«Ο αρχηγός της Αστυνομίας εκτελεί ένα Βιετκόνγκ». Ίσως η πιο διάσημη φωτογραφία του Πολέμου στο Βιετνάμ, που φούντωσε το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ. Τραβήχτηκε σαν σήμερα την 1η Φεβρουαρίου 1968 στη Σαϊγκόν από τον φωτογράφο του πρακτορείου ειδήσεων Associated Press (AP), Έντι Άνταμς. Το περιστατικό αποτυπώθηκε και από την κάμερα του τηλεοπτικού δικτύου NBC.
Στη φωτογραφία εικονίζεται ο αρχηγός της Αστυνομίας του Νοτίου Βιετνάμ, στρατηγός Νγκουγιέν Νγκοκ Λόαν, τη στιγμή που εκτελεί εν ψυχρώ τον Βιετκόνγκ (νοτιοβιετναμέζο κομμουνιστή) Νκουγιέν Βαν Λεμ. Ο Λόαν ισχυρίστηκε ενώπιον των εκπροσώπων του Τύπου ότι προέβη στην ενέργειά του αυτή από δικαιολογημένη αγανάκτηση, επειδή νωρίτερα ο Λεμ με τους συντρόφους του σε μια καταδρομική επιχείρηση είχαν σκοτώσει αδιακρίτως πολλούς αστυνομικούς και μέλη των οικογενειών τους, ανάμεσά τους και κάποιους συγγενείς του στρατηγού. Πολλοί από τους παριστάμενους δημοσιογράφους επιβεβαίωσαν τα λεγόμενα του Λόαν, αλλά δεν δικαιολόγησαν την πράξη του.
Η φωτογραφία έκανε τον γύρο του κόσμου και γρήγορα έγινε το σύμβολο της βαρβαρότητας του Πολέμου στο Βιετνάμ. Προκάλεσε ανεπανόρθωτη ζημιά στην εικόνα των Αμερικανών, που είχαν αναλάβει το κύριο βάρος διεξαγωγής του πολέμου στο πλευρό των συμμάχων τους Νοτιοβιετναμέζων εναντίον των κομμουνιστών της Βορείου Κορέας και των ομοϊδεατών τους Βιετκόνγκ στο Νότιο Βιετνάμ. Πολλοί χαρακτήρισαν έγκλημα πολέμου την πράξη του Λόαν, σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης περί αιχμαλώτων. Κάποιοι άλλοι αντέταξαν ότι ο Λεμ δεν μπορούσε να θεωρηθεί αιχμάλωτος επειδή δεν ήταν και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να εφαρμοσθεί η Σύμβαση της Γενεύης στην περίπτωσή του.
Ο φωτογράφος Έντι Άνταμς δοξάστηκε και το 1969 τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ για το καλύτερο φωτορεπορτάζ. Αργότερα, όμως, δήλωσε ότι λυπήθηκε για τον αντίκτυπο που είχε η φωτογραφία του και υπερασπίστηκε τον εκτελεστή στρατηγό. Σε μια επιστολή του στο περιοδικό TIME έγραφε: «Ο στρατηγός σκότωσε ένα Βιετκόνγκ κι εγώ τον σκότωσα με τη φωτογραφική μου μηχανή. Οι φωτογραφίες είναι το πιο ισχυρό όπλο στον κόσμο. Οι άνθρωποι τις πιστεύουν, αλλά οι φωτογράφοι συχνά ψεύδονται, έστω και χωρίς δόλο. Οι φωτογραφίες λένε συχνά τη μισή αλήθεια, όπως και στην περίπτωση του Λόαν».
Ο στρατηγός Λόαν πέθανε εξόριστος στις ΗΠΑ το 1998 και ο Άνταμς τον χαρακτήρισε «ήρωα ενός δίκαιου σκοπού».
ΠΗΓΗ: sansimera.gr
Ένας Καπιταλιστής
δολοφονεί εν ψυχρώ ένα Κομμουνιστή!
Η πολύ γνωστή αυτή φωτογραφία είναι εντελώς συμβολική:
απεικονίζει τη βαρβαρότητα
του οικονομικο-πολιτικο-κοινωνικού συστήματος,
το οποίο έχει επικρατήσει σε όλον, σχεδόν, τον πλανήτη.
Όταν ο Καπιταλισμός έμεινε μόνος του πολλοί πανηγύρισαν,
πιστεύοντας ότι λύθηκαν όλα τα προβλήματα.
Του έδωσαν, μάλιστα, και πιο… εύηχα ονόματα
(Παγκοσμιοποίηση, Νεοφιλελευθερισμός, Αγορές κλπ),
για να τον… εξευμενίσουν μάλλον.
Οι ελπίδες τους, όμως, απεδείχθησαν, πολύ γρήγορα, φρούδες,
αφού συνέβη, δυστυχώς, το ακριβώς αντίθετο
από αυτό που ονειρεύονταν:
τα παλιά προβλήματα μεγεθύνθηκαν
με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου
και οξύνθηκαν ακόμη περισσότερο,
ενώ μια σωρεία νέων προέκυψαν!
Ανάμεσα στα τελευταία είναι και η «τρομοκρατία»
η οποία έχει δημιουργήσει ένα γενικό αίσθημα ανασφάλειας,
και η παγκόσμια οικονομική κρίση, βεβαίως, βεβαίως.
Όποιος τολμά σθεναρά να αντισταθεί στον αιμοβόρο Καπιταλισμό,
όποιος έχει ριζοσπαστικά άλλη άποψη
καθόλου δεν αποκλείεται να υποστεί
ό,τι και ο μάρτυρας Νκουγιέν Βαν Λεμ,
ή, στην… καλύτερη περίπτωση,
να αναγκαστεί να αυτοκτονήσει,
να φυλακιστεί, να βασανιστεί, να εξοριστεί,
να εξαθλιωθεί, να πεθάνει της πείνας ή/και εξαιτίας ασθενειών
που συνδέονται με τη μόλυνση του Περιβάλλοντος,
στην οποία επιδίδεται με ιδιαίτερη μανία ο σύγχρονος Καπιταλισμός!
Τα θύματά του δεν είναι μόνο απλοί πολίτες,
αλλά και ολόκληροι λαοί!
Ο κίνδυνος για τον γαλάζιο πλανήτη μας
είναι, πλέον, κάτι περισσότερο από ορατός:
Οικονομικές κρίσεις,
πολλές και συνεχείς περιφερειακές συρράξεις -ακόμη και εμφύλιες-,
με ένα ατομικό ή/και πυρηνικό πόλεμο
να επικρέμαται επί των κεφαλών μας!
Ο έτερος εξ ίσου τεράστιος κίνδυνος
προέρχεται από τη μόλυνση του Περιβάλλοντος,
η οποία έχει λάβει ανεξέλεγκτες,
σε πάρα πολλές περιπτώσεις, διαστάσεις,
όπως στην τρύπα του όζοντος,
στο λιώσιμο των πάγων της Αρκτικής,
και στην συνακόλουθη αύξηση
της μέσης στάθμης των θαλασσών
και της θερμοκρασίας του πλανήτη μας:
οι ΗΠΑ δεν συμμετέχουν, πλέον,
στο κλαμπ των χωρών που προστατεύουν το Περιβάλλον,
ενώ στην αναπτυσσόμενη, με ραγδαίους ρυθμούς, Κίνα,
η κατάσταση είναι αφόρητη˙
σε πολλές πόλεις της το φωτοχημικό νέφος
(το οποίο υποστήκαμε και εμείς στην Αθήνα τη δεκαετία του ’80),
είναι ένα καθημερινό, πια, και συνηθισμένο φαινόμενο!
Αλήθεια, πού πάμε;