και του κωδωνοκρούστη στο Άγιο Γεώργιο στο Λυκαβηττό είναι πάντα διαθέσιμη για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, τους έχοντες μπάρμπα στην Κορώνη και γενικά για τα δικά μας παιδιά, ανεξάρτητα αν έχουν ζήσει ή όχι στο Αιγάλεω. Το ίδιο και η θέση-ειδικότητα του σιτιστή ωδικών πτηνών. Για να μην αναφέρω τις θέσεις στο πεντάγωνο και στα κατά τόπους φρουραρχεία, στρατολογίες, στρατιωτικές διοικήσεις λιμένων και σιδηροδρόμων ανά την Ελλάδα κτλ.
Αλήθεια, πώς φτιάχνονται οι ήρωες;
Έχουν περάσει 44 χρόνια από την κατάρριψη από φίλια πυρά ενός και την προσβολή όλων των άλλων αεροσκαφών Noratlas, που μετέφεραν Έλληνες καταδρομείς από το Μάλεμε Χανίων, στην Κύπρο, το καλοκαίρι του 1974. Και απάντηση στο ερώτημα γιατί καταρρίφθηκαν τα αεροπλάνα από φίλια πυρά δεν έχει δοθεί. Ποιος τα έριξε και γιατί; Ποιος πυροβόλησε εναντίον τους και ποιος έδωσε εντολή να βληθούν και να καταρριφθούν; Ήταν λάθος ή ήταν εσκεμμένο; Γιατί ‘’άργησε’’ να φτάσει το σήμα από την Ελλάδα στην Κύπρο; Ήταν άλλο ένα λάθος και άλλη μια ανικανότητα της Χούντας, ή ήταν άλλη μια προδοσία εναντία στη χώρα και στους ανυποψίαστους καταδρομείς και αεροπόρους; Τι παιχνίδι παίχτηκε, αν παίχτηκε, και από ποιους, με τις ζωές αυτών των ανθρώπων; Απάντηση δεν έχει δοθεί σε κανένα από τα παραπάνω ερωτήματα. Εικασίες ναι, απάντηση κι ευθύνες όχι. Κι ας πέρασαν τόσα χρόνια. Και ας έπεσε η χούντα κι ας πέρασαν τόσες κυβερνήσεις και ηγεσίες. Κάναμε ήρωες και αθάνατους τους επισήμως φονευθέντες από την Ελλάδα(όταν σκοτώνεσαι από φίλια πυρρά, ο φονιάς σου είναι η πατρίδα σου και όχι ο εχθρός σου), στήσαμε επιτύμβιες στήλες με τα ονόματα τους χαραγμένα στα χωριά και στις πόλεις καταγωγής τους, βρήκαμε και μεταφέραμε τα οστά τους(πρόσφατα), δώσαμε παράσημα και εύφημες μνείες στους δικούς τους και στις οικογένειες τους(συντάξεις όχι), αλλά μια επίσημη απάντηση και απόδοση ευθυνών για το πώς και το γιατί έπεσαν από φίλια πυρά και όχι από βόλι εχθρού, δε δόθηκε. Ας αφήσουμε κατά μέρος και το ότι για χρόνια αποσιωπούσαμε(και η επίσημη πολιτεία και η κοινωνία) το γεγονός της κατάρριψης από φίλια πυρά. Ποιον θέλουμε να προστατέψουμε και να καλύψουμε άραγε; Τον προδότη ή το λάθος; Την κακεντρέχεια ή τον ωχαδερφισμό και την ανικανότητα μας; Κι όμως αυτό θα ήταν το πραγματικά ηρωικό. Να αποδοθούν ευθύνες και να καταλογιστούν ποινές(έστω κι έπειτα από τόσα χρόνια, έστω και μετά θάνατο) των ιθυνόντων του φονικού. Μπας και σταματήσει καμιά φορά η Ελλάδα να τρώει τα παιδιά της, σαν άλλος Κρόνος.
Αυτό που ελαφραίνει ελάχιστα την κατάσταση είναι ότι οι δύο στρατιωτικοί είναι επαγγελματικά στελέχη των ενόπλων δυνάμεων και όχι απλοί στρατιώτες που υπηρετούν τη θητεία τους. Αν ήταν απλοί φαντάροι, σαν τους φονευθέντες καταδρομείς του Μάλεμε, τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα.
Τελειώνοντας να ευχηθώ να έχει αίσιο και γρήγορο τέλος η περιπέτεια των δύο στρατιωτικών και να επιστρέψουν γρήγορα στη χώρα μας, χωρίς να χρειαστεί να προδώσουμε(για άλλη μια φορά), πανάρχαιες αρχές δικαίου, δημοκρατίας, ικεσίας και ασύλου.
Δεν ξέρω για σας αγαπητοί αναγνώστες, αλλά εγώ όσο σκέφτομαι τα παραπάνω, παραμένω φανατικά αντιήρωας σε αυτή τη χώρα. Παραμένω φανατικά αντιήρωας σε μια χώρα γεμάτη με ήρωες και με εκκολαπτόμενους ήρωες, που δε βλέπουν την ώρα να πολεμήσουν και να δοξαστούν, σαν τον Σαμουήλ, τον Γιαμπουδάκη, το Δασκαλογιάννη, τον Κολοκοτρώνη, τον Λεωνίδα, τον Παύλο Μελά και τόσους άλλους. ‘’Άξιοι απόγονοι αξίων προγόνων’’ λένε. Αλλά ας μάθουμε επιτέλους όλοι, ότι μετά την επανάσταση του 1821 που ετοιμαζόμαστε να γιορτάσομε την επέτειο της σε μερικές μέρες, και τις πρώτες κερδοφόρες μάχες, πιο πολύ πολεμούσαν οι Έλληνες μεταξύ τους παρά με τους Τούρκους. Και ο αγώνας θα είχε χαθεί χωρίς τη σωτήρια παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Αλλά και μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, εμείς ξεκινήσαμε εμφύλιο πάλι. Για αυτό και όλες οι χώρες που συμμετείχαν στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, γιορτάζουν κάθε χρόνο το τέλος του πολέμου, ενώ εμείς πεισματικά απροσάρμοστοι, γιορτάζουμε την αρχή του. Αλλά για να επανέλθω, αν έρθει εκείνη η ώρα η κακιά, που όλοι μας ευχόμαστε να μην έρθει, υποκινούμενος ίσως και από την ενεργοποίηση των αντανακλαστικών επιβίωσης, ίσως αλλάξω άποψη και θελήσω να γίνω κι εγώ ήρωας. Αλλά τότε να είστε σίγουροι, ότι πολλοί από τους σημερινούς ήρωες(εκ του ασφαλούς και εκ του πληκτρολογίου και εκ του καναπέ), θα αλλάξουν άποψη κι αυτοί και θα γίνουν αντιήρωες.
Γιατί το να πεθαίνεις ‘’για την Ελλάδα ρε γαμώτο’’ είναι αποδεκτό, ηρωικό, ωραίο και ιδανικό, αλλά το να σε πεθαίνει η Ελλάδα είναι απαράδεκτο, ανήθικο, άχρηστο, κατακριτέο και αντιηρωικό.
Και να μην ξεχνάμε ότι το πιο ηρωικό στις μέρες μας, δεν είναι να πολεμάς με όπλα, αλλά είναι να δημιουργείς πλούτο και ευημερία για όλους(και για τον εαυτό σου και για τους γύρω σου, έχει σημασία το ‘’και’’ μην το ξεχνάμε) και όχι να κραδαίνεις σταυρωτά όπλα, ξιφολόγχες, παλάσκες, παραλλαγές και κράνη κάτω από επιγραφές ΠΑΡΩΝ, ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ κτλ. Γιατί παραμονές καλοκαιρινής τουριστικής σαιζόν, μια απλή ταξιδιωτική οδηγία του ‘’θείου Σαμ’’ ή της ‘’μάνταμ Μέρκελ’’, χωρίς καν να γίνει θερμό επεισόδιο, μπορεί να σημάνει απλά οικονομική καταστροφή και των δύο χωρών εκατέρωθεν του Αιγαίου, στρέφοντας εκατομμύρια τουρίστες στα υπόλοιπα παράλια της Μεσογείου και αφήνοντας το Αιγαίο στα ψάρια του που λένε και οι αναρχικοί. Ειδικά τώρα που έχει ξεχαστεί η Αραβική Άνοιξη και οι συνέπειες της. Οι σύγχρονες οικονομίες έχουν απλούς, εύκολους και γρήγορους τρόπους να εκδικούνται, χωρίς να λογαριάζουν ούτε ήρωες αλλά ούτε και αντιήρωες.
Υ.Γ. Αν ήταν δυνατόν να δουν το φως της δημοσιότητας, τα βιβλία ιατρού των μονάδων που διατάχθηκαν να μεταβούν στις θέσεις μάχης τη βραδιά των Ιμίων τον Ιανουάριο του 1996, θα βλέπαμε όλοι πόσα επαγγελματικά στελέχη των ενόπλων δυνάμεων αρρώστησαν αιφνίδια εκείνο το βράδυ και βγήκαν ΕΥ(ελεύθεροι υπηρεσίας για τους μη γνωρίζοντες τον όρο).
