Του Βασίλη Πάικου
Ο κόσμος το ’χε τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι. Εμ, βέβαια, ήταν για χρόνια κοινό μυστικό. Ότι τα κόμματα του παραδοσιακού δικομματισμού, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, τα ’παιρναν κανονικά από μεγαλοεπιχειρηματίες, από μεγαλοεταιρείες, από πολυεθνικές, απ’ όπου μπορούσαν τέλος πάντων. Και έτσι πορεύονταν, έτσι πραγματοποιούσαν τις θηριώδεις χλιδάτες εκστρατείες τους, κάπως έτσι διαιωνίζονταν η ισχύς και η κυριαρχία τους. Έως μόλις προχθές δε. Και μετά την καθιέρωση της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα. Όλως παρανόμως δηλαδή. Αλλά είπαμε, ο κόσμος το ’χε τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι…
Ήταν για χρόνια κοινό μυστικό. Όλοι το ξέραμε, όλοι το ψιθυρίζαμε μεταξύ μας, αλλά δεν μπορούσαμε, φυσικά, να το αποδείξουμε. Πλουσιοπάροχες επιχειρηματικές «δωρεές» στο πλαίσιο της ανάγκης των ισχυρών του πλούτου για πολιτική επιρροή. Στο όνομα της προώθησης των συμφερόντων τους. Εκείνο που δεν ξέραμε, αν και θα έπρεπε να το υποψιαστούμε, είναι ότι τα περί ων ο λόγος κόμματα εξουσίας διεκδικούσαν (και εξασφάλιζαν) και ποσοστό μίζας, για πολύ συγκεκριμένες «δουλειές». Ώσπου ήρθαν, εκ της αλλοδαπής, τα χαρτιά και τα ντοκουμέντα, τα απαιτούμενα πειστήρια πα’ να πει, για να μας ανοίξουν τα μάτια.
Θα ρωτήσει κανείς, είναι άραγε άλλο πράμα οι ύποπτες, οι προφανώς ιδιοτελείς «δωρεές» προς εξασφάλιση πολιτικής επιρροής, και άλλο τα ποσοστά της μίζας; Εξίσου ζημιογόνα, ασφαλώς, και τα δύο για τη χώρα και τον λαό της. Εξίσου κολάσιμα και εξίσου επικίνδυνα. Όμως, πώς να το κάνουμε, άλλο η ενίσχυση των κομματικών ταμείων επί τη προσδοκία κάποιας εύνοιας και άλλο η δωροδοκία έναντι ανάθεσης συγκεκριμένου έργου. Το πρώτο συνιστά πολιτικά επονείδιστη πρακτική, ενώ το δεύτερο ξεκάθαρα εγκληματική πράξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της πρώτης εκδοχής η μέσω του Θόδωρου Τσουκάτου -ήδη ομολογημένη και διασταυρωμένη- διοχέτευση στο ταμείο του ΠΑΣΟΚ του 1 εκατομμυρίου μάρκων της Siemens. Ενώ για τη δεύτερη έχουμε τις από τη Γερμανία προερχόμενες πληροφορίες για το 7%-10% του κόστους του συνολικού έργου που πήγαινε στα ταμεία της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Προκειμένου για εργασίες του μετρό της Αθήνας. Και βέβαια, ακόμη πιο βαρύ κι από τα δύο παραμένει η ενεργητική δωροδοκία – δωροληψία πολιτικών προσώπων, κυβερνητικών στελεχών κατά κύριο λόγο, προς προώθηση συγκεκριμένων επιχειρηματικών επιδιώξεων. Το τελευταίο, εκτός από βαρέως εγκληματικό, είναι και ολωσδιόλου ατιμωτικό…
Και οι ευθύνες;
Καραμπινάτη παρανομία η τέτοιας μορφής και τέτοιας προέλευσης ενίσχυση των κομματικών ταμείων σε κάθε περίπτωση. Η οποία όμως, απ’ ό,τι φαίνεται, είχε απολύτως «νομιμοποιηθεί» στη συνείδηση των δωροληπτών, των αποδεκτών της «δωρεάς» ή της μίζας. Το θεωρούσαν φυσικό, νόμιμο, μπορεί ακόμη και ηθικό. Το θεωρούσαν δικαίωμά τους στην τελική. Ίσως γι’ αυτό δεν έχουν βρει μια κουβέντα να πουν και μετά τα θεαματικά αποκαλυπτήρια. Είναι δυνατόν, ας πούμε, να μην ήξερε τίποτα ο Κώστας Σημίτης για το εκατομμύριο της Siemens; Είναι δυνατόν να μην ήξεραν τίποτα ο Σημίτης και ο Καραμανλής για τις επί των ημερών τους κομματικές μίζες για τα έργα του μετρό; Και είναι δυνατόν να μην αισθάνονται τη στοιχειώδη υποχρέωση παροχής εξηγήσεων; Και από την άλλη, είναι δυνατόν να μην αισθάνονται την ίδια υποχρέωση και οι σημερινοί ηγέτες των κομμάτων τους, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώφη Γεννηματά; Να μην καταλαβαίνουν ότι, εκτός από τους τίτλους, κληρονόμησαν και τις κομματικές ευθύνες; Καιρός λοιπόν να το κάνουν. Τώρα, οπότε βγήκαν στη φόρα οι -όχι και τόσο παλιές άλλωστε- αμαρτίες και που δεν αποκλείεται (αντιθέτως…) να ακολουθούν κι άλλες αποκαλύψεις. Καιρός πλέον να βγουν και οι ίδιοι στο φως. Να δείξουν ότι αντιλαμβάνονται πως τα ψέματα τέλειωσαν πια. Να πουν κάτι, βρε αδερφέ, να εξηγήσουν, να δικαιολογήσουν και να δικαιολογηθούν. Ας πουν ό,τι νομίζουν, ό,τι θέλουν. Θα είναι καλύτερο από τη σιωπή. Την καταφανώς ένοχη σιωπή…
Ε, λοιπόν, εκτός από τη Novartis, εκτός από τα σκάνδαλα στον χώρο της δημόσιας Υγείας, εκτός από το μετρό, εκτός από τα -δανεικά κι αγύριστα- τραπεζικά δάνεια «του αέρα», εκτός από τις λίστες της ντροπής, εκτός…, εκτός…, εκτός. Κι ενώ εκκρεμούν ακόμη ένα σωρό δύσοσμες υποθέσεις (τα ολυμπιακά έργα λέγεται πως έχουν σειρά), είναι και οι «δωρεές» και οι μίζες στα παραφουσκωμένα από την ύποπτη επιχειρηματική γαλαντομία κομματικά ταμεία της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Όλα αυτά που επιβάλλεται να βγουν στο φως επειγόντως. Προκειμένου να καθαρίσει το τοπίο. Να κολαστούν οι ανομίες, να απαλλαγεί το πολιτικό σύστημα από τα βαρίδια, να τα αφήσουμε όλα πίσω μας, και να πάμε μπρος. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Επιτέλους, όταν λέμε πως η επιστροφή στην κανονικότητα δεν μπορεί να συνδυαστεί με τις παλιές πρακτικές και τις παλιές μεθόδους, αυτές που μας έφεραν ώς εδώ, να το εννοούμε κιόλας…
