Του Μιχάλη Ιγνατίου
Ας είμαστε ειλικρινείς και δίκαιοι, όταν ασκούμε κριτική, διότι πρόκειται για μία ιδιωτική εταιρεία, στο μετοχικό κεφάλαιο της οποίας φιγουράρουν τα ονόματα γνωστών και πολύ πλούσιων επιχειρηματιών.
Έχω συνηθίσει να μην κρύβω τα λόγια μου, και επιπροσθέτως οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Λοιπόν:
Η κρίση του Mega ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2016, όταν δεν πληρώθηκαν οι δόσεις των δανείων. Οι τράπεζες πάγωσαν τους λογαριασμούς και φτάσαμε στο σημείο που είμαστε τώρα, το Μεγάλο Κανάλι να κλείνει στις 26 Φεβρουαρίου του 2018. Απώλεσε πλέον την τηλεοπτική του άδεια, εκτός εάν οι κ. Βαρδινογιάννης και Μαρινάκης αποφασίσουν να διεκδικήσουν την έβδομη άδεια, κάτι που δεν το βλέπω.
Εάν δεν πληρώθηκαν οι δόσεις των δανείων, δεν φταίει κανένας, μα κανένας πολιτικός. Όσοι διατείνονται το αντίθετο, δεν λένε την αλήθεια. Διότι ούτε ο πρωθυπουργός της χώρας, ούτε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποσχέθηκαν ποτέ στους ιδιοκτήτες ότι εάν δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, το Mega θα συνεχίσει να λειτουργεί. Αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν ούτε στις πιο άναρχες χώρες.
Την υποχρέωση να επαναλειτουργήσει το κανάλι είχαν και έχουν οι παλιοί και νέοι μέτοχοι. Δεν «τα βρήκαν» μεταξύ τους, ο καθένας είχε και άλλα συμφέροντα, οι άγραφοι νόμοι του ποδοσφαίρου επηρέασαν τις σχέσεις μεταξύ των μετόχων, με αποτέλεσμα 400 τόσοι άνθρωποι να εργάζονται και να μην πληρώνονται για 15 μήνες.
Στο άναρχο τηλεοπτικό πεδίο πρέπει να μπουν κανόνες. Χωρίς αμφιβολία. Και οι κανόνες πρέπει να γίνονται σεβαστοί. Οι επιχειρηματίες που επιθυμούν να είναι και καναλάρχες, πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι ασχολούνται με ένα ακριβό «σπόρ». Οι πλούσιοι μέτοχοι του Mega πήραν μία απόφαση. Την σεβόμαστε αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και ορθή. Αντίθετα, είναι εντελώς, μα εντελώς, λάθος.
Στο κάτω-κάτω της γραφής, αφού δεν ήθελαν το Μεγάλο Κανάλι γιατί δεν άφησαν άλλους επιχειρηματίες που είχαν αποφασίσει την Άνοιξη να το ανοίξουν και να πληρώσουν ΟΛΑ τα δεδουλευμένα και όλες τις υποχρεώσεις του; Αυτό το γεγονός με προβλημάτιζε πάντα. Και είναι εδώ που υπήρξε ο πολιτικός δάκτυλος. Εδώ είχαμε τις πολιτικές συγκρούσεις κορυφής. Η υποστήριξη συγκεκριμένων πολιτικών ταγών σε συγκεκριμένους επιχειρηματίες, οδήγησε στο αδιέξοδο και στη σημερινή κατάσταση.
Απ’ εκεί και πέρα, για να παραμείνουμε σοβαροί και να συνεχίσει να μας πιστεύει ο κόσμος, πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: Αν ήθελαν οι μέτοχοι, το δράμα των εργαζομένων στο Mega θα είχε τελειώσει τον Απρίλιο, όταν άλλαξε το μετοχικό σχήμα. Αλλά εκείνο το μήνα, όσοι δεν είχαμε παρωπίδες, αντιληφθήκαμε γρήγορα ότι οι ελέφαντες κλείστηκαν στο κλουβί και έπαιζαν μπουνιές… Και τα θύματά τους ήταν μόνο οι εργαζόμενοι.
