Για την ζωή και την δράση του Άρη Βελουχιώτη, του αρχικαπετάνιου του ΕΛΑΣ, έχουν γραφτεί πολλά. Ο άνθρωπος που πίστεψε και δημιούργησε το αντάρτικο ακόμα και ενάντια στο ίδιο του το Κόμμα είναι ακόμα και σήμερα ένα πρόσωπο που διχάζει μεγάλα τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας.
Έχει πιστούς οπαδούς αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Αυτό, συνήθως, είναι κάτι σαν… φυσική προέκταση της πολιτικής ιδεολογίας που χαρακτηρίζει τον καθένα και δείγμα πως η αντίσταση και ο εμφύλιος έχουν αφήσει βαθιά χαραγματιά στο DNA του τόπου.
Όσο γνωστή και αν είναι η ζωή του Θανάση Κλάρα (όπως ήταν το πραγματικό του όνομα), ωστόσο, τόσο άγνωστες παραμένουν ακόμα και σήμερα οι τελευταίες του στιγμές. Ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει όλα αυτά που έγιναν λίγο πριν δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή του. Οι καταγραφές είναι λίγες και οι αστικοί μύθοι περισσότεροι. Η αλήθεια και το ψέμα ή η υπερβολή σχεδόν συνυπάρχουν και τα όρια τους είναι δυσδιάκριτα.
Η αποκήρυξη του Άρη και το ανελέητο κυνηγητό 
Η τελευταία πράξη του δράματος παίχτηκε πριν από ακριβώς 70 χρόνια. Στις 15 Ιουνίου του 1945, στη χαράδρα του Φάγγου στον Αχελώο ποταμό. Εκεί όπου οι δυνάμεις που ανήκαν στον πρώην ΕΔΕΣ και του Στρατού περικύκλωσαν τον Βελουχιώτη και τους συντρόφους του. Ακόμα και πρώην σύντροφοί του τον κυνηγούσαν εκείνη την εποχή.
Πριν φτάσουμε, όμως, σε εκείνο το σημείο έχουν προηγηθεί δυο σημαντικά ιστορικά γεγονότα που επί της ουσίας επίσπευσαν το τέλος.
Το πρώτο έχει να κάνει με το ίδιο το κόμμα που αγάπησε ο Βελουχιώτης. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Είναι γνωστό πως την περίοδο πριν την αυτοκτονία ο Βελουχιώτης βρέθηκε σε βαθιά ρήξη με το ΚΚΕ. Διαφώνησε ανοιχτά με την Συμφωνία της Βάρκιζας (την κατήγγειλε ως προδοτική που στην ουσία αποδεχόταν την αγγλική κατοχή) και ανέβηκε και πάλι στα βουνά, τα οποία επί της ουσίας ουδέποτε εγκατέλειψε.
Το να διαφωνεί κάποιος εκείνη την εποχή με το Κόμμα και μάλιστα ανοιχτά ισοδυναμούσε με πολιτικό θάνατο. Στις 12 Ιουνίου του 1945 ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει την αποκήρυξη του Βελουχιώτη. Την απόφαση υπογράφει ο τότε ΓΓ του Κόμματος Νίκος Ζαχαριάδης που χαρακτηρίζει την στάση του Άρη ύποπτη και τυχοδιωκτική ενώ θυμίζει πως επί δικτατορίας Μεταξά ο Βελουχιώτης ήταν «δηλωσίας». Παραμένει άγνωστο αν μέσα σε αυτές τις τρείς μέρες που μεσολαβούν μέχρι το θάνατο του Βελουχιώτη ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ πρόλαβε να μάθει την αποκήρυξη του. Ακόμα και αν δεν πρόλαβε, όμως, είναι σίγουρο πως την… ένιωσε στο πετσί του.
Το δεύτερο γεγονός συνδέεται άρρηκτα με το πρώτο. Οι δυνάμεις του Στρατού και του πρώην ΕΔΕΣ βρίσκονται συνέχεια στα ίχνη του Βελουχιώτη. Δεν μπορούν, ωστόσο, να τον περιορίσουν. Μετά από εκείνο το «ούτε ψωμί, ούτε νερό στον Μιζέρια (το παρατσούκλι του Άρη)», όμως, η ευκαιρία που δινόταν για την φυσική εξόντωση του ήταν ορθάνοιχτος και οι αντίπαλες δυνάμεις δεν την άφησαν να πάει χαμένη καθώς από εκείνο το σημείο και έπειτα ρίχνουν όλα τα όπλα που διαθέτουν στην καταδίωξη του Θανάση Κλάρα.
Η μοιραία περικύκλωση στη χαράδρα του Φάγγου
Αποκομμένος απ’ όλους και απ’ όλα ο Άρης Βελουχιώτης μαζί με λιγοστούς συντρόφους του δίνει την ύστατη μάχη προκειμένου να ξεφύγει από τους διώκτες του. Μαζί με τους αντάρτες του ο Βελουχιώτης μεταβαίνει στο Ανθηρό όπου ανταλλάσσει ομήρους με όπλα και πυρομαχικά. Δύο ή τρείς μέρες πριν το τέλος, ο Άρης βρίσκεται στο χωριό Λιάσκοβο όπου δίνει την τελευταία σκληρή μάχη στο τέλος της οποίας υποχωρεί προς το Μαυροβούνι.
Την Τετάρτη 14 Ιουνίου Βελουχιώτης και οι σύντροφοί του κατευθύνεται στο Κοθώνι, από όπου και αποφασίζει να επιχειρήσει τη μεγάλη έξοδο και μέσω του Χοιρόλακκου προσπαθεί να περάσει τον Αχελώο. Αφού πέσει το σκοτάδι ξεκινούν για τη Μεσούντα.
Την Πέμπτη 15 Ιουνίου ο Βελουχιώτης έχει καταλάβει πλέον πως το τέλος έφτασε. Αδιαφορεί στις παραινέσεις να περάσουν πάλι το ποτάμι προς τη Ρούμελη. Σύμφωνα με μαρτυρίες συντρόφων του έδειχνε να μην τον ενδιαφέρει τίποτα πλέον. Δίνει εντολή στους άνδρες του να φύγουν προς το ποτάμι. Εκείνος παραμένει εγκλωβισμένος στη χαράδρα του Φάγγου μαζί με ελάχιστους που αρνούνται να τον εγκαταλείψουν.
Δεν θα υπάρξει άλλη μάχη. Ο Άρης όπως άλλωστε είχε προβλέψει και είχε πει στους συντρόφους του δεν πρόκειται να πιαστεί ζωντανός.
Η συνάντηση με τον θάνατο και τα τελευταία του λόγια
Οι θεωρίες σχετικά με τις τελευταίες δραματικές στιγμές του αρχικαπετάνιου του ΕΛΑΣ είναι δυο. Η μία (που πιθανότατα δεν ισχύει, κιόλας) αναφέρει πως ο Βελουχιώτης (που νωρίτερα είχε χτυπήσει άσχημα στην σπονδυλική στήλη από πέσιμο στα βράχια) αφού έδιωξε τους πάντες από δίπλα του, αυτοκτόνησε τραβώντας την περόνη από μια χειροβομβίδα που είχε μαζί του.
Η δεύτερη και πιθανότερη εκδοχή ως προς το τέλος του Άρη είναι πως αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι και συγκεκριμένα στην δεξιά πλευρά. Υπάρχει, μάλιστα, και η μαρτυρία του Βαγγέλη Γκονέζου, που ήταν μαζί με τον Βελουχιώτη και ο οποίος προκειμένου να σωθεί κρύφτηκε σε ένα βράχο ενώ στη συνέχεια κατέφυγε στους Μελισσουργούς της Άρτας, πέρασε στη Γιουγκοσλαβία κι από εκεί στη Σοβιετική Ένωση.
Ο Γκονέζος αναφέρει: «Η ώρα ήταν 9 μ.μ. Από την απέναντι μεριά του Μυροφύλλου, ένα εχθρικό πυροβόλο χτυπούσε κατ’ άξονα τη ρεματιά. Μπροστά μας σκοτώνεται ο Κόζιακας και πιο κάτω τραυματίζεται ο Λέων (ψευδώνυμο του Γιάννη Νικολόπουλου), στο δεξιό μέρος του μετώπου πάνω από το μάτι και γυρίζει πίσω γεμάτος αίματα. Για μία στιγμή ακούω τον Αρη να λέει “Έζησα 40 χρόνια, έζησα και καλά και άσχημα. Κοιτάξτε εσείς τι θα κάνετε τώρα, γεια σας” Βγάζει το πιστόλι του και αυτοκτονεί. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τη σκέψη του ούτε και να αντιδράσω».
Αμέσως, μόλις, ο Τζαβέλας, ο πιστός σύντροφός του Βελουχιώτη μαθαίνει για την αυτοκτονία, σπεύδει εκεί που βρισκόταν ο νεκρός πλέον αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ, σκίζει τις φωτογραφίες που είχε ο αρχηγός πάνω του, σπάει το ρολόι του και το πιστόλι του, τον «Ελβετό», και όταν απομακρύνθηκαν οι υπόλοιποι αγκάλιασε το άψυχο σώμα του και τράβηξε την περόνη μιας χειροβομβίδας «Μιλς».
Το κεφάλι λάφυρο και ο φανοστάτης στη πλατεία των Τρικάλων
Την επόμενη ημέρα, στις 16 Ιουνίου, οι διώκτες του μαθαίνουν πως ο Άρης Βελουχιώτης είναι νεκρός. Ανάμεσα στους διώκτες του ήταν και ο Ζαχαρίας Π. ο οποίος άφησε γραπτή μαρτυρία από την καταδίωξη και εξηγεί πώς σκοτώθηκαν ο Κόζιακας (Κώστας Αργύρης), ο Νικήτας (Θωμάς Αρχιμανδρίτης) και πώς πέθανε τελικά ο Άρης Βελουχιώτης και ο Τζαβέλας. Η εν λόγω μαρτυρία προέρχεται από το αρχείο του Ιάσονα Χανδρινού.
Όπως αφηγείται ο Ζαχαρίας Π.: «Με το πέρασμα του ποταμού, τους πήραμε είδηση και ειδοποίησα τον Βόιδαρο στην Αγία Παρασκευή (ο Βόιδαρος ήταν οπλαρχηγός της ΕΔΕΣ στην Κατοχή και επικεφαλής ένοπλης ομάδας αντικομουνιστών). Ο Άρης μετακινήθηκε την άλλη μέρα σε μία σπηλιά στη δύσβατη πλαγιά του βουνού, όπου λημέριασε και προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τον Τζουμάνη (τοπικό στέλεχος του ΕΑΜ και οδηγός των μαυροσκούφηδων).
Και πάλι ειδοποίησα τον Βόιδαρο για τις κινήσεις του Άρη και την ίδια μέρα ανέβηκα στο Μυρόφυλλο. Συναντήθηκα με τον Μόκα και τον ανθυπολοχαγό της Εθνοφυλακής Μουρελάτο. Το απόγευμα οι ένοπλες ομάδες του Μόκα και της Εθνοφυλακής κινήθηκαν από Μυρόφυλλο και πήραν θέσεις κατά μήκος του ποταμού. Από την άλλη πλευρά, ο Κώστας Βόιδαρος, ο Γιώργος Ζαγκαβιέρος και ο Κώστας Ζαφείρης (αντάρτες του ΕΔΕΣ που συμμετείχαν στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου το 1942) προχώρησαν στην κακοτράχαλη πλαγιά για την εξουδετέρωση του Άρη. Ο κλοιός από λεπτό σε λεπτό γινόταν πιο ασφυκτικός. Η μάχη κράτησε ως το σούρουπο. Η διαφυγή του Άρη ήταν πλέον αδύνατη.
Ο Βόιδαρος, εκτιμώντας την κατάσταση, έστειλε συνδέσμους στον ταγματάρχη Τζινιέρη στο Τετράκωμο για να προωθήσει δυνάμεις μέσα στη νύχτα από τη βόρεια πλευρά του Αχελώου για να κλειστεί και η τελευταία πιθανή δίοδος διαφυγής. Ήταν νύχτα που έφυγα από το τμήμα του Βόδιαρου για τη Μεσούντα. Προχωρώντας πιο πέρα είδα ένα φως σε μία καλύβα στο δάσος. Την ώρα που πλησίασα μπήκε μέσα ένας γεροδεμένος άνδρας με άσπρη γενειάδα. Προτού να πει κουβέντα πρότεινα το όπλο και φώναξα “ψηλά τα χέρια”. Εκείνος φώναξε “μη με σκοτώσετε είμαι ο Δράκος και μπορώ να σας φανώ χρήσιμος”. Ήταν ο Σωτήρης Δράκος, ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του Άρη που μόλις έπεσαν οι πρώτοι πυροβολισμοί πέταξε το όπλο του και έφυγε.
Τον έδεσα πισθάγκωνα και τον οδήγησα στον Βόιδαρο. Εκεί ομολόγησε τη μεγάλη ταλαιπωρία τους και ότι ο Άρης με τους συντρόφους του αυτοκτόνησε πιο κάτω από το κρησφύγετο στην απότομη πλαγιά. Πέρασε εκείνη η νύχτα και πολύ πρωί με οδηγό τον Δράκο φτάσαμε στο λημέρι όπου λίγο πιο κάτω βρίσκονταν τρία πτώματα γενειοφόρων. Ο Δράκος έδειξε ένα και είπε: “Αυτό το σκυλί είναι ο Άρης”. Ο διπλανός του ήταν ο Τζαβέλας και ο τρίτος ο Νικήτας. Έδωσα το μαχαίρι στο Δράκο και έκοψε τα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλα, τα τοποθέτησε στην περισκελίδα του και τραβήξαμε για τη Μεσούντα. Στην πλατεία στο καφενείο του Θάνου, τοποθετήθηκαν τα κεφάλια σε κοινή θέα».
Τα κεφάλια των δυο αγωνιστών, αφού πρώτα είχαν παστωθεί με ρίγανη και αλάτι προκειμένου να μη μυρίσουν, περιφέρθηκαν ως λάφυρα σε διάφορα χωριά για να καταλήξουν στην πλατεία Ρήγα Φεραίου στα Τρίκαλα όπου έμειναν κρεμασμένα σε φανοστάτη για τουλάχιστον δυο ημέρες. Σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής ακολούθησε μεγάλη γιορτή με νταούλια και χορούς.
Άγνωστο -παρά τις πολλές θεωρίες που κατά καιρούς έχουν ακουστεί- παραμένει και το τι απέγιναν τα κεφάλια όπως και τα σώματα των δυο ανταρτών. Το πιθανότερο σενάριο είναι πως τα κεφάλια θάφτηκαν σε άγνωστο μέρος αφού πρώτα επιθεωρήθηκαν από τον Ζέρβα ο οποίος έσπευσε γι’ αυτό το λόγο στα Τρίκαλα ενώ τα σώματα (από τα οποία είχαν κόψει χέρια και πόδια) αφέθηκαν στο σημείο της αυτοκτονίας.
Τέλος, πολλές φορές έχει διαψευστεί και μάλιστα κατηγορηματικά ο ισχυρισμός πως τα κεφάλια μεταφέρθηκαν στην Αθήνα για να καταλήξουν στο (κλειστό για το ευρύ κοινό) Εγκληματολογικό Μουσείο που βρίσκεται στην Ιατρική Σχολή στο Γουδί, όπου υποτίθεται πως είναι τοποθετημένα δίπλα σε εκείνα των λήσταρχων Γιαγκούλα, Μπαμπάνη, Τζαμήτρα κ.ά.
Δεν θα συμφωνήσω φίλε μου. Το ντοκιμαντέρ το έχω δει. Το θεωρώ
σαν μια προσπάθεια εξωραϊσμού της προσωπικότητας του Πετρόπουλου και δεν μου λέει κάτι.
Για το αν υπήρξε πολέμιος κάθε τι Ελληνικού, με βάση τα όσα
έχω διαβάσει θεωρώ ότι χτυπούσε με λύσσα κάθε τι που οι Έλληνες – από οποιαδήποτε παράταξη – θεωρούσαν σύμβολο.
Κατά τον Πετρόπουλο λοιπόν:
– Ο Σολωμός ήταν μέθυσος, Εβραίος, Μασώνος και αδερφή.
– Ο Βελουχιώτης ήταν αδερφή (μόνο αδερφή αυτός!)
– Η Θεσσαλονίκη δεν υπήρξε ποτέ Ελληνική πόλη.
– Οι Μακεδόνες (εννοούσε τους Σκοπιανούς) δικαιούνται να λέγονται …Μακεδόνες.
– Η φουστανέλα δεν είναι Ελληνική ένδυση.
– Οι Αρβανίτες οι Βλάχοι και άλλες μη Ελληνόφωνες ομάδες δεν είναι Έλληνες αλλά μειονότητες.
– Η Ελλάδα είναι μια χώρα πλήρης μειονοτήτων οι οποίες ζουν χωρίς δικαιώματα.
Είναι κι άλλα πολλά αυτά που λέει και το δηλητήριο που χύνει εναντίον κάθε τι Ελληνικού.
Δεν έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του, αλλά όσα έχω διαβάσει είναι γραμμένα σε ένα κουτσομπολίστικο στυλ και φυσικά απέχουν πολύ από το να θεωρούνται βιβλία με επιστημονικά τεκμηριωμένες απόψεις.
Δεν υπάρχουν άλλωστε παραπομπές κι όσες υπάρχουν, υπάρχουν εν τη ρύμη του λόγου: «κάποιος είπε κάτι κάπου και σας το λέω και γω»!
Αυτός είναι ο ερευνητής Πετρόπουλος: «Πάντοτε μιλάω από
μνήμης…» λέει σε κάποιο σημείο στο ντοκιμαντέρ.
…και μνήμης ιδιαίτερα επιλεκτικής θα πρόσθετα!
Γενικά τα σχόλιά του είναι κακεντρεχή για όλους τους
Έλληνες.
Και βέβαια όταν αναφέρεται στην Ελλάδα και στον λαό της το
κάνει με έναν εντελώς άπατρι τρόπο. Σαν να μην πρόκειται περί έθνους. Δεν παραλείπει όμως να τονίζει την (κατ’ αυτόν) διαφορετική εθνική υπόσταση των Αρβανιτών επιχειρώντας έναν άθλιο διαχωρισμό μεταξύ αυτών και των άλλων Ελλήνων. Και βέβαια σε καίρια σημεία τονίζει ότι Αρβανίτης = Αλβανός. Και εν τέλει επίτρεψε μου να σου επισημάνω την συνέντευξη που έδωσε σε περιοδικό των
Σκοπίων στην οποία έπαιρνε το μέρος τους εναντίον της Ελλάδας και την οποία δημοσίευσε και εδώ με καμάρι η άθλια Ελευθεροτυπία! Καλύτερα όμως για να γνωρίζουμε και ποιος είναι ποιος.
Οι Έλληνες λοιπόν είναι ένας μπασταρδολαός που δεν ανήκουν
σε κάποιο έθνος (και προς Θεού δεν έχουν καμμία σχέση με τους αρχαίους Έλληνες!), ενώ αντιθέτως οι Αρβανίτες ανήκουν στο Αλβανικό Έθνος και φυσικά υπάρχει και έθνος «Μακεδονικό»!
Εσύ πως θα τον χαρακτήριζες μετά απ αυτά; Εγώ τον έχω ήδη χαρακτηρίσει.
Οι μελέτες του είναι ενδιαφέρουσες αλλά στερούνται τεκμηρίωσης, γιαυτό και πιο πολύ μοιάζουν με κουτσομπολιά παρά με μελέτες.
Πχ αν στα «Καλιαρντά» κάποιος μετά 100 χρόνια αμφισβητήσει
κάποιες λέξεις, κανείς δεν θα μπορέσει να αποδείξει ποιος μπορεί να έχει δίκιο.
Σ’ αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να αναφέρει πού άκουσε την κάθε λέξη και από ποιόν. Σ’ όλες τις λαογραφικές μελέτες αναφέρονται τόπος, χρόνος και το άτομο που έδωσε την πληροφορία. Πχ Πετρομαγούλα, γιαγιά Φανίτσα, 1910.
Στις δε ιστορικές αναφορές του, εκεί τα πράματα είναι πολύ
χειρότερα.
Πουθενά – μα πουθενά – δεν έχει βιβλιογραφία, πουθενά δεν
αναφέρεται, σ όσα δικά του βιβλία διάβασα, σε μια πηγή των πληροφοριών του, σ’ ένα βιβλίο που να αναφέρονται (συγκεκριμένα: κεφάλαιο, σελίδα κλπ) αυτά που γράφει ή σ ένα πρόσωπο το οποίο να του ανέφερε κάτι απ όσα έχει γράψει.
Τα γράφει έτσι: «Πάντοτε μιλάω από μνήμης…»
Αυτά τα λίγα για τον εν λόγω κύριο.
Διαφωνώ με ολοκληρωτικό αφορισμό που κάνεις για τον Πετρόπουλο. Ήταν αιρετικός για την εποχή του και ενοχλούσε το πολιτικό-κοινωνικό κατεστημένο. Μπορεί να ήταν στην αντίπερα όχθη του “εθνικισμού” αλλά αυτό δεν τον κατατάσσει στους πολέμιους του “κάθε τι Ελληνικού”, ούτε βέβαια μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως άθλιο.
https://www.youtube.com/watch?v=KevocVfHT-g
Έχω κάνει επισήμανση το άθλιο σχόλιό σου και περιμένω κάποια αντίδραση από το candianews αλλιώς έχω απάντηση
για τις μίζερες προσβολές σου.
Αλλά ελλείψει επιχειρημάτων και αποδείξεων δείχνεις το πραγματικό επίπεδο ενός αριστερού!
Μαϊντανός είσαι και φαίνεσαι,
που ήλθες από την Αθήνα για να κάνεις τον καμπόσο!
Φυσικά δεν απαντάς σ’ αυτά που σε ρωτάνε.
Και τι να πεις ε;
Για τον Μελιγαλά:
Τα ίδια έλεγε και η Χούντα, αλλά δεν τα λέει η Ν.Δ.!
Μόνο η Χ.Α. τα θυμήθηκε, άρα είσαι Χρυσαυγίτης!
Νεοναζιστάκος του κερατά δηλαδή!
Πες το ντε, μόνο μας παριστάνεις τον… δημοκράτη!
Για τις χιλιάδες κεφαλές μία φωτογραφία δεν υπάρχει
όπως του Άρη και του Τζαβέλα;
Όσο για το παιδομάζωμα:
Δηλαδή οι αριστεροί που έφυγαν κυνηγημένοι από εσάς
στις χώρες του υπαρκτού,
έπρεπε να εγκαταλείψουν σε εσάς τα παιδιά τους
για να τα κάνετε… σουβλάκια,
ή μήπως… δεν είχαν παιδιά;
ανθρωποφάγε, ε ανθρωποφάγε!
Σε λίγο θα μας πεις
ότι τους φούρνους σας στο Νταχάου, στο Άουσβιτς
και στα υπόλοιπα κολαστήριά σας
τους άναψαν οι… αριστεροί
που τους κάνατε σαπούνι!
Υστερόγραφο:
Ποιο πάτος πιο κατακάθι από το νεοναζισμό σου υπάρχει; δεν υπάρχει!
Καλώς τον Μαϊντανό τον Καζανάκη! Πως από δω; Όπου πάω έρχεσαι βλέπω! Χαχαχα!
Κοιτά ποιος μιλάει τώρα για κομμένα κεφάλια! 4.000 σφαγμένοι στον
Μελιγαλά, 8.000 (σε τρεις «πηγάδες» στην Κορινθία, 9.000 σε μια μόνο περίπτωση στην Μακεδονία και πολλά – πολλά άλλα εγκλήματα όπως τα 28.000 παιδιά του σύγχρονου παιδομαζώματος και τολμάτε να μιλάτε για εγκλήματα ρε;
Μπράβο, μπράβο! (για να μην πω τίποτ άλλο και μου κόψουν το σχόλιο!
ΥΓ. Σίγουρα δεν μας μοιάζει η αριστερά γιατί είναι πολύ χειρότερη και στα λόγια τα ψεύτικα και στα έργα τα προδοτικά.
Για τις κομμένες κεφαλές θα μας πεις τίποτα,
γιε των ανθρωποφάγων
και σύγχρονε εγκληματία των μνημονίων
που ξεπέρασες τους “πατεράδες” σου
στην ανθρωποφαγία;
Μόνο που εσείς είστε… εκλεπτυσμένοι,
και δεν κρεμάτε στους φανοστάτες
τις κεφαλές αυτών
που στέλνετε στον άλλο κόσμο!
Πολύ ενδιαφέρον σχόλιο.
Γνώριζα τα περί ομοφυλοφυλίας του Βελουχιώτη από τα γραπτά του
Πετρόπουλου. Ο Πετρόπουλος ήταν φυσικά ένας άθλιος που στα κείμενά του μάχεται κάθε τι Ελληνικό και δεν θα πρέπει να του δίνουμε ιδιαίτερη σημασία. Όλες του οι έρευνες πάσχουν από έλλειψη τεκμηρίωσης και πηγών κάτι που μοιραία τις υποβαθμίζει φυσικά.
Δεν γνώριζα πάντως για τις μαρτυρίες των υπολοίπων πάνω στο θέμα. Είναι πάντως ένα θέμα καθαρά προσωπικό που ίσως θα ενδιέφερε έναν ερευνητή αλλά νομίζω ότι δεν προσφέρεται ιδιαίτερα για κατανάλωση.
Το σίγουρο είναι ότι του άρεσε να σκοτώνει και ότι υπήρξε ένας αδίστακτος
σφαγέας, δίνοντας έτσι το ύφος (μαζί και με άλλους κομμουνιστές όπως ο Σιάντος) και σε όλον τον ΕΛΑΣ.
Το γεγονός της δολοφονίας του δύσμοιρου Ιταλού αιχμαλώτου αμέσως μετά τον Γοργοπόταμο, κατά το οποίο ήταν αυτόπτες μάρτυρες οι Ζέρβας,
Γουντχάουζ και Μάγιερς (και είναι ντροπή ότι κανείς τους δεν προέβαλε μια έστω τυπική αντίρρηση), αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Προφανώς θα πρέπει να διαβάζει κανείς όλες τις εκδοχές, χωρίς να ζητάει κανενός την… άδεια!
Μόνο που εδώ παρουσιάζεις τη μία άποψη,
και συγκεκριμένα αυτών που μας οδήγησαν
στην προδοσία και της Ελλάδας και της Κύπρου!
Μήπως λοιπόν, θα πρέπει να παρουσιάσεις
και την άλλη άποψη, διαφορετικά μεροληπτείς;
Υπάρχει και ολόκληρο βιβλίο για τον Άρη,
του Διονύση Χαριτόπουλου, υπό τον τίτλο:
“Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων”.
Οφείλεις να το μελετήσεις,
αν θέλεις να ενημερώνεσαι σωστά,
γιατί ανθρώπους που έζησαν δίπλα του,
μάλλον που δεν θα βρεις.
Πολύ ευχαρίστως θα άκουγα για ιστορικά γεγονότα από ανθρώπους τα έζησαν αυτοπροσώπως.
Επειδή όμως εκτιμώ ότι δεν είστε τόσο μεγάλος όσο φαίνεστε, άρα είναι λίγο δύσκολο να έχετε ζήσει κατά την περίοδο που έδρασε ο Βελουχιώτης, επιτρέψτε μου για την σφαιρική μου ενημέρωση να διαβάζω όλες τις απόψεις και να βγάζω μόνος συμπεράσματα.
Να είστε… καλά!
Με ξανανιώσατε, γυρίζοντάς με στην εποχή της Χούντας!
Τα ίδια λέγανε και τότε οι συνταγματάρχες για τον Άρη!
Κι αφού εξευτέλισαν και διέλυσαν την Ελλάδα,
πρόδωσαν και την Κύπρο!
Αλήθεια εσείς τότε πουουουού υπηρετούσατε;
Πρωταγωνιστής του λουτρού αίματος ήταν ο περιβόητος Άρης Βελουχιώτης. Πρόκειται για την πιο εγκληματική φυσιογνωμία της νεωτέρας Ελλάδος, που κάποιοι όμως σήμερα επιχειρούν να αγιοποιήσουν και να δοξάσουν, ως το σύμβολο της «εθνικής μας αντίστασης». Ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Άρης Βελουχιώτης; Το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Κλάρας. Το κομματικό ψευδώνυμο που του κόλλησαν οι σύντροφοί του, ήταν «Μιζέριας». Γεννήθηκε το 1905 στην Λαμία και υπήρξε… αιώνιος φοιτητής της Γεωπονικής Σχολής, αλλά και κλέφτης, ψεύτης, λωποδύτης, πλαστογράφος και κοινός κατάδικος των φυλακών. Το 1923 έγινε και κομμουνιστής.
Κατ’ αρχάς, ιδού το ποινικό μητρώο του «πρωτοκαπετάνιου» της «εθνικής αντίστασης»:
1ον) Υπ’ αριθμόν 988/24.07.1925 Απόφαση Πλημ/κείου Θεσσαλονίκης: Δύο (2) ετών φυλάκιση για κλοπή.
2ον) Υπ’ αριθμόν 1254/20.09.1929 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Εικοσαήμερη φυλάκιση για αυτοδικία.
3ον) Υπ’ αριθμόν 509/23.05.1930 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Δύο (2) μήνες φυλάκιση για αντίσταση κατά της αρχής.
4ον) Υπ’ αριθμόν 108/25.06.1934 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Τέσσερις (4) μήνες φυλάκιση για πλαστογραφία.
5ον) Υπ’ αριθμόν 849/05.09.1934 Απόφαση Πλημ/κείου Μυτιλήνης: ενός (1) μηνός φυλάκιση για πλαστογραφία.
6ον) Υπ’ αριθμόν 13030/20.09.1934 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Δυόμιση μήνες φυλάκιση για ψευδορκία.
7ον) Υπ’ αριθμόν 1835/03.11.1937 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Τριών (3) μηνών φυλάκιση για πλαστογραφία.
8ον) Υπ’ αριθμόν 1989/1939 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Έξι (6) μηνών φυλάκιση για ψευδορκία.
Τα πάντα, μέχρι και… καρέκλες σούφρωνε ο αρχικλέφταρος και αρχιαπατεώνας «πρωτοκαπετάνιος»! Διαβάστε την ακόλουθη ιστορία, δημοσιευμένη στο βιβλίο «Κουραδοκόφτης» του υπεραριστερού συγγραφέως Ηλία Πετροπούλου και θα καταλάβετε: «Το 1942-43 είχε αρχίσει ν’ ακούγεται ευρύτερα το όνομα του Βελουχιώτη. Μια μέρα, ενώ έγραφα τα μαθήματά μου, έστηνα αυτί για να παρακολουθήσω την κουβέντα του πατέρα μου με τον αδερφό του, οπότε τον άκουσα να λέει: Αλέξη, ξέρεις ποιος είναι αυτός ο Βελουχιώτης; Ο θείος μου δεν ήξερε. Και ο πατέρας μου του εξήγησε: είναι ο Κλάρας που μας έκλεψε τις καρέκλες! Όταν έφυγε ο θείος Αλέξης, ρώτησα τον πατέρα μου τι είχε συμβεί. Και τότε άκουσα τη σχετική αφήγησή του. Γύρω στα 1930, ο πατέρας μου και ο θείος Αλέξης είχανε, για λίγα χρόνια, ένα θερινό κινηματογράφο στο Θησείο, όπου χρησιμοποιούσαν καρέκλες ενοικιασμένες από μια αποθηκάρα. Ένα Φθινόπωρο, λοιπόν, ήρθανε τα κάρα και φορτώσανε τις επιστρεφόμενες καρέκλες, που όμως δεν κατέληξαν ποτέ στον προορισμό τους. Την επομένη κατέφτασε ο ιδιοκτήτης της αποθηκάρας και ζήταγε τις καρέκλες του, προς μεγάλην απορία του πατέρα μου. Τελικώς και οι δύο κατέβηκαν στην πιάτσα των κάρων, στο Μοναστηράκι, για να λύσουν το μυστήριο. Οι καραγωγείς τους διαβεβαίωσαν ότι είχανε αφήσει τις καρέκλες στο τάδε οικόπεδο, σύμφωνα με τις οδηγίες που τους είχε δώσει ένας νεαρός απεσταλμένος του πατέρα μου. Όμως ο πατέρας μου δεν είχε στείλει κανέναν απεσταλμένο. Έτσι, όλοι μαζί κατέληξαν στη Γενική Ασφάλεια, που εντόπισε στο τάκα-τάκα τον δράστη – ήταν ο Κλάρας, ο μετέπειτα Βελουχιώτης».
Το 1938 συνελήφθη από την Αστυνομία για κομμουνιστική δράση και κλείστηκε αρχικώς στις φυλακές της Αιγίνης και εν συνεχεία της Κερκύρας. Συντόμως, υπογράφει «δήλωση μετανοίας», αποκηρύττει δηλαδή τον κομμουνισμό και αφήνεται ελεύθερος. Οι σύντροφοί του τον αποφεύγουν, καθότι είναι «δηλωσίας», προδότης του κομμουνισμού. Το 1942, όμως, καλείται από το ΚΚΕ –το οποίο προφανώς εκτίμησε το… μυρωδάτο ποινικό του μητρώο- να σχηματίσει την πρώτη συμμορία στον νομό Φθιώτιδος. Ο Άρης Βελουχιώτης (όπως ονομάστηκε), άφησε μακριά γενειάδα, φόρεσε κι ένα μαύρο σκούφο και σχημάτισε την ομάδα με άλλους 12 ληστοσυμμορίτες που είχε γνωρίσει στις φυλακές. Το έργο της κατατρομοκρατήσεως αρχίζει από την Ρούμελη. Τον Ιούλιο του 1943 προάγεται σε αρχηγό του ΕΛΑΣ. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση! Τον Απρίλιο του 1944 επιτίθεται κατά των ανταρτικών δυνάμεων του 5/42 Συντάγματος, του Δημητρίου Ψαρρού, και τους εξοντώνει όλους, μηδέ του Ψαρρού εξαιρουμένου. Τον Μάιο του 1944 περνάει στην Πελοπόννησο, με διαταγή του τότε αρχηγού του ΚΚΕ, Γ. Σιάντου «να στρώσει τους δρόμους με κορμιά γιατί ο Μοριάς δεν πρόκειται ποτέ να ’ρθει με το μέρος μας και πρέπει να εκλείψει». Και ο Άρης τον δικαιώνει! Απ’ όπου περνάει με τους μαυροσκούφηδες –έτσι λεγόταν η συμμορία του- σκορπάει τον τρόμο, τον θάνατο και την οδύνη. Μέχρι και στρατόπεδο συγκεντρώσεως-εξοντώσεως των εθνικιστών είχε στήσει στα Τρόπαια Γορτυνίας! Έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλες τις σφαγές, με πιο χαρακτηριστικό αυτήν στην Πηγάδα του Μελιγαλά.
Αρχή του –συμφώνως με τον υπαρχηγό του Σωτήρη Μπεγνή- ήταν: «Και 800.000 Έλληνες να μείνουν, φτάνει να είναι αυτοί που θα μείνουν έτσι όπως τους θέλουμε εμείς» (πηγή: «Ο τριακονταετής πόλεμος» του Πάνου Τσίνα). Να και το όνειρο του Άρη για την μελλοντική Ελλάδα: «Τα φυσικά σύνορα της Ελλάδος δεν είναι πέρα από τον Όλυμπο και μπορούμε να ζήσουμε πολύ καλά χωρίς να’ χουμε υποδουλώσει άλλο λαό» (από ομιλία του στην Φωκίδα, τον Σεπτέμβριο του 1943, πηγή: «Παράνομος τύπος κατοχής» του Ν. Αναγνωστόπουλου).
Αμέσως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας (Φεβρουάριος 1945), με την οποία τερματίστηκε ο «2ος Γύρος» της κομμουνιστικής ανταρσίας, ο Άρης Βελουχιώτης διαφώνησε με την απόφαση του κόμματος και ανακοίνωσε την συνέχεια του «αγώνος». Τότε, το ΚΚΕ τον αποκήρυξε δημοσίως: «Ο Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας ή Μιζέριας) μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ, γιατί λύγισε μπροστά στον Μανιαδάκη, ξαναζήτησε τον καιρό του απελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη, που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ του ’δωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα, όμως, σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί και πάλι, ξαναπροδίνει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη στάση του, που μόνο τον εχθρό ωφελεί…» («Ριζοσπάστης» – 16 Ιουνίου 1945 – Απόφαση του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ).
Ταυτοχρόνως, το κόμμα δίδει αυστηρή εντολή στα μέλη του: «Ούτε ψωμί ούτε νερό στον Μιζέρια»! Το πληγωμένο κτήνος και η συμμορία του τριγυρνούν στα βουνά, κυνηγημένοι από τα στρατιωτικά αποσπάσματα και αποκηρυγμένοι από το ίδιο τους το κόμμα. Το τέλος του ανθρωπόμορφου τέρατος έρχεται λίγες ημέρες μετά την αποκήρυξη, όταν μετά από μάχη με τα αποσπάσματα σκοτώνεται αυτός και τα πρωτοπαλίκαρά του και ακολούθως η κεφαλή αυτού και του υπαρχηγού του, Τζαβέλλα, «εκόσμησαν» έναν φανοστάτη της κεντρικής πλατείας των Τρικάλων. Αυτό ήταν το τέλος που του άξιζε!
Αργότερα, ο αρχηγός του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδης, σε ομιλία του στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, στις 14 Οκτωβρίου 1950, είπε τα εξής: «Ο Βελουχιώτης (Κλάρας), εκτός από τα άλλα ήταν και δηλωσίας. Ο Κλάρας, που’ χε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, ίσως κάτι παραπάνω, ως κομματική φυσιογνωμία ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να χαντακώσει το κόμμα μπορούσε. Καθόταν κι έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον ΕΛΑΣ. Ήταν ένας μικροαστός τυχοδιώκτης. Όταν σφίχτηκε λιγάκι στην Κέρκυρα, ούτε ένα μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε. Κι έπειτα είχε αξιώσεις ηγέτη και καθοδηγητή. Ο Τίτο τον έβαλε κι έφαγε το κεφάλι του» (πηγή: «Νέος Κόσμος», έκδοσις Οκτωβρίου 1950).
Είχε, όμως, κι άλλες ιδιότητες ο αρχισφαγέας του Μελιγαλά. «Έκανε όργια», αναφέρει κομψά ο Ζαχαριάδης. Άλλοι πολλοί, όμως, το λένε πιο χοντρά. Όπως ο τ. βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Δ. Χονδροκούκης, που σημειώνει: «Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ο υπερζηλωτής της υλοποίησης των σχεδίων του ΚΚΕ, λόγω ακριβώς της ιδιοσυγκρασίας του και του κομπλεξικού ανδρικού του “είναι”. Γιατί όπως έχει γίνει κοινά παραδεκτό, ο σκληροτράχηλος αυτός καπετάνιος του ΕΛΑΣ ήτο παθολογικός κίναιδος, πράγμα που έμμεσα το ομολογούν και στενοί του συνεργάτες στα διάφορα συγγράμματά τους» (πηγή: «Γκρεμίζω τον θρύλο του Άρη Βελουχιώτη»). Ο συντοπίτης του (από την Λαμία), ιατρός Λουκάς Τσαγκάρης, γράφει: «Η είσοδός του στη Λαμία υπήρξε θριαμβευτική. Συνοδεύετο –ως συνήθως- από σωματοφυλακήν εμπίστων μαυροσκούφηδων – και δια τους μη γνωρίζοντες – οι μαυροσκούφηδες ήσαν η προσωπική φρουρά του δια πάσαν χρήσιν , διότι όπως δημοσίως είχε καταγγελθεί, ο σύγχρονος «Θεός του Πολέμου» είχε και κάποιο «κουσούρι», έπασχε λέγεται από λειτουργική ανεπάρκεια» (πηγή: «Μια ζωή – ένας αγώνας»). Στην ένορκη κατάθεσή του στις αρχές, μετά την εξόντωση του Βελουχιώτη, ο «μαυροσκούφης» Ν. Δράκος, περιγράφει ως εξής τις τελευταίες στιγμές του αρχηγού του: «Επίσης, ως προς την ιδιαιτέρα ζωή του Άρη, καταθέτω ότι ούτος, κατά την στιγμή όπου ετραυματίσθη, παρέδωσε στον ψυχογιό του ονόματι Λέων, ένα ρωσικό παράσημο, τρεις χρυσές λίρες και το ωρολόγιόν του και τον οποίον ψυχογιόν είχε και εχρησιμοποιούσε ως επιβήτορα για να ικανοποιήσει τις παρά φύσιν σεξουαλικές του ορμές» (πηγή: «Το άκρως απόρρητο αρχείο της εξόντωσης του Άρη» του Μ. Γεωργούλα). Ο κομμουνιστής Μανούσακας γράφει για τον Άρη: «Ο Μανιαδάκης, ξέροντας το ρόλο του στο κόμμα, τον έστειλε μετά την Κέρκυρα στην Ακροναυπλία, όπου συνέχισε τις σεξουαλικές ανωμαλίες του» (πηγή: «Ακροναυπλία»). Ο Άγγλος συνταγματάρχης Κρις Γουντχάους, ο οποίος ήταν στην περίοδο της κατοχής αρχηγός της αγγλικής αποστολής και σύνδεσμος Άγγλων – ΕΛΑΣ, γράφει στα απομνημονεύματά του για τον Βελουχιώτη: «Ο Άρης Βελουχιώτης ελέγετο ότι ήτο σαδιστής και περιστασιακός ομοφυλόφιλος». Αλλά και ο αριστερότατος συγγραφέας Η. Πετρόπουλος, γράφει κριτικάροντας το βιβλίο του Δ. Χαριτόπουλου «Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων»: «Βεβαίως, ο Χαριτόπουλος δε γράφει πουθενά πως ο Βελουχιώτης ήτο πουστόμαγκας».
Ο ίδιος συγγραφεύς, γράφει σχετικώς με την σαδιστική και εγκληματική προσωπικότητα του Βελουχιώτη: «Νομίζω πως η ήττα της αριστεράς οφείλεται σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν, στις εκτελέσεις που έκανε ο ΕΛΑΣ, η ΟΠΛΑ και η ΜΛΑ. Έχω μιλήσει για το θέμα των αδικαιολόγητων (και πολιτικώς επιζήμιων) εκτελέσεων στο βιβλιαράκι μου «Πτώματα, πτώματα, πτώματα». Περάσανε σχεδόν 60 χρόνια αφ’ ότου οι ελασίτες κατέσφαξαν χιλιάδες εθνοπροδότες και αντιδραστικούς και μοναρχοφασίστες, αλλά και αληθινούς κομμουνιστές. Οι παλιοί καπετάνιοι του ΕΛΑΣ, όσοι έγραψαν απομνημονεύματα, απέφυγαν συστηματικώς να ομολογήσουν κάτι γι’ αυτές τις άγριες σφαγές. Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο: ποιος είχε τη φαεινή ιδέα των σφαγών; Και ποιος διέταξε να γίνουν αυτές οι σφαγές; Τώρα πια νομίζω ότι ο άνθρωπος που ξεκίνησε την μακάβρια ιστορία των σφαγών είναι ο Άρης Βελουχιώτης. Ο Βελουχιώτης ήτανε φονιάς. Η μπαμπέσικη δολοφονία του Ψαρρού δεν είναι το μοναδικό του έγκλημα. Καθήκον των ιστορικών παραμένει η εξιχνίαση και η απαρίθμηση όλων των σφαγών του Άρη».
Κλείνω με μια ευχή: ποτέ να μην ξαναγεννήσει η Ελλάδα τέτοιον ειδεχθή εγκληματία σαν τον Άρη Βελουχιώτη!
Γ. Δημητρακόπουλος
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Π. Φάληρο – Αθήναι