«161 χρόνια απο την πρώτη μεγάλη εκδήλωση διαμαρτυρίας απο τις εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στην Νέα Υόρκη στις 8 Μαρτίου 1857 και η προσπάθεια για ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες ανάμεσα στα δύο φύλα παραμένει πάντα επίκαιρη.
Η Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών, δεν είναι απλά μια ημέρα εκδήλωσης αγάπης και σεβασμού προς το γυναικείο φύλο. Είναι ημέρα, τιμής για τη γυναίκα και τους διαχρονικούς αγώνες και ίσες ευκαιρίας και δικαιώματα. Είναι η μέρα με διαχρονικό, αγωνιστικό και ξεκάθαρα πολιτικό περιεχόμενο τόσο σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Η ισότητα των δύο φύλων είναι βασική αρχή των ανθρώπινων δικαιωμάτων και η σημερινή ημέρα θα πρέπει να εμπνέει όλους μας με τα καθαρά μηνύματα εγρήγορσης για διαρκή αγώνα που εμπεριέχει, σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Ενός κόσμου, που σε πολλές χώρες και δυστυχώς με αυξητική τάση, οι γυναίκες αποτελούν θύματα παραδόσεων και απάνθρωπων κανόνων αλλά και σωματικής εκμετάλλευσης. Ενός κόσμου, που οι πόλεμοι βγάζουν στο σκληρό δρόμο του ξεριζωμού και της προσφυγιάς εκατοντάδες γυναίκες κάθε μέρα. Ενός κόσμου, που καθημερινά μοιάζει να αμφισβητεί και να καταπατεί αξίες και κατακτήσεις αιώνων.
Στη χώρα μας, παρά το γεγονός ότι ο ρόλος της γυναίκας στην οικογένεια και κοινωνία ήταν και παραμένει καθοριστικός, παρά το γεγονός όλων των πολιτικών συμφιλίωσης οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής, παρά τις πολιτικές ενίσχυσης των γυναικών σε πολλούς τομείς, το χάσμα φύλου επιμένει και στην απασχόληση και στις αμοιβές.
Η Ελληνίδα γυναίκα, από την εργασία και την επαγγελματική κατάρτιση μέχρι την κοινωνική ασφάλιση και την πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες, πρέπει να τυγχάνει ίσης μεταχείρισης όπως ορίζει ο νόμος. Ωστόσο, στην πορεία προς την πραγματική ισότητα εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη εμπόδια.
Τα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων έπληξαν δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων. Μεταξύ άλλων, επιδεινώθηκαν οι εργασιακές συνθήκες για τις γυναίκες και εντάθηκε η εργασιακή ανασφάλεια.
Η επαναφορά των δικαιωμάτων αυτών αλλά και η αντιμετώπιση των φραγμών και των στερεοτύπων τα οποία κρατούν ακόμα μακριά τις γυναίκες από την οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας, αποτελούν προσωπική διαρκή επιδίωξη χωρίς εφησυχασμό.»
